Czy wiedzą, że kłamią?

W ciągu minionych paru dni – zarówno w sprawie krzyża, jak i w gruncie rzeczy w każdej innej – jak bumerang wraca dylemat, czy to co widzimy, to prowokacja, czy może oni wszyscy tak naprawdę. Parokrotnie wyrażałem tu opinię, że osobiście wolałbym, żeby to była prowokacja, a więc pewien gest bezradności władzy, czy, może lepiej – Systemu. Uważam, że byłoby znacznie lepiej, gdyby ten wróg był opisany właśnie tak precyzyjnie. Wręcz pokazany palcem. Niedobrze natomiast bym się czuł, gdyby – jak tego sam się obawiam, i na co wskazuje wielu komentatorów – to kłamstwo, którego jesteśmy świadkami, było już wyłącznie ostatecznym efektem owej prowokacji. Gdybyśmy mieli uznać, że to czego doświadczamy, było już wyłącznie czystym szaleństwem.

Chciałbym to co mam na myśli pokazać na przykładzie najbardziej, że tak powiem, prymitywnym. W pewnym momencie na tym blogu pojawił się komentator, który bardzo głęboko nie zgadzał się z tym co tu powstaje i chciał dyskusji. On o tę dyskusję apelował, prosił, wręcz błagał. W momencie kiedy – z różnych względów – jej nie otrzymał, lub otrzymał, lecz w stopniu niezadowalającym, wybuchnął prawdziwą furią i wyzywał zarówno autora tego bloga, jak i tych, którzy tu spędzają czas od „diabelskich pomiotów”, „goebelsowskich gnid” i takich tam. Obłąkańcza siła tej reakcji kazała mi się zastanowić, czy za tym co widzimy stoi jakiś plan, czy to jest już tylko obłąkanie. I muszę powtórzyć raz jeszcze – mam nadzieję, że to plan. Że ów komentator to wyłącznie jakiś bardzo zaangażowany członek młodzieżówki Platformy Obywatelskiej, lub dziennikarz skierowany na internetowy front przez swoją redakcję, lub jakiś funkcjonariusz ABW, który dostał polecenie rozwalenia tego bloga, lub choćby jego zdestabilizowania, byle, broń Boże, nie jakiś obywatel, który tak bardzo żyje nienawiścią do tego, co tu się pisze, że zgodził się nawet zrezygnować z życia prywatnego, by tylko i nas i siebie nieustannie swoim szaleństwem zadręczać. Powtarzam – pieniądz to jest przynajmniej coś realnego. Obłąkanie? Już nie.

Od momentu jak Bronisław Komorowski, lub może raczej jego inżynierowie, wprowadzili do debaty publicznej problem krzyża na Krakowskim Przedmieściu, a już zwłaszcza od chwili, kiedy okazało się, że plan, który stał na początku tego wszystkiego nie wypalił, jak idzie o pokaz najbardziej brutalnej wspieranej przez najbardziej brutalną propagandę, obserwujemy PRL w stanie najczystszym. Wściekłość, jaka została obudzona bezprzykładnym zwycięstwem Krzyża – w dodatku połączona z tak strasznie bolesną i zawstydzającą porażką polskiego Kościoła hierarchicznego – każe nam się jeszcze raz zastanowić nad tą starą bardzo kwestią, którą mój świętej pamięci ojciec zechciał przed wielu, wielu laty tak celnie wyrazić: „Czy on wie, że on kłamie?” Troszeczkę nam sprawę rozjaśniła relacja blogera podpisującego się Imhotep, którą pozwolę sobie przywołać tu w całości:

„Byłem całą noc pod krzyżem. Panie i Panowie, wychodzi, że to już. Całą noc kilkanaście do trzydziestu modlących się spokojnie ludzi było zaczepianych, popychanych, obrażanych, czasem też opluwanych przez kilkudziesięciu agresywnych, pijanych mętów. Było nas tam raptem kilku mężczyzn w pełni sił -zwyczajnie nie dawaliśmy rady być w każdym miejscu, gdzie menel popychał czy obrażał kobietę albo mężczyznę o kulach. Gliniarze stali w szpalerze kilka metrów od nas – odmawiali interwencji, a nawet podania swoich numerów (mieli zielone kamizelki na mundurach). Kiedy dzwoniliśmy po patrol – ten przyjeżdżał i legitymował wzywających. I cały czas konsekwentnie odmawiał jakiejkolwiek interwencji wobec wyjącej, machającej rekami, popychającej kobiety i staruszków pijanej tłuszczy. Jeden z pierwszej fali prowokatorów, jeszcze przed północą dał mi się wyprowadzić na bok (wcześniej proponował mi spotkanie „za rogiem”) W trakcie gadki przyznał, że jest z ABW. Gadał tak, że generalnie żadnych wątpliwości, że w istocie był „z branży”.
Menelstwo zwinęło się o 4 rano, pół godziny później gliniarze ze szpaleru zaczęli z nami rozmawiać. Zgodziliśmy się, żeby ustawili ciężki płot odgradzający dziedziniec pałacu od chodnika – z okienkiem przy samym krzyżu. W trakcie przesuwania rzeczy, żeby im to umożliwić na środku chodnika położyliśmy tablice Ruchu 10 kwietnia. Na ten chodnik wjechał samochód z ulicy (zamkniętej dla ruchu z wyjątkiem służb) i przejechał po tablicach. Kiedy wracał kilka minut później (już ulicą), zauważyłem, że za kierownicą siedzi gliniarz w niebieskiej koszuli policyjnej (czyli nie oficer).
Dziś wieczorem znowu tam będę, Panowie, kto może, niech przychodzi – każdy mężczyzna jest tam na wagę złota”.

