Ktoś z sierpem i młotem. Czy wpuścić?

Toyahowa na to szaleństwo reaguje wyłącznie szyderczym śmiechem. A ja? Cóż ja? Jak zawsze tonę w zmartwieniach. Wczoraj próbowano odsłonić pomnik bolszewickich żołnierzy, którzy stracili swoje biedne, młode życie podczas próby zamordowania naszej Polski i właśnie od wczoraj jesteśmy dręczeni debatą już nie na temat jednego pomnika, ale dwóch – jednego dobrego, drugiego złego. Od wczoraj, z jednej strony mamy okazję ćwiczyć naszą odporność na bezprzykładne kłamstwo, jakie nas atakuje z każdej niemal strony, a z drugiej zadręczamy się tym starym, wydawałoby się kompletnie zużytym już pytaniem – dlaczego? A może nawet bardziej: czy oni wiedzą?

Kiedy absurdalność ataku na pomysł odsłonięcia pomnika na Krakowskim Przedmieściu sięgnęła wyżyn, kiedy już pojawiła się ta Wieża Eiffla, i ten drugi wielki koń na placu przed Pałacem, kiedy zwykłą ludzką inteligencję i najprostszą wrażliwość obrażono w sposób tak straszny dziesiątki razy, nagle otrzymujemy nową porcję szaleństwa. Tym razem w postaci medialnej mantry, że jakoby pomnik poległych bolszewików nie jest żadnym pomnikiem, lecz jedynie skromną tablicą. Jestem pewien, że w tym momencie znajdą się tacy, którzy zarzucą mi kolejne czepianie się tematów drobnych i nicnieznaczących, ale też wierzę, że nie ja jeden zwyczajnie cierpię w obliczu tego, co nam się dziś szykuje. Bo tak to właśnie z perspektywy, którą pewnie sam, bez szczególnych nacisków, przyjąłem, wygląda. To co widzę, to PRL w swojej karykaturze.

Doszło wręcz do tego, że dziennikarz TVN24 Kuźniar niemal się pokłócił z zaproszonym do studia wysłannikiem rosyjskich mediów, który nalegał, by jednak to coś, co nieskutecznie próbował System odsłonić w minioną niedzielę, nazywać pomnikiem, podczas gdy propagandowa linia stacji wyraźnie sugerowała używanie określenia ‘skromny krzyż’. W efekcie doszło do tego, że ten jakiś Andriej czy Siergiej z satysfakcją używał nazwy ‘pomnik’, a Kuźniar ‘krzyż’ względnie ‘obelisk’. Powtórzę raz jeszcze. Ja wiem, że dla wielu to o czym piszę to problem marginalny, niemniej ja już tak mam, że pewien rodzaj kłamstwa zwala mnie z nóg i nie daje nawet spokojnie napić się wieczornej porcji ognistej wody. A tu jest jeszcze gorzej. Bo już nawet nie chodzi o tę bezczelność, z jaką na każdą prośbę postawienia na miejscu smoleńskiego krzyża choćby niewielkiego kamienia, ta tefauenowska gównażeria bredzi coś o Wieży Eiffla, czy o jeszcze jednym koniu obok księcia Józefa Poniatowskiego, natomiast o pomniku dla sowieckich żołnierzy z uporem maniaka powtarza, że to żaden pomnik, ale tylko skromny krzyż. Kłopot w tym, że to wszystko dzieje się na oczach jakiegoś rozbawionego Iwana, który nieustannie z jednej strony jest prowokowany do antypolskich wyskoków przez polskiego dziennikarza, a z drugiej obcałowywany przez tak samo jak on polskiego polityka.

Wczoraj w tefaunewoskim studio toczyła się ta niby rozmowa między tym Ruskim, naszym Kowalem, eseldowskim Olejniczakiem i red. Kuźniarem. Olejniczak, zgodnie ze świętą tradycją swoich ojców i dziadów, nalegał, żeby ludzi stojących z różańcami pod krzyżem zamknąć w zakładzie psychiatrycznym, kiedy Kowal chciał zaprotestować, Kuźniar natychmiast mu przerywał i pytał, czy on zgadza się z hasłami głoszonymi przez „tak zwanych obrońców krzyża”, a przysłuchujący się temu Rosjanin pokładał się ze śmiechu. I wtedy Kuźniar zwrócił się do Siergieja tymi słowami: „Pan redaktor, jak widzimy, słucha tej dyskusji, trochę się śmieje, a trochę się łapie za głowę…” I na to Siergiej, czy Andrej spoważniał i oświadczył, że w roku 1920 nie doszło do żadnego aktu napaści na Polskę, tylko do zwykłego aktu retorsji na polskie wcześniejsze agresywne żądania terytorialne. I tak, powoli, ta interesująca rozmowa dobiegła końca.

Jak mówię, Toyahowa na przykład, nawet jeśli się całym tym okropieństwem denerwuje, to raczej stara się demonstrować szydercze rozbawienie. Ja to znoszę z wyjątkowym trudem. Spróbuję więc zrobić coś, co tradycyjnie zawsze pomaga, a mianowicie sprawę podsumować i pozbawić tego niedobrego chaosu. Mamy więc tak. System bardzo nie chce jakiegokolwiek pomnika na placu przed Pałacem Prezydenckim. Nie chce pomnika, nie chce krzyża, nie chce jakichkolwiek ludzi, nie chce żadnych wspomnień, żadnej pamięci. System jest gotów nawet już nie skierować jednego marnego słowa przeciwko pamięci Lecha Kaczyńskiego, byle przestać już o tym samolocie gadać. Nie ulega wątpliwości, że skuteczność tego strasznego planu pozostaje w zastawie u Rosjan i jedynym sposobem, żeby tę skuteczność wykupić, jest składanie nieustannego hołdu Rosji na każdym możliwym poziomie. Uważam, że to całe kłamstwo które się dzieje, czy w postaci wybryków red. Kuźniara, lub jego kumpla Kajdanowicza, czy w tej ślinie toczonej z ust polityków Platformy Obywatelskiej nie są w najmniejszym stopniu kierowane do nas, ale są daniną płaconą Rosji za to, że pomaga im ona przetrzymać ten trudny czas. Owe akty poddaństwa obserwowane są z jednej strony uważnie przez samych Rosjan, a z drugiej z satysfakcją wykorzystywane przez wydawałoby się już ostatecznie odsuniętych na margines polityków dawnego reżimu. Odradza się stara przyjaźń. Na festiwalu w Zielonej Górze, na dorocznym spotkaniu ambasadorów, tym razem w obecności rosyjskiego ministra, w kamieniu tego dziwnego pomnika w Ossowie, którego dobrzy ludzie nie pozwolili odsłonić, w najnowszych prezydenckich nominacjach…

Stoją naprzeciwko nas i dyszą strachem i pragnieniem śmierci. Przed sobą mają drobną grupkę zdesperowanych ludzi z różańcami w dłoniach i Bóg jeden wie, jak wielką masę milczącego, ogłuszonego bezczelnością tego przedsięwzięcia społeczeństwa. Społeczeństwa opuszczonego przez swoje państwo, ale też przez swój Kościół. Dyszą strachem i pragnieniem śmierci. Strachem. Przede wszystkim strachem.