O ludziach osadzonych w aresztach, brytyjskich parkach i w bieszczadzkich lasach

     Jedna z pierwszych wiadomości, jaka dotarła do mnie w powyborczy poniedziałek i która zrobiła na mnie pewne wrażenie to ta, że w Areszcie Śledczym w Katowicach Andrzej Duda otrzymał 17 procent głosów, oddanych na niego przez 58 osadzonych osób. Informacja że 73 procent owego więziennego towarzystwa głosowała na Trzaskowskiego,  to coś czego się oczywiście spodziewałem, pamiętając znakomicie, że w każdych wyborach, jakie miały miejsce w Polsce po roku 1990, więźniowie głosowali tak samo jak większość tak zwanych „młodych, wykształconych z dużych miast”. Pamiętałem też oczywiście, że w każdym z tych głosowań, statystycznie rzecz biorąc, osoby chore, oddające swój głos w szpitalach, demonstrowały wrażliwość bardzo podobną do tej, jaką możemy obserwować u osób mieszkających w miastach, miasteczkach i wioskach we wschodnich rejonach kraju. Dlatego nie zdziwiły mnie doniesienia o tym, że w Katowicach, gdzie Andrzej Duda przegrał, a Rafał Trzaskowski odniósł dość wyraźne zwycięstwo, więźniowie masowo zagłosowali na Trzaskowskiego, a ludzie chorzy na Dudę. Czemu tak? Szczerze powiem, że gdy chodzi o szpitale, nie mam bladego pojęcia, zwłaszcza że, jak wiemy, szpitale nie są wcale tylko dla ludzi starszych i że tam jest miejsce dla każdego. A zatem owa systematyczność pozostawia mnie kompletnie bezradnym. Niemal jednak bezradnym, bo kiedy piszę ten tekst, chodzi mi po głowie taka oto myśl, że ludzie spędzający czas w szpitalu tworzą pewną bardzo żywą społeczność, dużo ze sobą rozmawiają, są wobec siebie szczerzy i tam nie działa system, jaki znamy z dużych miast, gdzie tak trudno o zwykłą szczerą rozmowę i gdzie człowiek staje często zupełnie samotny wobec bezlitosnej propagandy. Tego jednak czy tak jest nie mogę być pewien, natomiast, owszem, wiem, jak to jest z osadzonymi. Oni w życiu nie poprą politycznego projektu, który deklaruje dbałość o prawo i sprawiedliwość. Oni nigdy nie poprą człowieka ze sztandarem, na którym są wypisane słowa
„Bóg, Honor, Ojczyzna”. 

      A zatem, nie zdziwiło mnie niedzielne zachowanie pensjonariuszy Aresztu Śledczego przy ulicy Mikołowskiej w Katowicach, natomiast przeżyłem w pewnym sensie ową zagadkę, kim jest tych pięćdziesięciu ośmiu, którzy zagłosowali za prawem i za sprawiedliwością. Pisałem o tym troszeczkę wczoraj, jednak już chwilę później dotarła do mnie kolejna informacja, ta mianowicie, że Polacy mieszkający w Wielkiej Brytanii przebili o dobrych kilka procent nawet osoby spędzające swój czas w tym „moim” areszcie. Bo oto, jak się dowiaduję, na Wyspach Rafał Trzaskowski otrzymał 83,24% wszystkich głosów. I to jest wynik, który przewyższa wszystko, co miało miejsce w Polsce. Może coś przegapiłem, ale wydaje mi się, że to jest absolutny rekord. Gdyby okręgi wyborcze zorganizowane w Wielkiej Brytanii potraktować jako część polskiego terytorium, to trzeba by uznać, że tam nienawiść do Polski jest nie tylko większa od tego co się zdarzyło we wsi Cisna w Bieszczadach – gdzie dziś mieszkają głównie osoby, które uznały, że ten świat w którym żyją jest podły i  wyemigrowały z wielkich miast – ale również w polskich więzieniach.

