Szatan jest złodziejem

Siadam do tych refleksji i mam, muszę przyznać, pewien kłopot. Otóż od pewnego czasu chodzi po głowie pewna myśl, którą chciałbym się podzielić na tym blogu, a która nie dość, że z polityką wspólnego ma zgoła niewiele, jeśli w ogóle cokolwiek, to w dodatku jakby w ogóle omija to wielkim kołem to, czym większość z nas żyje. Z drugiej jednak strony, przede wszystkim, wokół jest tak bardzo dużo tekstów czy to na temat smoleńskiej zbrodni, czy na temat „degradacji życia politycznego”, a więc czegoś, co Jaroslaw Kaczyński jakże słusznie też nazwał zbrodnią przeciwko narodowi, że myślę sobie, że to żadna strata, jeśli dziś akurat pojawi się wątek inny. Ani nie polityczny, ani nawet nie bieżąco-społeczny. No a poza tym, jestem pewien, że temat jest ciekawy, więc tym bardziej nie zaszkodzi. No a jeśli znajdzie się ktoś, kto nagle zechce tu jednak dojrzeć jeszcze coś, co pomoże mu zadumać się nad tym, do czego jako Polacy doszliśmy, jakby zupełnie niechcąco, to już w ogóle nie będę narzekał.

Po raz pierwszy ta myśl przyszła mi do głowy, gdy jako muzyczny wstęp do filmu „Mgła” pojawiła się suplikacja „Święty Boże, Święty Mocny” w wykonaniu zespołu DePress. Nie wiem, czy każdy wie, o czym mówię, więc na wszelki wypadek przypomnę, że stylistycznie ten akurat fragment brzmi zdecydowanie, że tak powiem, heavy metalowo. Dźwięk jest bardzo ciężki, głos wokalisty jeszcze cięższy, atmosfera całości monumentalna do granic wytrzymałości, do tego wręcz stopnia, że dla bardziej wybrednych gustów wręcz ociera się o kicz. A mimo to – a może właśnie dlatego – początek tego filmu staje się autentycznie przejmujący. A mimo to – a może właśnie dlatego – cała już reszta filmu również ma aurę czegoś prawdziwie potężnego.

Widzimy te zwłoki biało-czerwonej szachownicy, to błoto, ten ruski – tak bezczelny w tych akurat okolicznościach – syf, a nad tym wszystkim unosi się głos Andrzeja Dziubka, wznoszący w niebo tę modlitwę: Święty Boże, Święty Mocny, Święty a Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami!” I jestem pewien, że nie jestem jedyny, który słysząc to wołanie, w tym właśnie wykonaniu, i w tej dokładnie stylistyce, jest prawdziwie wzruszony. I podobnie jak ja, czuje tę siłę, ten wiatr, tę prawdę.

Oczywiście, DePress to ani nie pierwszy, ani tym bardziej nie jedyny zespół muzyczny, który treści czy to patriotyczne, czy, tak jak w tym wypadku, religijne, przenosi do publicznej domeny przy pomocy dźwięków jakby z zupełnie innego zakresu kulturowego. Mieliśmy w ostatnich latach dość liczną grupę muzyków, niosących przez swoją sztukę słowa o Bogu, Honorze i Ojczyźnie, i używających do tego jednocześnie ciężkiej, agresywnej wręcz ekspresji. Jednak zawsze przy tej okazji pojawiały się głosy, że efekt takiego podejścia jest zbyt komiczny, żeby mógł być traktowany poważnie. Że nie ma nic głupszego, czy wręcz żałosnego, gdy jakiś punk rocker, czy metalowiec, ze swoim pełnym artystycznym emploi, i z pełną estetyczną oprawą próbuję śpiewać, że Jezus jest Panem, lub że Jego Miłość jest niezwyciężona.

Jednocześnie, zawsze w pełni akceptowalne było to, gdy ci sami młodzi muzycy, dokładnie w tym samym muzycznym obrządku, chwalili anarchię, przemoc, czy wręcz niepojętą moc szatana. Tu wszystko zawsze było na swoim miejscu, i tu też, nawet jeśli komuś akurat ten typ działań artystycznych, czy estetycznych, nie pasował, zawsze mógł powiedzieć, że to akurat nie jest jego działka, że on się nie zna, nie lubi. Ale żeby już się śmiać – to nie bardzo.

