Modlitwa za Nałęcza

Poza ogólnym wstrząsem i natychmiastowo powszechną medialną wrogością, nie pamiętam dziś już, w jaki sposób System rozpoczął na dobre i oficjalnie niszczenie osoby Lecha Kaczyńskiego. Czy temu debiutowi towarzyszyła sprawa owego szaleńca z Łodzi chyba, który oświadczył, że właśnie uruchomił procedurę rezygnacji z polskiego obywatelstwa, czy może informacja, że za tym niefortunnym wynikiem wyborów stało poparcie Samoobrony i komunistów, czy może jakaś starannie zaprojektowana wypowiedź któregoś z politycznych komentatorów, czy może jeszcze coś, czego już dziś nie pamiętam? Jakkolwiek by te początki wyglądały, wiemy dziś jedno, i jest to wiedza powszechna, że to się zaczęło natychmiast i to z takim impetem, że już na całe kolejne lata ustabilizowało całą przestrzeń publiczną.

Co ciekawe, nienawiść jaką System uruchomił w stosunku do Lecha Kaczyńskiego, w żaden sposób nie przypominała tego, co jednocześnie wyprawiano z jego bratem, Jarosławem. O ile bowiem Jarosław Kaczyński był niszczony jako polityk, człowiek bezwzględny, żądny władzy, kłamca i despota, Prezydenta traktowano bardziej osobiście. Skupiano się raczej na tym, by pokazać go jako półprzytomnego idiotę, który osiągnął tak wysoką pozycję właśnie dzięki przemyślanej grze swojego brata. Od samego początku nikt nie twierdził, że Lech Kaczyński to człowiek zły i groźny, ale zwykły głupek, całkowicie uzależniony od swojego otoczenia i tej maszkary, swojej żony.

Ktoś zaprotestuje, że nieprawda! Prezydentową wszyscy kochali i szanowali i nikt nawet marnego słowa na nią nie powiedział. Otóż nie. Z jakiegoś powodu, dopiero w późniejszych okresach tej tak fatalnie zakończonej prezydentury, ktoś postanowił, by zacząć panią Kaczyńską przeciwstawiać jej mężowi. To że ona jest sympatyczna i grzeczna, świetnie wykształcona, że zna języki, że się pięknie i gustownie ubiera, Polska dowiedziała się dopiero po jakimś czasie. Wcześniej było tak, że on był małym, grubym, bezrozumnym bratem swojego brata, natomiast ona głupią, brzydką wieśniara noszącą za nim kanapki. Do dziś pamiętam ten prześmieszny dowcip o tym, że Jarosław Kaczyński się nigdy nie ożenił, bo najbrzydszą dziewczynę wyrwał mu jego brat.

A zatem ton tej kampanii pogardy i nienawiści został ustalony już na samym początku, a reszta, to już zwykły efekt domina. Tak to własnie zostało zorganizowane, że kiedy pojawił się Irasiad, ten niemiecki „kartofel”, ów odwrócony szalik, pamiętny „Borubar”, czy wreszcie cała wieloletnia, trwająca zresztą do dziś kampania Palikota związana z rzekomym alkoholizmem Prezydenta, grunt już był dawno przygotowany. Kiedy ten ktoś – jak bardzo bym chciał wiedzieć, kto – wpadł na pomysł z „Borubarem”, i kiedy Palikot zaczął coś przebąkiwać o alkoholu, ale też o rzekomych kłopotach żołądkowych Prezydenta, czy wreszcie wręcz o chorobie Alzheimera, wielu nawet się nie dziwiło, ale przeciwnie – traktowało każdą nową wiadomość, jako potwierdzenie czegoś, co wiadomo było od dawna. Proszę jeszcze raz zwrócić uwagę na fakt, że nikt by się pewnie nie odważył, by spróbować szydzić z Jarosława Kaczyńskiego, że on, głupek, musi co chwilę obsrany biegać do ubikacji. W to nikt by nie uwierzył, bo Jarosław to był zawsze tylko bezwzględny morderca.. Inaczej było z Lechem. Przez fakt, że on przez tyle lat stał trochę z boku polityki i kojarzył się z wszystkim, tylko nie walką, jego zaatakowano bardziej bezpośrednio. Plując mu zwyczajnie w twarz.

