Dziadzio rekin, czyli sens życia

      Moja żona – a muszę tu zaznaczyć, że ona moją aktywność w Internecie traktuje jako zło konieczne, a przez to, wszystko co ja tu robię, demonstracyjnie lekceważy  –  poinformowała mnie, że ona nie jest w stanie znieść tego, że ja do tego stopnia przejąłem się faktem, że zakończyłem 64 rok życia, że mam potrzebę ogłaszać ten fakt publicznie. No ale faktem jest, że dla mnie ten dzień jest w rzeczy samej tak ważny, że to są chyba pierwsze moje urodziny od wielu lat, które w ogóle zauważyłem.

       Czemu tak? Odpowiedź, jak już miałem okazję na to zwrócić uwagę, znajduje się w piosence Beatlesów „When I’m Sixty-Four”, którą znam od zawsze i mam do niej stosunek bardzo osobisty. W czym rzecz? Otóż, nie wiem, czemu tak to się ułożyło, ale ja właściwie od dziecka mam bardzo silne poczucie upływu czasu. Kiedy byłem dzieckiem, a potem młodzieniaszkiem i jeszcze jakiś czas potem, czas swoje życie odmierzałem kolejnymi olimpijskimi igrzyskami. A więc, kiedy miałem 13 lat, a w Meksyku organizowano Olimpiadę, miałem w głowie, że za cztery lata będę miał lat 17, kiedy cztery lata później w Monachium doszło do słynnej masakry, ja sobie myślałem wyłącznie o tym, że za kolejne cztery lata, ja już będę miał symboliczne gdzieniegdzie 21 lat, i tak dalej i tak dalej.

      Dziś mam lat 64 i wciąż słyszę słowa tamtej piosenki Beatlesów, której słuchałem wtedy, gdy właśnie skończyła się olimpiada w Meksyku, i gdyby ktoś nie wiedział, o co tam w ogóle chodzi, już wyjaśniam. Ów tekst jest oczywiście znacznie głębszy i inteligentniejszy, ale krótko mówiąc, rzecz sprowadza się do tego, że on jest bardzo młody, bardzo kocha jakąś dziewczynę, ona oczywiście jego, a on się zastanawia, jak to będzie, kiedy on będzie miał 64 lata, a oni wciąż będą razem, zakochani, wierni sobie i zwyczajnie szczęśliwi.

       No i przyszła kolej na mnie. Sam mam 64 lata i jednocześnie mam poczucie, że nie mam nic wspólnego z tą parą, którą tak pięknie przedstawili w swojej piosence Beatlesi. Owszem to już nie jest to co kiedyś, ale muszę uczciwie przyznać, że kiedy zamknąłem 40 rok życia i moje dzieci narysowały mi tę piękną laurkę, którą zresztą hołubię do dzisiaj, nie mogłem się uwolnić od myśli, że oto właśnie osiągnąłem wiek inżyniera Karwowskiego i z tą myślą nie było mi wesoło. Dziś mam poczucie, że te 24 lata to było nic, a ja wciąż jestem jasny i gotowy.

          Z okazji dzisiejszych urodzin otrzymałem dwa prezenty i, szczerze powiem, nie umiem powiedzieć, który z nich jest dla mnie ważniejszy. Pierwszy z nich to ta flaszka, jaką podarował mi mój serdeczny przyjaciel Aleksy, którą już napocząłem i jestem prawdziwie wzruszony.

      Od mojej żony natomiast otrzymałem coś takiego:

      I tu, w odróżnieniu od obrazka poprzedniego, który mówi sam za siebie, należy się wyjaśnienie. Otóż od czasu gdy zostałem obsypany wnuczkami i moje życie się zmieniło kompletnie, poznałem całą kupę piosenek dla dzieci, a wśród nich i tę gdzie dzidziuś rekin, mama rekin, tata rekin, dziadzio rekin, oraz babcia rekin płyną sobie w oceanie szukając rybek, które mogliby zjeść. Kto jest zainteresowany, może sobie wysłuchać całej historii, dla mnie jednak dziś najważniejsze jest to, że moja żona podarowała mi tego rekina z informacją, że to jest dla Grandpa Shark. A ja właśnie postanowiłem, że z nim dziś będę spał.

     I to jest szczęście związane z faktem, że się skończyło 64 rok życia.

     Miłego weekendu!