Co takiego się stało – poza oczywiście Mgłą i DePress – że postanowiłem wziąć się dziś za ten temat? Otóż tak się składa, że mam trochę kolegę, trochę znajomego, a tak naprawdę kiedyś, jeszcze w moich latach szkolnych, ucznia, który jest muzykiem grającym tak zwany „czarny metal”. Czy on jest satanistą? Trudno mi powiedzieć. Z tego jak się zachowuje na poziomie muzycznej oferty, którą wspólnie z kolegami przedstawia, można by sądzić, że jak najbardziej. Tu akurat on znajduje się mniej więcej na poziomie narzeczonego piosenkarki Dody Elektrody i jego zespołu Behemoth. Z drugiej strony, tak jak sobie niekiedy rozmawiamy, mam wrażenie, że on jest zaledwie ateistą, dla którego Jezus jest taką samą fikcją , jak ów Behemoth, tyle że o wiele mniej interesującą i inspirującą. No a poza tym, jemu naprawdę się ten black metal podoba. Uczeń mój i kolega jest wprawdzie artystą powiedzmy z trzeciego miejsca na plakatach, ale nie na tyle oczywiści byle jakim, by nie mieć na koncie pewnych konkretnych osiągnięć. A więc gra on jako tzw. support na koncertach wybitnych przedstawicieli sztuki black metalowej z Norwegii i Szwecji, no i sam nagrywa płyty. Ponieważ mnie lubi i szanuje, zawsze pamięta, żeby przy okazji kolejnej premiery, podarować mi swój kolejny krążek.

Ja z kolei black metalu nie lubię, ale dla niego zawsze jestem gotów starannie zapoznać się z jego kolejną propozycją. Tak też było ostatnio. Tu muszę wrzucić parę słów wyjaśnienia. O czym pewnie większość czytelników nie wie, czarny metal, w odróżnieniu tzw. death metalu, czy metalu bardziej popowego, bywa grany w bardzo wolnych tempach. Nie zawsze, ale bywa. Niekiedy nie dość że jest wolny, to jest akustyczny, a niekiedy nie dość że akustyczny, to wręcz folkowy. Pomysł tej muzyki, o ile relacjonuję sprawy właściwie, sprowadza się do wielbienia i oddawania czci pogańskim bogom, czy to w ich konkretnym wcieleniu, czy pod postacią jakichś drzew, wiatru, ziemi, czy diabli – właśnie! – wiedzą czego. To jednak co wszystkie te tempa i nastroje łączy, to pełny monumentalizm. A więc – i tu przepraszam bardzo wszystkich oburzonych tym porównaniem – wszystko to w pewnym sensie zbliża nas bardzo do śpiewanej przez Andrzeja Dziubka Suplikacji.

Bo o co chodzi? Otóż black metalowcy tworzą swoją muzykę na chwałę. Każdy dźwięk który grają jest tworzony tylko po to, żeby oddać hołd. Żeby dać też przy tym świadectwo wierności i oddania. A więc na ten swój dziwaczny sposób oni się zwyczajnie modlą.

Znów muszę wejść w dygresję. Jednym z największych żyjących jazzowych kontrabasistów jest Charlie Haden. Kiedy Haden gra, ja mam ochotę beczeć ze wzruszenia. Nawet kiedy Haden gra cichutko i bardzo powoli, czuję jak on się modli. Do kogo Haden się modli? Otóż ani do drzewa, ani do Belzebuba.. On każdy dźwięk, który wydobywa spod swoich palców – jak to kiedyś wyznał w jednym z wywiadów – ofiarowuje Wielkiej Sowieckiej Rewolucji. Co więc łączy Hadena z moim uczniem grającym czarny metal i z muzycznym – ale nie tylko – początkiem filmu „Mgła”? Modlitwa, poświęcenie i monumentalizm.

Wracam do mojego ucznia i jego najnowszej płyty. Wysłuchałem tej płyty i zadumałem się. Przyznaję że nie nad tekstem, bo przede wszystkim ani słowa z niego nie zrozumiałem, a poza tym nawet zrozumieć nie planowałem. To co mnie poruszyło, to muzyka. Otóż muzycznie to było coś. Muzycznie to była czysta potęga. To było tak dobre, że osobiście poczułem dreszcz. To co przekazywała ta muzyka było tak wielkie, że trudno mi było sobie coś podobnego wcześniej wyobrazić. To było coś jeszcze bardziej powalającego, niż ta suplikacja na początku filmu o smoleńskiej zbrodni. I wtedy sobie pomyślałem, że to by dopiero było coś, gdyby dokładnie to samo co tam usłyszałem podbudować tekstem wychwalającym potęgę Chrystusa Niezwyciężonego. To by dopiero była moc! Napisałem to zresztą od razu w mailu do mojego ucznia, trochę żeby go zdenerwować – bo on nie bardzo lubi jak ja wspominam o Panu Jezusie – ale przede wszystkim dlatego, że sobie autentycznie pomyślałem, że to jest nasza muzyka. Nie ich. Oni nam ja ukradli i ją sparodiowali. Nie oni zresztą pierwsi i nie tylko ją.

