Czy Rafała Trzaskowskiego opętał zły duch?

Ponieważ niniejszy tekst pisałem jeszcze w poniedziałek, tak by on dziś się mógł ukazać w „Warszawskiej Gazecie”, a cały czas się boję, że zanim to się stanie, Rafał Trzaskowski zasiądzie na nowo za swoim prezydenckim biurkiem i zacznie udawać, że nic się nie stało, pomyślałem, że nie ma co czekać i dzisiejsza notka ukaże się zaledwie chwilę po tym jak kolejny numer „Warszawskiej” trafi do kiosków. A zatem, bardzo proszę i życzę miłej zabawy.        

      Gdy Rafał Trzaskowski przegrał walkę o prezydenturę kraju, sądziłem, że po paru nerwowych ruchach wróci do Ratusza, spróbuje się jakoś doprowadzić do porządku, no i stamtąd podejmie pierwsze próby ataku na pozycję szefa całej opozycji. Tymczasem nastąpiło coś czego chyba nie przewidział nikt, a mianowicie nie dość, że on machnął ręką na całą tę politykę, to puścił samopas owo ratuszowe towarzystwo i wyjechał z kraju. Nie dość więc, że nie pokazał się ani na zaprzysiężeniu Andrzeja Dudy, ani na uroczystościach 100-lecia Bitwy Warszawskiej, ani na protestach LGBT, to nawet nie potrafił wysłać tam któregoś z licznych zastępców, jak choćby – zwłaszcza w ostatniej z wymienionych okoliczności – Pawła Rabieja.

      Cała Polska zachodzi dziś w głowę, co takiego się stało, że w końcu prezydent stolicy i główny kontrkandydat prezydenta Dudy pozwolił sobie na tak ciężką wizerunkową wpadkę, a ja znalazłem na to odpowiedź pewnego dnia, gdy już po wyborczej porażce Trzaskowski pojawił się na uroczystości nadania imienia Wojciecha Młynarskiego pewnemu skwerowi i tam postanowił wyrecytować tekst słynnego przeboju „Niedziela na Głównym”. Wyjaśnię może krótko o co chodzi w owej piosence. Otóż w Sali Kongresowej występuje francuski piosenkarz Gilbert Becaud, śpiewa o jakimś paryskim komuniście, który w każdą niedzielę udaje się na lotnisko Orly, by słuchać zapowiedzi odlatujących z kapitalistycznego piekła samolotów, a polska publiczność słucha tych francuskich słów i płacze ze wzruszenia. W pewnym momencie Młynarski śpiewa tak: „A jeśli ktoś posiadał język obcy, to tak się zachowywał mniej więcej jakby chciał powiedzieć ‘Popatrzcie na mnie chłopcy’” i recytuje po francusku ów tekst zapowiedzi. A my już wiemy, że piosenka Młynarskiego to przede wszystkim szyderstwo z owego „posiadacza języka obcego”, ale też i to, że Trzaskowski tak się uparł, by ją odczytać właśnie po to, by się popisać swoim francuskim.

       Patrzyłem na ten popis z szeroko otwartymi ustami, słuchałem wypowiadanych w kompletnym amoku słów i nagle sobie uświadomiłem, że on autentycznie oszalał. Przegrał wybory i z tego zwyczajnie zwariował. Dlaczego? Oto zatem druga część mojej teorii ostatecznego upadku Trzaskowskiego. Pamiętam bowiem jak on podczas spotkania z wyborcami w Katowicach powiedział do ludzi coś takiego: „Nie jestem człowiekiem zazdrosnym, ale przyznaję, że dziś cholernie wam wszystkim zazdroszczę, że już niedługo będziecie mieli tak fantastyczną pierwszą damę, jak Gośka”. Słuchałem tego wrzasku i jeszcze nie wiedząc, że za nimi stoi czyste szaleństwo, pomyślałem, że on, jeśli nagle przegra te wybory, dozna tak strasznego szoku, że w wyniku tego postrada zmysły.

       Dziś wszystko wskazuje na to, że miałem rację. Najpierw ten Młynarski po francusku, teraz ucieczka z kraju na Bałkany... Nawet jeśli on się tu znów pojawi, to podejrzewam, że pierwsze co się stanie, to on po pierwszym dniu w Ratuszu zostanie zabrany do szpitala i stamtąd już nie wyjdzie.