Gdy kłamstwo zostało poświęcone

Uroczyste wmurowanie, a następnie odsłonięcie tablicy na Krakowskim Przedmieściu, transmitowane przez telewizję, było widowiskiem tak porażającym i budzącym tak wiele refleksji, że nie widzę tu sposobu, żeby je tu w jakikolwiek sposób komentować. Kiedy słucham zresztą wypowiedzi właściwie wszystkich osób, proszonych o opinię na ten temat, widzę wyraźnie, że moja bezradność w tej sytuacji nie jest niczym szczególnym. Wygląda bowiem na to, że oto została przekroczona kolejna granica i dopiero teraz widać, jak to co dotychczas wydawało się być końcem szaleństwa, możliwe, że niedługo okaże się zaledwie jego początkiem.

Oglądam dziś wciąż powtarzane od początku ujęcia, najpierw przez tę szparę w parawanie, robotników przybijających tablicę do ściany budynku, a później tę niezwykłą uroczystość, gdzie są i wyprostowani żołnierze i kwiaty, i wieniec, i świece, i dźwięk trąbki… no i oczywiście tych dwóch urzędników w garniturach – uroczystość przeprowadzoną w sposób tak niesłychanie karykaturalny, że można by pomyśleć, że to co oglądamy, to nie jest prawda, lecz jakiś performance, lub zwykła uliczna prowokacja – i czuję jak po raz pierwszy w życiu jestem aż tak intelektualnie bezradny. Chcę coś powiedzieć i czuję pustkę, a ona narasta tym bardziej, im bardziej zaczynam przewidywać dalszy rozwój wypadków. Ale o tym bardziej nie jestem w stanie mówić. Myślę, że to jest to samo uczucie, jakie ma normalny człowiek, gdy czyta, lub ogląda jakieś stare obrazy pokazujące dawne procesy polityczne, kiedy to z godziny na godziny zwoływano jakieś sądy, powoływano z jednej strony prokuratorów, z drugiej strony obrońców, następnie wydawano wyrok, chwile później strzelano, i sprawa była zamykana. Ta bezradność, mam wrażenie, to jest dokładnie to samo wobec czego stał wówczas tamta myśl.

Jest jednak coś, o czym chcę powiedzieć i wydaje mi się, że powiedzieć powinienem. Przy tym wieńcu, tych świeczkach, obok tych dwóch przedziwnych urzędników pojawił się też ksiądz. Prawdziwy katolicki ksiądz w stroju liturgicznym i z kropidłem. I kiedy to kłamstwo już się dokonało, i to dokonało w tym szczególnym wymiarze, o jakim pisałem, podszedł ów ksiądz do tej tablicy i ją poświęcił. Uniósł to kropidło i ją poświęcił. Tym samym, w imieniu naszego Kościoła, pobłogosławił to kłamstwo. To ujęcie było już dziś pokazane wielokrotnie, i, jestem pewien, pokazane zostało przede wszystkim ku satysfakcji tego zła, które tam się chwilę wczeniej dokonało. Sylwetka tego księdza pozostanie z nami na długo i w każdej kolejnej chwili będzie nam zadawała niewysłowiony ból. I tego bólu nie przebije nawet nasza zbyt niestety dobra wiedza o wszystkich tych przypadkach profanacji znaku krzyża, dokonywanej to tu to tam przez znanych nam i nieznanych księży, ani kolejna demonstracja tamtych dyskotekowiczów pod tym biednym, opuszczonym przez biskupów krzyżem, ani nawet kolejne wystąpienie Janusza Palikota, które z całą pewnością jest już pisane. Wystąpienie z całą pewnością na tyle szokujące, by mogło skutecznie z przestrzeni medialnej usunąć to dzisiejsze, w końcu wizerunkowo nie najszczęśliwsze, wydarzenie.

A więc z tym zostaniemy – z jednej strony z kolejnym ciosem w biedne, zdemolowane ciało Lecha Kaczyńskiego, a drugiej z obrazem tego księdza z kropidłem. I to już jest wiadomość autentycznie ponura.