Oczywiście nie umiem powiedzieć, czy ta relacja jest do końca prawdziwa, a jeśli prawdziwa jest, to jaka z niej część stanowi wierny opis faktów, a co tu jest wyłącznie projekcją. Mam swoje lata i wiem, że bywa różnie. Zakładam jednak, że nawet jeśli za nią stoi więcej emocji, niż zwykłego sprawozdania z nocy przed Pałacem na Krakowskim Przedmieściu, to jedno musi być prawdą. Ludzie broniący krzyża – lub, jak sprytnie utrzymują media, „ludzie uważający się za obrońców krzyża” – są w ciągu nocy w najróżniejszy sposób atakowani przez tego krzyża wrogów. Moje doświadczenie każe mi też przypuszczać, że te ataki muszą być bardzo, bardzo brutalne. Ale wiem też jeszcze coś. Propagandowa kampania, jaka jest prowadzona przeciwko temu krzyżowi i tym ludziom w mediach jest w najwyższym stopniu zorganizowana, a każdy jej element starannie opracowany i zapisany bardzo grubą czcionką w odpowiednich instrukcjach. Tu nie można mieć jakichkolwiek wątpliwości – ani jedno słowo wypowiedziane przez właściwego dziennikarza, ani jedno reporterskie ujęcie ze sceny wydarzeń nie zostało wcześniej poddane bardzo starannej obróbce. Tu cel jest jeden. Chodzi o stworzenie przekazu, który społeczeństwu ten krzyż i jego obrońców zohydzi w stopniu maksymalnym.

I możemy sobie – zwłaszcza my tutaj – zwracać uwagę na przewrotność całego tego przedsięwzięcia. Możemy się oczywiście naśmiewać do rozpuku z ludzi, którzy dotychczas z Kościołem mieli tyle wspólnego, że na dźwięk kościelnych dzwonów dostawali cholery, ze nie słychać, co mówią w telewizorze, a dziś stają obok części biskupów i walą nas po głowach za to, że ich nie chcemy uszanować tak jak oni na to zasługują. Ludzi, którzy na nauki Kościoła odnośnie ochrony zycia poczętego dotychczas reagowali wyłącznie wzruszeniem ramion, lub powoływali się na słowa jakichś ledwo już ze strachu przytomnych księży, a dziś mówią nam, że to grzech nie słuchać swojego biskupa. Możemy się złośliwie dziwić, dlaczego media pokazując historię obywatelskich protestów, zwracają uwagę wyłącznie na to co w tych protestach było głupiego i śmiesznego, a nie na ich przyczynę. Czy wreszcie, dlaczego, wspominając o planie budowy na Manhattanie meczetu i przeciwko temu projektowi protestach, nie zechciały choć raz pokazać tego krzyża odkopanego z gruzów w 2001 roku przez pobożnych strażaków i stojącego tam wbrew zdenerwowaniu jakiś dziwnych antychrześcijańskich organizacji. Możemy w ogóle zadawać wiele pytań, ale fakt pozostanie faktem: to jest wojna, i to wojna, gdzie każda broń jest dozwolona.

Pytanie za to wraca jedno: czy ta wojna już została wygrana, a więc, czy zapanował ład, którego budowa stała na początku tego przedsięwzięcia, czy może to jest wciąż walka. A więc, czy na przykład ludzie, którzy przychodzą nocą pod Pałac Prezydencki i lżą obrońców krzyża są wciąż tylko żołnierzami, czy może to już przyszli ci, którzy będą budować nam nową przyszłość. Mam swój rozum i swoją orientację. Znam ludzi, widzę co się dzieje i umiem z tego co się dzieje wyciągać odpowiednie wnioski. A więc oczywiście wiem też, że budowa nowego ładu to tu to tam już się jednak rozpoczęła. Chciałbym tylko wiedzieć, czy ten projekt już ostatecznie został domknięty i czy oni – wciąż wracam do tych dzielnych bohaterskich ludzi czuwających dzień i noc pod krzyżem umęczonego Jezusa Chrystusa, by bronić pamięci umęczonych bohaterów rozgniecionych na miazgę pod Smoleńskiem 10 kwietnia – stoją tam po coś, czy to już jest może tylko ostatnie westchnienie odchodzącego świata. Wierzę i modlę sie gorąco o to, żeby to nie był koniec, ale wielki początek.