Był taki moment, kiedy nienawiść do Lecha Kaczyńskiego przybrała rozmiary wręcz karykaturalne. Kiedy zaczęto już nie tylko z niego kpić i zastanawiać się kiedy wreszcie „ta niezguła” – takiego oto epitetu użyto na okładce jednego z popularnych magazynów – spadnie ze schodów i skręci sobie kark, ale nawet pierwszoszeregowi politycy i komentatorzy zupełnie poważnie zaczęli rozważać możliwość formalnego usunięcia Prezydenta ze stanowiska. Przyszedł wreszcie czas, wraz z ostatnimi już miesiącami życia Lecha Kaczyńskiego, gdy, mimo że, jak to dziś lubią powtarzać liczni przeciwnicy jego prezydentury, nie miał on najmniejszych szans na zwycięstwo w wyborach, nawet wtedy nie dano mu spokoju, ale ze zwielokrotnioną siłą postanowiono przedstawić go publiczności, jako kogoś, kto nie tylko nie zasługuje na to, by być prezydentem, żeby posiadać choć skromny tytuł naukowy, żeby nawet się cieszyć zwykłym ludzkim szacunkiem, ale nawet, żeby mieć prawo do życia. Jeśli ktoś ma tu jeszcze wątpliwości, niech sobie przypomni choćby aktywność Janusza Palikota, aktywność jak najbardziej autoryzowaną przez jego partię, w trakcie ostatnich już miesięcy życia Prezydenta. Ów finał był bowiem zaledwie o jeden stopień niższy pod względem emocji od tego, co nam już po ostatecznej śmierci Lecha Kaczyńskiego zafundowali ci klauni od „zimnego Lecha” i „krwawej Mary”. Ledwie minimalnie niższy, natomiast dokładnie w tym samym nastroju.

Przypominam tu dziś te straszne lata, tę nienawiść – nienawiść zorganizowaną i systemową - i to cierpienie, ze względu na wypowiedź Tomasza Nałęcza, człowieka ostatnio zatrudnionego przez prezydenta Komorowskiego na stanowisku doradcy do spraw historii i czegoś tam, który zechciał oświadczyć, że to co on dziś obserwuje wokół krzyża na Krakowskim Przedmieściu budzi jego najwyższy niepokój, ponieważ bardzo mu przypomina atmosferę nienawiści, jaka zapanowała w społeczeństwie polskim tuż przed zabójstwem Gabriela Narutowicza. Dziś Tomasz Nałęcz boi się, że Polacy, przy pomocy tego krzyża mogą spróbować zamordować Bronisława Komorowskiego. On wie, że takie niebezpieczeństwo jest wysoce realne, bo jest wybitnym historykiem, no a przede wszystkim posiada wybitny dar obserwacji i wnioskowania. Widzi więc tych ludzi, ściskających różańce i śpiewających religijne pieśni, i drży, ponieważ wie, że ten krzyż i ten różaniec potrafi wzbudzić tak złe emocje, że nawet ta rozradowana młodzież grająca tuż obok w piłkę plażową, może ich nie wygasić. Emocje takie, że nawet te wesołe żarty na temat Krwawej Mary mogą nie załagodzić owych złych obyczajów.

Wspomnienie prezydenta Narutowicza pojawiło się już na tym blogu, zdaje się w zeszłym roku. Nie pamiętam, czy związane to było z kolejnym tygodniem medialnego roztrząsania stanu zdrowia prezydenta, czy może wspomnianym już tu niezguła w prasowym tytule, czy może jakimś bardziej już jednoznacznym żądaniem śmierci. Ale – owszem – problem, o którym dziś nagle zaczął mówić Tomasz Nałęcz, normalnym ludziom znany jest od dawna. Czy Tomasz Nałęcz to wie? Jakiś czas temu, miałem okazję słuchać dyskusji między którymś z polityków i nim właśnie, Nałęczem. I wtedy to właśnie, na sugestię, że wokół osoby Lecha Kaczyńskiego przez ostatnie lata panowała atmosfera nienawiści, Nałęcz otworzył szeroko oczy i najzupełniej szczerze powiedział, że on o niczym takim nie wie. Wydaje mi się, że on rzeczywiście mógł nic nie zauważyć. I wyjaśnienie tego dziwnego faktu może być tylko jedno – on był w samym środku tego szaleństwa, które ostatecznie wymodliło tamtą słodką mgłę i ten cudowny dźwięk rozszarpywanych ciał. On, Tomasz Nałęcz, musiał przez te wszystkie lata być tak głęboko wsłuchany w ten przyszły jęk rozrywanych na strzępy serc, że się zwyczajnie zasłuchał. Dopiero niedawno się ocknął, zaczął ciekawie zerkać to tu to tam, i zobaczył ten krzyż. I się posrał ze strachu.

Jeśli idzie o niego, dopóki żyje, będę bardzo cierpliwy. Postaram się czekać spokojnie i z nieskończoną ufnością. Każdy nowy dzień będę zaczynał spokojnie od sprawdzenia, co u niego słychać. I będę dalej czekał bardzo cierpliwie. A co do wspomnianych tu dziś tak boleśnie Lecha Kaczyńskiego i biednej Marii Kaczyńskiej, konającej obok niego i wtedy, w tym samolocie, ale i wcześniej, w każdej sekundzie tej przeklętej prezydentury, niech Dobry Pan Bóg wejrzy na ich cierpienie i zechce ich przyjąć do Swojego Królestwa.