Czy biskupi lubią sobie pożartować?

Przyznaję, że telewizję w tych dniach oglądam w wymiarze minimalnym, gazet nie czytam w ogóle, radia nie słucham jak nie słuchałem, a więc wiem o tym co się dzieje raczej z tych strzępów, które do mnie trafiają przypadkiem, lub z relacji osob zaprzyjaźnionych. Jednak intensywność szaleństwa, które po 3 sierpnia ogarnęło System, a z nim automatycznie, służące mu media, poraża bardziej niż kiedykolwiek chyba wcześniej. To znaczy, ja wiem, że przez te minione 20 lat bywało różnie. Że choćby po zamachu na rząd Jana Olszewskiego, i przy okazji tych wszystkich zawstydzających wydarzeń, jakie miały miejsce w następstwie tego zamachu mogliśmy bardzo dokładnie sprawdzić co potrafi zrobić ów System nie tylko z przeciwnikiem politycznym, ale z pojedynczym człowiekiem i z jego rodziną. Biorę też pod uwagę, że tak jak czas leczy złą pamięć, tak i ja mogłem już zapomnieć, co potrafią ci wszyscy, którzy nie znają skrupułów. Mimo to, te ślady nowego, zupełnie świeżego kłamstwa powodują dreszcz. A to znaczy, że jednak mimo wszystko zdążyliśmy odwyknąć.

Oczywiście pocieszam się, że skoro wspomniany System zdecydował się aż na takie uderzenie, że przy okazji gubiąc wszelkie pozory, stracił też choćby teoretyczną wiarogodność, musi to oznaczać, że były ku temu specjalne powody. Jeśli dziś, jak słyszę, od rana do wieczora dziennikarze najbardziej wpływowej, a więc wydawałoby się szczególnie wrażliwej na prestiż, stacji telewizyjnej, jaką jest TVN24, nie próbują nawet udawać, że wobec tego ciężkiego przecież i bardzo rozległego społecznego konfliktu, gdzie Polska została przecięta na pół, zachowują zawodowy dystans, to myślę sobie, że musieli własnie otrzymać bardzo wyraźne polecenie – walić ostro i równo! Jeśli się nie mylę i to co widzę, to fakt, wiem, że to z czym mamy do czynienia , to nic innego jak obłędny wrzask Zła, zranionego zwycięstwem prostej, skromnej pobożności. A jeśli tak jest, to niech ci wszyscy, którzy tej wiary strzec przyrzekali, a w tym tak bardzo przestraszeni biskupi, otworzą oczy bardzo szeroko.

Właśnie obejrzałem w telewizji rozmowę, jaką z komunistycznym posłem Iwińskim i z jednym z obrońców krzyża, protekcjonalnie nazywanym „panem Januszem”, dla wspomnianego TVN24 przeprowadził dziennikarz, którego nazwiska nie pamiętam i jakoś nie żałuję. Sam już oczywiście pomysł, żeby w ramach demokratycznej wymiany poglądów zestawić obecnego w studio, wypasionego komunistycznego profesora, z zahukanym, stojącym ze słuchaweczką w uchu przed kamerą w tłumie na Krakowskim Przedmieściu człowiekiem – właśnie człowiekiem – był wystarczająco kuriozalny, by nie powiedziec podły, ale to co zrobiło największe wrażenie to sytuacja, w której ów człowiek – właśnie człowiek – miał przeciwko sobie nie jednego, lecz dwóch przeciwników. To i sposób, w jaki ci przeciwnicy się z nim rozprawili…

