O fali której jeszcze nie znamy

      Wyszło tak, że zupełnie nieoczekiwanie udaliśmy się nad morze, a konkretnie do naszej ukochanej Kuźnicy na Półwyspie, i po raz kolejny już znalazła potwierdzenie moja wiara, że rok bez polskiego morza, zwłaszcza oglądanego z perspektywy owej ścieżki prowadzącej z lasu na plażę, to rok stracony. Jesteśmy zatem w Kuźnicy, wiatr wieje jak jasna cholera, by nie powiedzieć jasny koronawirus, jest pięknie, a ja od pierwszej chwili nie mogłem nie zauważyć, że co drugi dom, sklep, pensjonat oblepiony jest banerami Rafała Trzaskowskiego. I przyznać muszę, że mnie to absolutnie nie zdziwiło. Przede wszystkim mam świadomość, że nie trzeba nawet wyjeżdżać z Katowic, by wiedzieć, że to szaleństwo nie zna granic, no a tu jeszcze w dodatku jesteśmy na Pomorzu, a więc w samym środku prawdziwej jaskini lwa i trudno spodziewać się przejawów choćby najskromniejszego rozsądku.

        I w tym momencie stało się coś niezwykłego. Poszliśmy sobie plażą do Jastarni, weszliśmy między domy, a tam, proszę sobie wyobrazić, co chwilę jeden z nich, z pięknie wyeksponowanym Andrzejem Dudą. Idziemy dalej, a tam – nie mówię, że zupełnie bez śladu wykrzywionej owym szczególnym uśmiechem twarzy Trzaskowskiego – dalej Duda, Duda i Duda. Ale i tego mało. Pod wieczór wróciliśmy do siebie do Kuźnicy i nagle patrzę, a tu również Andrzej Duda, i tam Andrzej Duda i jeszcze jeden Andrzej Duda.

      Do czego zmierzam? Otóż byliśmy tutaj przy okazji poprzednich wyborów i pamiętam, że tu naprawdę Polska, do jakiej jesteśmy przywiązani, nie była obecna. I, jak mówię, to mnie nie dziwiło, bo na geografii trochę się znam, a na tej politycznej zwłaszcza. Dlatego też, kiedy chwilę po przyjeździe zobaczyłem wspomniane na początku billboardy z Trzaskowskim, miałem świadomość, że za nimi – oprócz znanych nam aż nazbyt dobrze emocji – stoi jeszcze przekonanie, że nikt nie zaatakuje zorganizowanej  w siłę grupy. Nikt też tym bardziej nie odważy się zademonstrować wobec niej sprzeciwu, w tym wypadku wieszając choćby najskromniejszy plakat z Andrzejem Dudą. I oto nagle się okazuje, że ów strach zniknął i obie strony rodzą sobie co najmniej równie dobrze. O czym to świadczy? A mianowicie o tym, że rzeczywiście coś się zmieniło i to zmieniło w wymiarze w pewnym sensie najważniejszym. A więc tam gdzie dotychczas królował strach i owa tak bardzo niszcząca łagodność. I to w dodatku tu, nad samym brzegiem morza.

        Pisałem tu już wcześniej, że pięć lat temu, kiedy doszło do pojedynku między Andrzejem Dudą a Bronisławem Komorowskim, w mojej dzielnicy w Katowicach, Komorowski został prezydentem już w pierwszej turze, zdobywając ponad 60 procent głosów. W tym roku Rafał Trzaskowski, owszem, pierwszą turę z Dudą wygrał, bo inaczej być nie mogło, jednak bez większości, uzyskując nieco powyżej 40 procent. Nie sądzę, bym się mylił, twierdząc, że mamy do czynienia z pewną bardzo ważną tendencją. Zwłaszcza gdy jej ślady widać nie tylko tam, ale i tu.

      Nie wiem, jak to będzie w najbliższą niedzielę. Wciąż oczywiście się boję, że czegoś nie policzyłem i znów mnie pożarła moja wrodzona wiara w to, że będzie dobrze. No ale tu też mam nad nimi przewagę. Jeśli Duda przegra, będę mógł powiedzieć, że tego się obawiałem i spokojnie poczekam na dalszy rozwój wydarzeń. Kiedy jednak widzę, jak ci wszyscy, którzy zamierzają głosować na Trzaskowskiego, już znają wynik i już się duszą ze szczęścia, to wiem, że jest całkiem możliwe, że w niedzielny wieczór, oni się zadławią tymi swoimi złudzeniami raz i ostatecznie.

       Tymczasem idziemy na plażę i zobaczymy, jak się miewa fala.