Ta wiara

Skuteczna obrona krzyża, czy może lepiej – Krzyża, jakiej byliśmy dziś świadkami stanowi wydarzenie, którego skali nie da się przecenić. A mówiąc o skali, nie mam na myśli tylko tego, że połączone moce Systemu uległy wobec siły świadectwa wiary i miłości, ale że uległy w sposób tak nikczemny. Że ów tryumf prawdy był tak jednoznaczny i bezdyskusyjny. Że to wszystko się skończyło zanim się w ogóle zaczęło. Każdy kto miał okazję obserwować minuty, które doprowadziły do tego co się stało tuż po godzinie 13, mógł też zobaczyć bardzo wyraźnie, że to co się dzieje, to już nie jest walka w klasycznym znaczeniu tego słowa. Oczywiście, tak jak to się zwykle w tego typu sytuacjach dzieje, z jednej strony stali ludzie, z drugiej tak zwane siły prewencji, ludzie krzyczeli, trochę się przepychali, ale to co się liczyło przede wszystkim, to tylko te dwie przestrzenie – niewzruszony tłum, a nad tym tłumem ten krzyż. I tak to trwało kilka minut, a później nagle się skończyło.

Pozwolę tu sobie przypomnieć fragment refleksji Peggy Noonan na temat wydarzeń 11 września 2001 roku w Nowym Jorku, w tym akurat wypadku w szczególnym związku ze stalowym krzyżem, jaki ocalał z tamtych ruin, a który oczywiście jak najbardziej tam wciąż stoi i który, jeśli ktoś tylko chce, może sobie obejrzeć choćby i tu http://fineartamerica.com/images-medium/world-trade-center-cross-new-york-mathew-lodge.jpg.

A oto już sama Peggy Noonan:

„Jeśli myślisz w pewien określony sposób, będziesz też widzial oczywiście sens w tym, że twarz Zła nr 1 wynurzyła się z rykiem z tego pieca, którym stała się Wieża nr 1. Widzieliśmy wszyscy zdjęcie Associated Press i zdjęcia kolejne: twarz zła, z ohydnym wyciem wyłoniła się z tego budynku, a następnie, jak gdyby za jednym gestem dłoni, straciła swój kształt i moc, i zniknęła. Jeśli myślisz w pewien określony sposób, będziesz też widzial oczywiście sens w tym, że krzyż, który dla ludzi wierzących jest niezniszczalny, nie zniknął. Nie został zgnieciony przez miliony ton betonu, które na niego runęły, nie stopił się w tym ogniu. Powstał z ruin, tak jak stał, nienaruszony”.

Każdy kto oglądał telewizyjną relację z tego co się dziś działo pod Pałacem Prezydenckim – zwłaszcza telewizyjną relację – z pewnością zwrócił uwagę na fakt, jak niemal w jednej sekundzie i ten kręcący się w kółko prezydencki urzędnik ze swoją ochroną, i miejskie służby i policjanci, i ci biedni, nicnierozumiejący harcerze, i jeszcze bardziej nieszczęśliwi księża, ale też i owi dzielni, pełni determinacji ludzie, zostali jakby przykryci ramionami tego krzyża. I nagle wszystko się urwało i okazało się, że to już koniec. Że te wszystkie zabiegi, te umowy, te plany – to wszystko wzięło w jednej chwili w łeb. I że od tej pory już nic nigdy nie będzie takie jak wcześniej. Bo nawet jeśli oni przyjdą nocą i wyszarpią ten krzyż z rąk ludzi, którzy postanowili się o niego zatroszczyć, to za chwilę na tym miejscu pojawią się nowe krzyże. A co najważniejsze, wraz z tymi krzyżami się pojawi nowa – choć ta sama przecież – wiara. Ta wiara.

To zwycięstwo prawdy i miłości, jakiego dziś doświadczyliśmy, pokazało nam jednak coś jeszcze. To mianowicie, co by się działo, gdyby to jednak Jarosław Kaczyński wygrał ostatnie wybory, a nie ta kukiełka, którą przez jakiś czas będziemy nazywać prezydentem. Dziś właśnie zobaczyliśmy bardzo dokładnie, jak wygląda już nie nienawiść, czy ludzka pogarda, ale czym jest autentyczna wściekłość. A skoro to zobaczyliśmy, to i zdobiliśmy coś bezcennego. Tę pewność, że mając ten Krzyż, mamy wszystko. Ale też mamy wszystko, mając choćby zwykły, drewniany krzyż, który nawet lekki wiatr może przewrócić. Kto wie, czy dla tej wiedzy nie warto było nawet kolejny raz dostać po głowie.