O nich i o nas tuż przed skokiem

Im dłużej jestem zmuszony patrzeć na to co się dzieje wokół, najogólniej rzecz biorąc, polskiej polityki, tym bardziej nabieram przekonania, że z pewnego punktu widzenia to, że udało nam się nie wygrać tych wyborów, było rozwiązaniem jak najbardziej optymalnym. Myśl ta chodzi mi po głowie od kilku dobrych dni, a wczoraj została wzmocniona komentarzem naszego nowego kolegi Warsovnika: „Nic się nie zmieni - nawet, gdyby wygrał PiS, gdyż w takiej sytuacji i tak PiS znalazł by się w kleszczach opozycji. Po prostu PAT :/” Wszystko wskazuje na to, że jest to uwaga tak po prostu słuszna, że jedyne co sam mogę do tego dodać, to tylko tyle, co napisałem wyżej. Bo jest całkiem prawdopodobne, że to co dziś mamy, z pewnością jesteśmy jakoś w stanie wytrzymać. Gdyby natomiast Jarosław Kaczyński był dziś prezydentem, wtedy pewnie dopiero byśmy zobaczyli, co potrafi System naprawdę rozjuszony.

Proszę zwrócić uwagę na to, że sytuacja jaką sobie przez skuteczne przeprowadzenie smoleńskiego zamachu zapewnił reżim, powinna być dla nich najbardziej komfortowa z możliwych. Wydaje się, że im nie byłoby tak dobrze nawet gdyby całkowicie starli ze sceny politycznej wszelką opozycję. Mają na wyłączność i rząd, parlament, prezydenta, wymiar sprawiedliwości, banki, media, kulturę popularną, znaczny odłam hierarchii kościelnej… można wymieniać. Mają też bardzo silne wsparcie Rosjan z całym ich systemem agenturalnej osłony. A co być może nie najmniej ważne – bardzo dużą część, i to część bardzo emocjonalnie zaangażowaną, opinii publicznej. No i mają wreszcie to jakże ważne demokratyczne alibi, a więc osłabionego przeciwnika. I jedyne czego nie zdobyli, to ten krzyż. I proszę spojrzeć, jak są okropnie, mimo tego wszystkiego, wściekli.

Naprawdę nie jest tak trudno sobie wyobrazić, co by nam zgotowano, gdyby to wczoraj odbyło się zaprzysiężenie Jarosława Kaczyńskiego, a nie tego dziwnego człowieka z wąsem. Wystarczy tylko na chwilę zamknąć oczy, by sobie uzmysłowić, z czym byśmy mieli do czynienia nie tylko dziś, ale przez kolejne miesiące i lata, dzień po dniu, prawdopodobnie aż do kolejnej katastrofy, gdyby System naprzeciwko siebie miał już nie tylko ten krzyż i każde pojedyncze słowo oskarżenia, jakie on ze sobą niesie, ale również urząd Prezydenta RP, a na jego czele człowieka, któremu dopiero co ów System zamordował brata, a na dokładkę paru najbliższych przyjaciół, i który to człowiek – jak sam niedawno dobitnie oświadczył – żyje już tylko po to, żeby sprawę tych śmierci wyjaśnić. Ale nie tylko to. Bo wystarczy choćby na chwilę zamknąć oczy, by ujrzeć nawet nie tyle furię Systemu stojącego naprzeciwko prezydenta Jarosława Kaczyńskiego, ale właśnie bezradność Jarosława Kaczyńskiego stojącego naprzeciwko Systemu, który stracił nad sobą panowanie.

Dziś w telewizji natrafiłem na rozmowę z jakimś kolejnym profesorem, który powiedział, że kiedy on słucha wypowiadanych dziś przez Jarosława Kaczyńskiego słów pod adresem naszego wspólnego przecież, i demokratycznie przecież wybranego prezydenta, to jest autentycznie zszokowany. Bo on wie, że w polityce bywa różnie, ale takiej nienawiści i agresji on dotychczas nie widział. On sobie nie przypomina, żeby pięć lat temu, kiedy prezydentem został wybrany Lech Kaczyński, prawomocność tego wyboru była aż tak kwestionowana, a nienawiść do jego osoby tak wielka. O co poszło? O jedno zdanie. To mianowicie, że gdyby Bronisław Komorowski przed wyborami uczciwie przyznał, że jego pierwszą decyzją będzie usunięcie smoleńskiego krzyża, prawdopodobnie nie zostałby prezydentem.

A więc wraca ten krzyż. Zarzucono mi już tu nadmierny mistycyzm, który niechybnie prowadzi mnie w stronę czystego już szaleństwa. Ja wszystko rozumiem i rozumiem też zagrożenia jakie tego typu obsesja niesie. Nic jednak na to nie poradzę. Wyraziłem już wyżej swoją wiarę, że jeśli System – opisany tak jak to starałem się zrobić powyżej – który zamiast zająć się bieżącą krzątaniną, o dziwo zachowuje pełną bojową gotowość, to przyczyną tej gotowości jest ów krzyż. Nawet nie chodzi tu o krzyż fizyczny, stojący sobie na Krakowskim Przedmieściu, broniony i chroniony przez te parędziesiąt zdeterminowanych i dzielnych ludzi, ale Krzyż jako symbol tej ofiary złożonej przez pasażerów rządowego samolotu 10 kwietnia w lesie pod Smoleńskiem.. To właśnie ten Krzyż i ta Ofiara są powodem tego, że pewni ludzie nie mogą wciąż spać po nocach. Że każda ich radość, każda kolejna satysfakcja, każdy kolejny uśmiech, natychmiast gasną na tę jedna myśl – że żadne pieniądze i żadna władza nie kupi im spokojnego jutra.

Ktoś mnie w tej sytuacji zapyta, że co zatem proponuję. Albo – jeszcze gorzej – po cholerę w ogole tracę czas na prowadzenie tego bloga. Że powinienem może zamiast dalej wylewać swoje żale, napisać coś choćby o wczorajszym koncercie The Fall na katowickim lotnisku, a później już trzymać raczej ten kierunek. Otóż o tym nie ma mowy. 10 kwietnia został zamordowany polski prezydent i w efekcie tego wydarzenia Polska stała się terenem walki dobra ze złem o skali tak dramatycznej, jak prawdopodobnie nigdy wcześniej. Ta walka jest prowadzona – jak każda walka dobra ze złem – na dwóch poziomach. Poziomie magii i Słowa. Uważam, że nie powinniśmy się oszukiwać. Dziś jej nie możemy wygrać. W świecie aż tak zaklętym, Słowo jest niczym. Prawda stanowi wyłącznie pośmiewisko. Ten świat został zaczarowany i jedyne co go może poruszyć, to w tej chwili jest już tylko nasz spokojny upór i modlitwa. A więc konsekwentna realizacja tego co kiedyś Zbigniew Herbert potrafił wyrazić tymi prostymi słowami: „Bądź wierny. Idź”. Ale żeby to można było skutecznie wypełniać, musimy mieć sytuację czystą. Właśnie taką jaką mamy dziś. Tam są oni. Tu jesteśmy my. Żadnych niedomówień. I tak jest dobrze. To jest bardzo dobry punkt startu.