Dlaczego Julka zaczęła używać brzydkich wyrazów?

 

       Tak się akurat  składa, że wśród moich znajomych mam pięć, a może sześć osób, które są bardzo zaangażowane w mający właśnie miejsce tak zwany Strajk Kobiet i są to, z dwoma wyjątkami, kobiety. Jeśli mówię, że oni wszyscy są zaangażowani „bardzo”, to dokładnie to mam na myśli. A więc oni noszą maseczki z błyskawicą, na balkonach wywieszają plakaty z charakterystycznymi hasłami, a jeśli mają okazję, to odpowiednio też dekorują swoje samochody. Biorą oczywiście bardzo aktywny udział w codziennych demonstracjach i choc nie wiem, czy piszą po budynkach oraz kościołach, to nie zdziwiłbym się gdyby tak było. Wiem na pewno, że podczas owych demonstracji wykrzykują brzydkie słowa, bo pokazują to choćby na swoich profilach na Facebooku i gdzie indziej. I to mnie akurat nie dziwi, do czego zresztą jeszcze wrócę w dalszej części tych refleksji. Ciekawi mnie natomiast bardzo, że oni wszyscy są na co dzień nadzwyczaj kulturalnymi, grzecznymi, miłymi i spokojnymi ludźmi, z których ust nie dość że nigdy nie słyszałem jednego wulgarnego słowa, to nawet nie zdarzyło mi się u nich zauważyć, tego co nawet mi się niekiedy zdarza, a więc tak obecnie modnego „wkurwienia”.

      Ów paradoks tak mnie zaintrygował, że, proszę sobie uprzejmie wyobrazić, gdy szedłem sobie wczoraj z psem, i mijając najnowsze moje odkrycie w postaci napisu „JP pizda”, spotkałem jedną ze wspomnianych znajomych dziewcząt, oczywiście w maseczce z błyskawicą, i nie zastanawiając się długo zagadnąłem w te słowa:

- Dzień dobry, kurwa.

     Znajoma, co stwierdziłem z satysfakcją, najpierw lekko zdębiała, a następnie cichutko odpowiedziała:

- Dzień dobry.

     Kiedy już pierwsze lody zostały przełamane, postanowiłem nie czekać, tylko jechać utartą już ścieżką:

- Strasznie jestem dziś wkurwiony. Niech sobie pani wyobrazi, że wczoraj ten chuj tak mną szarpnął, że się wypierdoliłem jak długi i tak się jebnąłem w kolano, że mnie do dziś napierdala.

      Przez twarz mojej znajomej przebiegł błyskawiczny proces myślowy, a że jest ona na co dzień osobą bardzo inteligentną, szybko doszła do siebie, oczy rozbłysły jej zrozumieniem i odpowiedziała:

- Trzeba było nas nie wkurwiać.

     A ja, ponieważ wszystko co chciałem to już właśnie załatwiłem, powiedziałem:

- Do widzenia, kurwa.

     Ona mi odpowiedziała:

- Do widzenia.

       I każde z nas poszło w swoją stronę.

***

      Jestem pewien że wielu z nas się zastanawia, czemu te wszystkie dziewczyny – a wiele z nich, z całą pewnością, to osoby na ogół bardzo łagodne i grzeczne – nie dość, że się zdecydowały wziąć udział w akcji pod hasłem „Wypierdalać!”, to jeszcze na ten czas pozwoliły sobie na ową niezwykłą wprost przemianę, która pozwala im bez mrugnięcia okiem skandować zarówno owo „wypierdalać”, jak i różnego rodzaju inne plugastwa, takie jak „jebać”, „kurwa”, „pizda”, czy „chuj”. Otóż moim zdaniem mamy tu dwa poziomy szaleństwa, które z siebie wzajemnie wyrastają. Wszyscy pewnie pamiętamy czas, kiedy byliśmy małymi dziećmi i czasem, gdzieś w kąciku, kiedy nikt nie patrzył pisaliśmy to tu to tam słowo „dupa” i to sprawiało, że przez chwilę czuliśmy się bardziej odważni, no a przede wszystkim poważni. Mało tego: owa „dupa”, nabazgrana gdzieś na kartce, na szkolnej ławce, czy na murze, dwała nam pewien zastrzyk adrenaliny, tak by dalsza część dnia mogła być uznana za udaną. Uważam, że tu mamy do czynienia z czymś bardzo podobnym. I ja w żaden sposób nie sugeruję, że tych dwóch moich kolegów, czy te cztery znajome dziewczyny, gdy sobie gdzieś tam siedzą w barze na kawie, czy przy piwie, albo idą sobie ulicą i rozmawiają, nie rzucą od czasu do czasu popularną „kurwą”. Oczywiście, że to im się zdarza, a niektórym z nich nawet dość często. Dziewczynom i chłopcom. Ale to wyłącznie prywatnie. Nie ma natomiast wielkich szans, że którekolwiek z nich zacznie nagle wypowiadać te świństwa publicznie i to jeszcze na głos. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta: bo nie wypada.