        A ja mam wielką ochotę by sobie pomyśleć, że zarówno owi nowi mieszkańcy Cisnej, jak i osadzeni w areszcie w Katowicach, ale również mieszkający w Wielkiej Brytanii Polacy, to swego rodzaju emigranci, którzy swego czasu podjęli pewne życiowe decyzje, a dziś, mając coraz większe przekonanie, że ów wybór dał im tylko ponure wykorzenienie, od którego oni, choćby nie wiadomo jak się starali, nie potrafią się już uciec, wpadają w stan, gdzie ich przeżera najpierw prosta złość, a potem już tylko rozgoryczenie i ów typowy psychologiczny mechanizm, gdzie za winę za swoje błędy przypisujemy innym i zaczynamy ich zwyczajnie nienawidzić. Tym razem, co jest celem tej agresji? Oczywiście do Polski, która to ich zdaniem, w stan w którym się ostatecznie znaleźli, tak naprawdę wpędziła.

       Myślę przy tym najbardziej o tych tysiącach Polaków, którzy wyjechali z Polski za chlebem i dziś z jednej strony widzą, że nie jest wcale tak jak miało być, a z drugiej tak strasznie się boją wracać, bo zwyczajnie nie są gotowi na to ryzyko. W efekcie, zaczynają w sobie nakręcać tę nienawiść do Polski, tej Polski, która im cały czas mówi: „Wracajcie, tu będzie wam lepiej”. Czemu? Bo ona tak strasznie zadręcza ich sumienie.

       Gdy myślimy o Polakach na emigracji, najczęściej myślimy o Stanach Zjednoczonych i o Wielkiej Brytanii. Polonia amerykańska została już wielokrotnie i bardzo skutecznie opisana. Gdy chodzi o Wielką Brytanię, sytuacja jest szczególna. Otóż tam miały miejsce dwie fale: pierwsza zmuszona do tej rozłąki po wojnie, nadzwyczaj patriotyczna, tęskniąca za Polską, Polskę kochająca i Polsce wierna. Niestety, większość z tych ludzi już nie żyje. Są oczywiście ich dzieci i wnukowie, którzy niosą dalej tamtą historię, czasem nawet potrafią mówić po polsku i są dumni, że są Polakami, jednak oni są już najczęściej obywatelami brytyjskimi i tu w Kraju już nie głosują. Ale jest też oto tak zwana nowa emigracja, która wyjechała z Polski najczęściej nie dlatego, że ich życie i historia do tego zmusiły, lub dlatego, że wyjechali tam i odkryli swoją nową szansę, czy wreszcie tak wyszło, ale dlatego, że oni nigdy nie czuli jakiegokolwiek związku z Polską i uznali że skoro Polskę opuszczą, to sobie zwyczajnie zaszaleją. Nie chcę tu popadać w zbyt łatwe insynuacje, ale mam tu na myśli ludzi takich jak tych dwoje, którzy w Coventry zamęczyli na śmierć swoje dziecko i dziś zdychają w brytyjskim więzieniu. Nie sugeruję więc też, że choćby niewielka część brytyjskich Polaków, którzy przedwczoraj zagłosowali na Trzaskowskiego, to potencjalni mordercy, natomiast mam bardzo duże podejrzenie, że to jest banda sfrustrowanych, kompletnie samotnych nieudaczników, którzy kiedy słyszą słowo „Polska” dostają ciężkiej cholery, i głosują na Rafała Trzaskowskiego, bo on im przynajmniej powie, by ją ***** i w ten sposób poczują moc.

      I w tym właśnie przypominają osadzonych w Areszcie Śledczym w Katowicach, no i tę nędzę, która swego czasu wyjechała w Bieszczady, a dziś czuje, że może zamiast zdychać tu z nudów, może lepiej było wyemigrować do Wielkiej Brytanii.

     A ja i tak wciąż myślę o tych 58 bohaterach. Na miejscu Andrzeja Dudy wypuściłbym ich w jednej chwili. Tyle że jak to zrobić, skoro gdyby ich spytać, który z nich popiera PiS, to zgłosiliby się oczywiście wszyscy, a głosowanie było tajne? Pozostaje więc im życzyć dużo sił; podobnie jak tym, którzy sobie tak pięknie poradzili i na Wyspach i w innych miejscach na świecie, gdzie ich życie rzuciło.