Czy Roman Giertych interesuje się piłką plażową?

Ponieważ w miniony weekend udało mi się wpaść w marny nastrój, i tym nastrojem bardzo niefortunnie dopasowałem się do smutków mojego kumpla Don Estebana, który dotychczas w moich smutkach zawsze stanowił dla mnie najbardziej racjonalny punkt odniesienia, dziś proponuję zakosztować nieco zwykłej ludzkiej satysfakcji. Mam na myśli satysfakcję płynącą z widoku naszych wrogów, jak to mówią, zalewanych przez krew. Okazja ku temu jest bardzo odpowiednia, jako że wczoraj właśnie, już pod sam wieczór, w telewizji TVN24 wystąpił Roman Giertych i przypuścił na Jarosława Kaczyńskiego, ale też i na jego zmarłego brata, atak, którego bezwzględność świadczyć może tylko o jednym – Roman Giertych wciąż dobrze nie śpi.

Żeby uzyskać odpowiednią pozycję, proszę sobie przypomnieć, kim był w polskiej polityce Roman Giertych, gdy przestał być już tylko synem Macieja Giertycha, wnukiem Jędrzeja Giertycha i prawnukiem Franciszka Giertycha, a jeszcze nie zaczął zarabiać na życie jako lokalnie znany adwokat. Otóż kiedy miał zaledwie 18 lat, Roman Giertych założył tak zwaną Młodzież Wszechpolską, której był zawsze mniej lub bardziej oficjalnym przywódcą. Szefując tej szczególnej organizacji, dzięki swoim niewątpliwym talentom i ambicjom, powoli robił polityczną karierę, której ukoronowaniem było dwukrotne zwycięstwo w wyborach parlamentarnych, przywództwo w kiedyś dość znaczącej partii o nazwie Liga Polskich Rodzin i – sukces największy – stanowisko ministra edukacji w rządzie Prawa i Sprawiedliwości, które w dodatku Roman Giertych wypełniał dobrze i skutecznie. Choć dla niektórych sukces to marny, każdy kto obserwuje polską scenę polityczną pod kątem organizowanych przez System przeciwko wybranym politykom politycznych nagonek, musi przyznać, że w pewnym sensie Roman Giertych zapisał się bardzo pozytywnie w polskiej współczesnej historii, jako wróg publiczny numer 1, w pewnym momencie detronizując nawet Jarosława Kaczyńskiego. Polityczna wielkość Romana Giertycha doprowadziła go w pewnym okresie do takiej pozycji, że jeśli nie kandydował na fotel prezydenta RP – i to nie jako plankton, lecz polityk z pierwszego szeregu – to tylko dlatego, że nie miał wówczas jeszcze ukończonych 35 lat. I wtedy nastąpiło coś, co tak naprawdę stanowi sens mojego dzisiejszego wpisu. Jesienią roku 2007 Roman Giertych, uznawszy, że właśnie osiągnął idealny punkt do ataku, wypowiedział wojnę Jarosławowi Kaczyńskiemu, i w ciągu zaledwie kilku dni został zmieciony z polskiej sceny politycznej. Ot tak!

Jest coś takiego w polityce, ze ona przyciąga wszystkich. Można odnosić międzynarodowe sukcesy artystyczne, można zarabiać wielkie pieniądze w najbardziej dochodowych przedsięwzięciach, można wreszcie uzyskać sławę jako pierwszy autorytet – jest coś takiego w polityce, że to ona się staje początkiem i końcem prawdziwej kariery. Jestem głęboko przekonany, że gdyby tylko droga do politycznych sukcesów była bardziej prosta i mniej wyboista, każdy by tam lazł. Bo można być wielkim pisarzem, ale lepiej jest być pisarzem-posłem. Można być wybitnym przedsiębiorcą, ale lepiej jest być przedsiębiorcą-ministrem, można wreszcie być wielką gwiazdą dziennikarstwa, ale zawsze lepiej jest być gwiazdą-prezydentem. Taka to jest siła polityki. I Roman Giertych osiągnął w tej polityce wiele, a mógł osiągnąć wszystko. Gdyby nie jego nadmierna pycha i pospolita głupota, byłby dziś ważnym polskim politykiem, a jego nazwisko może by kiedyś świeciło w książkach do historii. Ponieważ jednak okazał się tylko nędznym, prowincjonalnym kombinatorem, będzie się już do końca życia tylko kojarzył z tą kartką papieru, na której podczas rządów Jarosława Kaczyńskiego jakieś biedne ogłupiałe dziecko napisało rymowankę: „Giertych do wora, a wór do jeziora”.

Oglądam dziś Romana Giertycha i słucham słów, które z jego ust bez najmniejszego wysiłku wyciąga któryś z podrzędnych reżimowych dziennikarzy, i czuję zapach tej niebywałej wściekłości, która próbuje tak nieudolnie pokryć zwykłe ludzkie rozczarowanie. I przypomina mi się tu ten cudowny fragment z Williama Congreve’a „Niebo nie zna wściekłości miłości obróconej w nienawiść/Nie zna piekło furii nad wściekłość zawiedzionej kobiety”. Oto Roman Giertych człowiek, który kiedyś miał wszystko a dziś nie ma nic, pytany o coś tak pozornie dla siebie wygodnego, jak krzyż na Krakowskim Przedmieściu i o ludzi, którzy dla tego krzyża zgodzili się przyjąć na siebie całe zło tego świata, nie umie z siebie wyrzucić jednego słowa wiary, a zamiast tego od początku do końca wylewa ze swoich czarnych ust wyłącznie nienawiść do człowieka, który dał mu szansę przysłużenia się dla Polski, a on tę szansę zmarnował.

I oto Jarosław Kaczyński. Człowiek i polityk, który od dwudziestu już lat zostawia za sobą legiony tych, którzy widząc jak okazali się marni i nieprzystosowani do tego by służyć Polsce, mogą dziś tylko na niego pluć za to tylko, że łaskawie wskazał im ich miejsce w szeregu. Cała historia politycznej kariery Jarosława Kaczyńskiego jest udekorowana ową polityczną i ludzką nędzą, jaką pozostawiał za sobą. Czy to w postaci tych, którzy go chcieli zniszczyć zwykłym podstępem, podłym skrytobójstwem, czy też rzekomą przebiegłością. I stoi dziś przed nami, nad grobem zamordowanego przez swoich wrogów brata, potłuczony, posiwiały, posmutniały, a wokół niego wciąż ten sam wrzask i to same stare pragnienie by go unicestwić. Nienawiść ludzi, którzy od dwudziestu już lat próbują go złamać i wciąż odbijają się od niego jak od ściany. Może więc być tak, że nasz kolega Don Esteban ma racje, kiedy mówi, że oni wreszcie, po tych wszystkich latach, Jarosława Kaczyńskiego dopadli i że oto zaczął się jego powolny koniec. Może i jest tak jak beznadziejnie nam przewiduje Don Esteban. Jeśli nawet jednak ma rację, kiedy mówi, że Jarosław Kaczyński odchodzi, to jednego możemy być pewni. Że jeszcze nie odszedł. A o tym że nie odszedł, najlepiej świadczą choćby ci opętańcy grający w piłkę plażową pod krzyżem na Krakowskim Przedmieściu, i kibicujące im, błyszczące pełnym napięcia wyczekiwaniem, oczy Romana Giertycha.