      Mam wrażenie, że nawet najbardziej typowy kibol, czy zdegenerowany menel, zna tu pewne ograniczenia. Pisałem tu kiedyś o tym, jak zdarzyło mi się jechać pociągiem z dwoma klasycznymi kibolami właśnie i oni nie byli w stanie  skończyć jednego zdania bez owego przerywnika w postaci słowa „kurwa”. O ile pamiętam pojawiło się tam również parę razy słowo „przypierdolić” ewentualnie „jebnąć”, ale wyłącznie w bardzo konkretnych kontekstach, bez jakiejś szczególnej demonstracji męskości. Podobnie z tymi przydworcowymi pijaczkami. Oni również klną, ale jeśli zdarza im się wpaść w ton, który możemy zaobserwować wśród dziewcząt biorących udział w dzisiejszych demonstracjach, to wiemy na pewno, że oni wypili coś znacznie gorszego niż zwykła wóda, a kto wie, czy nie z dodatkową posypką. Spotykamy ich czasami, prawda? Idą ulicą, wściekli jak nie wiadomo co, wymachują rękami i bluzgają na czym świat stoi, a my wiemy, ze tam musiało być coś jeszcze.

      I tu mamy te eleganckie inteligentne, jak to się zabawnie przyjęło określać na Twitterze, Julki i to jest dokładnie ten sam język, a jeśli ktoś im zwróci uwagę, to pada jedno jedyne wytłumaczenie: „To dlatego że jesteśmy wkurwione”.

      Czemu tak? Jaka jest tego przyczyna? Kto wymyślił ten niezwykły plan i korzystając z jakiej logiki? Otóż, kto to wymyślił oczywiście nie wiem, natomiast domyślam się, że tu chodziło o to, by w nich wszystkich wywołać dokładnie ten sam pierwotny instynkt, który nimi rządził, gdy były jeszcze dziećmi. Plan tym razem jednak był taki, by one te „dupy” i „cycki” pisały nie na szkolnych ławkach, gdy pani nie patrzyła, ale by je artykułowały głośno i wyraźnie. No i oczywiście z odpowiednimi do wieku i okoliczności modyfikacjami. Proszę zresztą spojrzeć na główne hasło ich kampanii: „Wypierdalać!”. Otóż jeśli się zastanowić, to w większości sytuacji w których ono jest używane, jest ono używane kompletnie bez sensu. Widzieliśmy wszyscy scenę przed jednym z kościołów, gdzie do tych dzieci wyszedł ksiądz, próbował im cos tłumaczyć, a one zaczęły nagle skandować „Wypierdalaj!”. Dziwne, prawda? Przyszły pod jego dom, zaczęły mu tam hałasować, a gdy on do nich wyszedł, to kazały mu „wypierdalać”. Ja bym rozumiał, gdyby to on wyszedł do nich i krzyknął: „Wypierdalać!”, tymczasem stało się dokładnie odwrotnie.  Dziś chodzę po mieście, wszędzie widzę te plakaty z napisem „Wypierdalać!” i nie ukrywam, że nie mam innego dla tego dziwactwa wytłumaczenia niż to jedno: One nie chcą mnie przepędzić; one zaledwie chcą użyć publicznie brzydkiego słowa. Po co? A to jest już inna sprawa. To jest po to, by się nakręcić i dodać sobie siły.

      I tu się pojawia kolejna kwestia, która, moim zdaniem tę wcześniejszą stworzyła i którą też ta dziś już podtrzymuje przy życiu. Otóż moim zdaniem ów ktoś nam kompletnie obcy i nieznany uznał – przewidując, jak wielu z nas, że już wkrótce dojdzie do praktycznej delegalizacji aborcji – że jeśli da się skorzystać z okazji i wreszcie obalić ten rząd, to trzeba do tego użyć kobiet i to właśnie w ten sposób, że się je zachęci do tego, by wyszły na ulicę wyrzucając z siebie to co je przez tyle lat jakoś tam wiązało, czyli najbardziej wulgarne przekleństwa. Powiem szczerze, że pomimo wielu wątpliwości, nie bardzo lubię dyskutować na temat różnic  między psychiką kobiet, a psychiką mężczyzn. Natomiast nie  potrafię nie zauważyć, że mamy w historii naprawdę wiele przykładów na to, że kobiety dają się zdecydowanie bardziej od nas manipulować w tym sensie, że one stają się znacznie bardziej od nas podatne na wszelkiego rodzaju emocjonalne oszustwa. I nie chodzi mi tylko o ostatnio bardzo popularne oszustwa „na wnuczka”, czy o wciąż powtarzające się historie kobiet, które wysłały swoje całe oszczędności jakiemuś rzekomemu amerykańskiemu żołnierzowi z Afganistanu, czy wreszcie tamte wszystkie dziewczyny, które padły ofiarą niegdysiejszego Mola, wrażliwego poety Murzyna, czy wcześniej Kalibabki, syna Posejdona.

    
      Czytam ostatnio książkę o obozie koncentracyjnym dla dzieci w okupowanej przez Niemców Łodzi, gdzie prym wiodła pewna młoda dziewczyna nazwiskiem Pohl, którą się dziś wspomina jako stworzenie, którego okrucieństwa nie da się porównać z niczym innym. A ja już tylko się zastanawiam, czy ona, kiedy mordowała te dzieci, bardzo przeklinała. Myślę że tak. Bez tego z pewnością nie byłoby jej aż tak łatwo.

      Mogę się tu oczywiście mylić, ale jeśli mam rację, to uważam, że ten ktoś, kto wpadł na pomysł by tym wszystkim Julkom w płaszczykach do kolan, w podartych dżinsach i wełnianych czapeczkach założonych na długie blond włosy kazać biegać od kościoła do kościoła i wrzeszczeć „Wypierdalać!”, powinien się jednak spalić w piekle. Od pewnego czasu nie bardzo mam ochotę używać tego rodzaju retoryki, no ale co robić, skoro nic innego nie przychodzi mi do głowy?