Oszczędzę tu nam wszystkim dokładniejszej relacji z roboty dziennikarskiej, która pozwala, by do jednego z rozmówców zwracać się per „panie profesorze”, a do drugiego „panie Januszu”, z wyłącznie jedna intencją, aby ostatecznie jednemu na koniec uprzejmie podziękować za rozmowę i się z nim grzecznie pożegnać, a drugiemu bezczelnie odebrać głos i wysłać na przysłowiowy księżyc bez jednego słowa podstawowego szacunku. To jest bowiem standard. To są bowiem tacy ludzie. Oni wiedzą dokładnie tyle, i ta wiedza ich cywilizacyjnie i kulturowo skutecznie ogranicza. Chciałbym tu akurat zwrócić uwagę na pewien moment, kiedy to doszło pod sam koniec, już po zamknięciu ust człowiekowi spod krzyża, do szczególnej wymiany między obiema gwiazdami. Iwiński powiedział cos mniej więcej takiego” „Proszę spojrzeć na kraje europejskie, kraje typowo katolickie, takie jak Francja, najstarsza córka Kościoła, czy Włochy. Proszę spojrzeć na kraj absolutnie katolicki, jak Meksyk, gdzie księżom nie wolno wychodzić poza kościół w strojach duchownych. Czy w takiej Francji, kraju par exellence katolickim, czy gdzie indziej mogłoby dojść do czegoś takiego, z czym mamy do czynienia w Polsce?” I na to jak dziennikarz powiedział tak: „To ja może odpowiem. Nie. Nie mogłoby do czegoś takiego dojść.”

I tu nastąpiło eleganckie pożegnanie i koniec występu.

O co mi chodzi? O to mianowicie, że doszło do sytuacji, w której jeden autentyczny komunista z jak najbardziej historycznymi gwarancjami i – mogę się założyć o wszystko – modelowo bezbożny dziennikarz modelowo bezbożnej stacji telewizyjnej, załamują ręce nad Polską, jako krajem wciąż niedoskonale katolickim. I nawet nie chodzi o to, że oni nam jako wzór podają Meksyk, gdzie państwo, żeby osiągnąć stan jaki mamy obecnie, księży katolickich zwyczajnie, niemal w majestacie prawa, mordowało. I że czyniło to systematycznie i planowo. Nie chodzi też o to, że oni gadają nam o Francji, gdzie ludzie o tym, że zbliżają się święta Wielkiej Nocy wiedzą wyłącznie stąd, że w sklepach pojawiają się jakieś dziwne zające z ciasta czy z czegoś, a jak się sprzedawcy zapytają, to on ich wyśle do kierownika i ten im może wyjaśni. Chodzi o to, że dwóch kompletnie nam kulturowo obcych ludzi kieruje do nas naukę związaną z czymś, o czym oni ani nie mogą mieć zielonego pojęcia, ani też nie za bardzo mają moralne prawo, żeby na te tematy się wypowiadać. I że oni tę naukę najwyraźniej kierują nie do swoich kumpli, którzy, gdyby tylko mogli, to Jezusa by ukrzyżowali jeszcze raz, tyle tylko, że tym razem, zwróciliby się do rosyjskich naukowców, żeby coś zrobili, żeby On nie zmartwychwstał, lecz do nas. Właśnie do nas. I to jest autentycznie ogłuszające.

Ale jest jeszcze coś. I tu znów będę musiał postąpić wbrew sobie i powtórzyć coś, z czego każde słowo pali mnie jak ogień. Robiąc to, tłumacząc nam, czym jest wiara, nadzieja i miłość, czują za sobą bardzo potężne wsparcie. Wsparcie ze strony znacznej części polskich biskupów. Kiedy pisze ten tekst, w studio TVN24 leci debata między Ryszardem Kaliszem, Januszem Palikotem i Jarosławem Kuźniarem. Własnie Palikot zażartował, że trzeba być idiotą, żeby komukolwiek w upalny dzień polecać ciepłego Lecha. Wszyscy się śmieją. Bardzo jest miło. Szkoda że nie zaproszono księdza Sowy. Ciekawe, jaki ma śmiech?

I jeszcze jedno. Czy to możliwe, że grzech się aż tak dynamicznie kumuluje?