Buba, czyli jeszcze raz o oczach

Zanim zaczniemy, chciałbym z radością poinformować, że od dziś strona toyah.pl staje się prawdziwym blogowym portalem, do którego na dziś zapisało się już niemal 30 osób i każda z nich od dziś właśnie będzie mogła zamieszczać tu swoje notki. Właśnie, jak widzimy, zadebiutował tu znany nam bardzo dobrze Przemsa, a mnie nie pozostaje nic innego, jak zaprosić wszystkich, którzy mają do powiedzenia coś więcej niż krótki komentarz, by czerpali z tego miejsca pełnymi garściami. Wystarczy kliknąć u góry guziczek z napisem „nowy post” i voilà!

      Było tak, że niejaki Nikodem Olijnyk lat 16 z miejscowości Miastko  na Pomorzu założył azyl dla porzuconych zwierząt. A jeśli ktoś w tym momencie pragnie wiedzieć, w jaki sposób szesnastolatek z miejscowości Miastko jest w stanie uruchomić jakikolwiek projekt, nawet tak nieznaczący jak azyl dla porzuconych zwierząt, to już wyjaśniam. Otóż, jak się dowiadujemy, Nikodem planuje w przyszłości zostać fryzjerem, pobiera odpowiednie nauki i podczas standardowych praktyk fryzjerskich zarobił jakieś drobne pieniądze i to właśnie dzięki nim, w użyczonej przez sąsiadów szopie, uruchomił ów przytułek. Jak informują media, obok tego, Nikodem opiekuje się również bezdomnymi kotami, prowadzi dom tymczasowy dla psów, a także na własny koszt leczy zwierzęta, które owego leczenia wymagają, a on na nie na swej drodze trafi.

      I oto, proszę sobie wyobrazić, w nocy z 7 na 8 czerwca tego roku nieznani sprawcy włamali się do azylu 16-latka. A tam, nie tylko zdemolowali miejsce, lecz także bestialsko zabili zwierzęta, które w nim mieszkały. Jak informuje internetowa strona  lokalnej gazety, „zwierzęta z poderżniętymi gardłami, świnka morska przebita na wylot śrubokrętem czy też młody szpak ze skręconym karkiem powieszony na gwoździu pod sufitem, głową w dół. To nie obrazek z makabrycznego horroru wyprodukowanego w Hollywood, ale sytuacja, która wydarzyła się bardzo blisko nas, bo w Miastku”. I proszę sobie wyobrazić, że tuż tuż po ujawnieniu sprawy, fundacja o nazwie Buba, a konkretnie jej szef Radosław Waszkiewicz zorganizował zbiórkę pieniędzy na pomoc dla Nikodema w odbudowaniu zdewastowanego schroniska i na dziś na jej konto bardziej wrażliwi obywatele wpłacili już grube dziesiątki tysięcy złotych, a jak informuje Buba, „cała zebrana kwota zostanie przeznaczona na pomoc Nikodemowi w prowadzeniu azylu – zakup monitoringu, lamp solarnych, dużej, zadaszonej zagrody, drewnianego płotu panelowego i domków dla zwierząt”.

        Tymczasem oczywiście policja prowadzi śledztwo na rzecz wykrycia sprawców owego okrutnego mordu, i choć zdarzenie miało miejsce już ponad miesiąc temu, jedyny efekt tego całego zamieszania jest systematycznie rosnące konto fundacji Buba. Ktoś się spyta, skąd u mnie ten dziwny, nie pasujący do powagi sytuacji ton. Otóż rzecz w tym, że jak słyszę, o tym co się stało, Buba powiadomiła wyłącznie miejscowe, a następnie ogólnopolskie media, następnie zorganizowała zbiórkę, a dopiero na samym końcu o sprawie dowiedziała się – z mediów właśnie – policja. No i tu się pojawia kłopot, bo policjanci, jak to oni, zamiast się wzruszać losem owych królików i kotków, uznała że ich pierwszym obowiązkiem jest zorientować się, co to takiego się naprawdę wydarzyło. Oglądałem wczoraj w telewizji reportaż na ten temat, obejrzałem też w internecie relację w sposób ewidentny przygotowaną przez Bubę i jej szefa, i z tego co się zdążyłem zorientować, policja jest na tropie. Zachęcam do rzucenia okiem.

        Ostatnio – swoją drogą, nie bardzo potrafię zrozumieć, czemu akurat dziś, w czasie tak wyjątkowej prosperity – raz za razem słyszymy o kolejnych przypadkach nadzwyczaj przemyślnych oszustw, których celem jest wyciągnięcie od osób i instytucji możliwie jak najwięcej pieniędzy. Zupełnie jakby ludzie wpadali w taką nędzę, że wielu z nich nie umie znaleźć innej drogi jak kradzieże i wyłudzenia. Mieliśmy już numer na wnuczka, po niem pojawił się numer na policjanta, a teraz naglę dowiaduję się, że jest coś takiego jak numer na hydraulika. Przychodzi do nas człowiek z administracji, przedstawia się jako hydraulik, mówi że na drugim piętrze jest awaria i on musi coś sprawdzić, ale ponieważ być może trzeba będzie coś pospawać, on prosi by wszystkie pieniądze oraz kosztowności zebrać w jedno miejsce, by ich ogień nie zniszczył. No a potem sprawy toczą się znaną nam już ścieżką.  

        Oglądaliśmy wczoraj z moim dzieckiem wspomniany program w telewizorze – swoją drogą, właśnie dzięki tej samej audycji poznałem numer z hydraulikiem – i kiedy skończył się reportaż o zamordowanych zwierzętach w schronisku Nikodema, a informacja była taka, że policja nadal szuka sprawców owego okrucieństwa, córka moja powiedziała: „Moim zdaniem je zabił ten Nikodem”.  Czemu on? „Bo to widać po jego oczach”. Potem jeszcze obejrzeliśmy ów zalinkowany przez mnie reportaż i kolejną parę oczu, owego Waszkiewicza i sprawa z naszego punktu widzenia się zamknęła. Skąd moje dziecko wykazuje taką przenikliwość, ja mam swoje podejrzenia, ale ponieważ nie jest to dobry moment by się jakoś szczególnie przechwalać, tę akurat kwestie pominę. Natomiast muszę powiedzieć, że po zapoznaniu się z całością materiału, nie mam innego wyjścia jak oddać komu trzeba sprawiedliwość i przyznać, że numer ze zwierzakami, które trzeba ratować jest znacznie ciekawszy zarówno od wnuczka, jak i policjanta, a nawet hydraulika.

       Ktoś się spyta, po cholerę ja nagle zajmuje się czymś takim. Otóż powód jest jeden, a mianowicie moja próżność. Jestem mianowicie pewien, że sprawa tego Nikodema, jego zwierząt i protektorów,  już niedługo może się stać tematem numer 1, a ja wtedy będę mógł z dumą powiedzieć, że moja wybitna córka była pierwsza. No i że my tu w ogóle jesteśmy tacy sprytni, że zawsze wszystko wiemy w pierwszej kolejności.

       Zapraszam na jutro. Nie tylko do czytania.