I teraz, zanim ktoś mnie przeklnie, wyjaśnię dokładniej, co mam na myśli. Otóż cała wielka sztuka sakralna, czy to muzyczna, czy malarska, czy jakakolwiek inna, była tworzona nie po to, żebyśmy wszyscy trzymali się za ręce i pełni głupkowatej radości śpiewali, że Jezus nas kocha, ale po to, by temu Jezusowi oddać jak najbardziej poważny hołd. Ja nie znam się bardzo na tych kwestiach, ale mam bardzo silne przekonanie, że wnętrza katedr i kościołów jakby były stworzone do tego, żeby w ich wnętrzach rozbrzmiewały nie jakieś niby-wesołe piosenki śpiewane przez czarnych śpiewaków gospel tam, i zakompleksione oazowiczki tu, lecz potężne chóry i wznoszące się ku niebu organy. To dopiero niedawno, z jakiegoś niepojętego powodu, ktoś wpadł na pomysł, że skoro w amerykańskich kościołach protestanckich jest ciągła zabawa, podskoki i klaskanie, to tak właśnie ma wyglądać nasza miłość do Boga również na poziomie codziennej modlitwy, i że my tez tak będziemy mieli. Że skoro Ewangelia to nowina radosna, to wystarczy nam się zacząć tępo uśmiechać, i mówić do siebie „Z Bogiem, bracie”, żeby Pan Jezus był z nas zadowolony. I to stąd własnie, najpierw w różnego rodzaju kościołach akademickich, a później już coraz powszechniej, dostojne organy i kościelne chóry zostały zastąpione przez jakieś dzieci z gitarami, skrzypkami i fujarkami, lub lokalne rodziny śpiewające kolędy.

A co się stało z chorałami gregoriańskimi? Tu odpowiedź jest równie oczywista, co porażająca. Zabrali je sobie sataniści, bo nie mieli nic swojego, a też chcieli mieć jakiś rytuał i odpowiednią dla niego oprawę. I ja wcale tu nie żartuję. Proszę posłuchać, jak wiele współczesnej muzyki pop, w żaden sposób nie chrześcijańskiej, lecz własnie stricte pogańskiej, korzysta z muzycznej estetyki chorałów. Do tego stopnia, że wielu młodszych słuchaczy uważa, że tak naprawdę te dźwięki są takie piękne, bo są takie czarne. Wzięli więc je sobie najbezczelniej w świecie poganie i nawet nie musieli pytać o pozwolenie, bo akurat przechodzili drogą i zobaczyli, że się poniewierają niepotrzebne i zapomniane w jakichś śmieciach.

I teraz, na koniec już, przejdę do samego Szatana. Pisałem o tym kiedyś u siebie na blogu, że kiedy patrzymy na całą historię komunizmu, to widzimy, jak bardzo wszystko na czym komuniści zbudowali swój rytuał, zostało ukradzione Kościołowi. Jedną ręką, najpierw bolszewicy, a później ich dzieci i wnuki, niszczyli kościoły, rozbijali w pył kościelne dzwony, mordowali ludzi za ich wiarę, zakazywali krzyża, zagłuszali kościelne pieśni, głosili wszędzie, że to wszystko co jest związane z religijnością to głupota, zabobon, opium i zło, a drugą ręką odtwarzali dokładnie te same rytuały, te same miejsca, te same gesty – tyle że w formie sparodiowanej i oczywiście pod inną zupełnie nazwą. Te wszystkie wprowadzanie i wyprowadzanie sztandarów, te pieśni na cześć Rewolucji, te obrazy przywódców, to słynne przyznawanie się do win, a nawet – już przecież w czasach, które wielu z nas pamięta – to pasowanie na młodzika, te pałace ślubów, czy tak zwane świeckie pogrzeby z owym upiornym przebranym za księdza mistrzem ceremonii, czy te, jeszcze nie tak dawno, apele szkolne w każdy poniedziałkowy poranek – to wszystko było i jest niczym innym, jak najbardziej bezczelną parodią, którą uszykował swoim wiernym Szatan.

I myślę sobie, że z nim tak to właśnie musi być. Z TymKtóryNigdyNiePrzepuszczaOkazji. On nie ma nic swojego. Wszystko już dawno przegrał. Nie ma nic poza swoją perfidią i najbardziej tępym sprytem… no i tym chorym zupełnie pragnieniem, by zastąpić Boga. Żeby Nim zostać. Ale do tego potrzebuje rytuału. Czy to w formie modlitwy, obrazu, gestu, czy pieśni. No i wiernych. Jego i ich sprawa. I tak jest skazany na klęskę. Natomiast nie widzę najmniejszego powodu, byśmy my mieli mu tak lekko ustępować. To wszystko zawsze było i jest nasze. Jeśli oni chcą, to niech gdzieś sobie pojadą w plener, złapią się za ręce, i śpiewają wesołe piosenki o tym, że „Tylko diabeł naszym panem jest”. Mogą sobie nawet uruchomić jakieś ogólnopolskie radio, gdzie będą sobie gadać, a w przerwie słuchać piosenek podawanych przez amatorskich piosenkarzy estradowych z towarzyszeniem jednego keyboarda i skrzypiec. A my się wtedy będziemy z nich śmiać. Słuchając jednocześnie prawdziwego ciężkiego metalu. Na chwałę Boga. W Trójcy Jedynego.

Tekst jednocześnie do czytania w Warszawskiej Gazecie i na portalu nowyekran.pl