Za co komuniści nie lubią państwa opiekuńczego?

   Siedzieliśmy tu sobie w minioną sobotę z moim najmłodszym dzieckiem, słuchaliśmy wystąpienia Jarosława Kaczyńskiego na konwencji w  Łodzi i przyznaję, że z każdą chwilą byliśmy coraz bardziej poruszeni formą, w jakiej dziś, niespełna miesiąc przed wyborami, znajduje się Prezes. A nie było tak, że owo wystąpienie było jakoś szczególnie oryginalne, czy choćby pełne nowych refleksji. Nic podobnego. To była wciąż ta sama, z jaką mamy do czynienia od tygodni, prezentacja programu Prawa i Sprawiedliwości, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii rodziny, miejsca, jakie ona ma w owym programie zajmować, i tego jak ważna jego część ma być nastawiana na powiększanie powszechnego dobrobytu Polaków, z tą może różnicą, że była ona może jeszcze bardziej niż dotychczas intensywna, zwięzła i konkretna.

  Mówił Kaczyński tak:

  „Państwo dobrobytu to nie jest pojęcie, które odnosi się do jakiejś abstrakcji. Państwo dobrobytu to pewna koncepcja, która była realizowana w Europie, w jakiejś mierze, choć mniejszej, również w Stanach Zjednoczonych, w okresie powojennym, w okresie wielkich sukcesów. Na Zachodzie się mówi o ‘pięknym trzydziestoleciu’. Troszkę to przesada. To trzydzieści lat miało troszkę mniej lat niż trzydzieści, ale jest to określenie w gruncie rzeczy dobre. Później państwo dobrobytu zaczęło się tak radykalizować, że wzbudziło sprzeciw, no i przyszedł okres neoliberalizmu. Ten neoliberalizm w swojej formie wysoce uproszczonej, można by powiedzieć prymitywnej i bliższej darwinizmowi społecznemu, niż liberalizmowi naprawdę, w Polsce zwyciężył, zwyciężył po roku 1989. [...]

 My tego rodzaju koncepcję odrzucamy. Ale musimy również oczywiście poddać analizie to wszystko co wydarzyło się w Europie w latach 40-tych, bo wtedy to się zaczynało, w drugiej połowie lat 40-tych i później w latach 50-tych, 60-tych, a w szczególności 70-tych, kiedy nastąpił kryzys. I sądzę, że myśmy te wnioski wyciągnęli. I te cztery lata pokazują, że nasza metoda prowadzenia polityki i społecznej i gospodarczej i rozwojowej się sprawdza. I dlatego mogliśmy się ośmielić powiedzieć, że jest pewna nowa koncepcja, właśnie ta polska wersja państwa dobrobytu, polska wersja, która ma służyć całemu społeczeństwu, rozwojowi wspólnoty narodowej i jej umacnianiu, ale przede wszystkim służyć rodzinie”.

  I to w tym momencie, kiedy Prezes zaczął mówić o fundamentach i  o ewangelicznym budowaniu na skale i właśnie polską rodzinę przyrównał do tej skały, powiedziałem do mojego dziecka, że to jest naprawdę wielkie szczęście, że publiczna telewizja jest kierowana przez kogoś takiego jak Jacek Kurski, a więc człowieka zwyczajnie bezkompromisowego i w tej bezkompromisowości nieustraszonego, bo gdyby tam nastąpiło choćby najmniejsze wahnięcie w stronę tak zwanego „obiektywizmu”, to cały polityczny projekt znany jako Dobra Zmiana zostałby w jednej chwili przykryty przez „obiektywizm” TVN24, atakujący umysły tych wszystkich biednych ludzi, którzy uznali go za jedyne źródło prawdy o współczesnej Polsce. Powiedziałem mojemu dziecku, że gdyby nie było Kurskiego i jego zdecydowania, to zostaliby już nam tylko ściągnięci do studia TVN24 eksperci, którzy opisaliby i przeanalizowali wystąpienie Jarosława Kaczyńskiego w taki sposób, że z niego zostałby już tylko zbiór kłamstw i pomyłek, wymagających natychmiastowej reakcji.

  I rzeczywiście, aby sprawdzić jak bardzo się nie mylę, w momencie gdy Prezes zakończył swoje wystąpienie, szybciutko przełączyłem telewizor na słynny kanał 6, a tam, owszem, mieliśmy prowadzącego redaktora, a przed nim zaproszonego specjalnie na okazję wystąpienia Prezesa eksperta, syna niesławnego Andrzeja Celińskiego, Marcina, zastępcy równie niesławnego redaktora naczelnego podobnie niesławnego magazynu „Liberté!”, który w taki oto sposób ocenił programowe hasło Prawa i Sprawiedliwości „Polski model państwa dobrobytu”:

  „Te odniesienia do państwa dobrobytu są moim zdaniem trochę niepokojące, bo ja przypomnę, że prezes Kaczyński mówił jednak o latach 40-tych i 50-tych w Europie. Wtedy nie było żadnego państwa dobrobytu, tylko ciężka praca za miskę ryżu, jak to zresztą przypomniał w pewnej rozmowie Mateusz Morawiecki. To była odbudowa ze zniszczeń wojennych. Do państwa dobrobytu wtedy było w Europie strasznie daleko, więc nie bardzo wiem, jak to interpretować, bo nie podejrzewam prezesa Kaczyńskiego o nieznajomość historii. Zawsze wykazywał się bardzo dużą. Może to jakieś przejęzyczenie z państwem dobrobytu lat 40-tych. Owszem, wtedy zdarzały się cuda gospodarcze, niemiecki cud gospodarczy, ale on nie polegał na tym, że budowano państwo dobrobytu, tylko na tym, że raczej zaciskano pasa, w budżetach państw inwestycje były główną pozycją, a nie jakieś programy socjalne”.

 Ktoś powie, że ten Celiński to bałwan, który padł ofiarą genów, jakie mu przekazał jego nieszczęsny ojciec i że to co on sobie wyobraża na temat owego słynnego przecież welfare state, nie ma żadnego znaczenia. Jeśli jemu owo państwo dobrobytu, w sposób jak najbardziej oczywisty funkcjonujące przez dekady w powojennej Europie myli się z rozwojem, z owym gospodarczym blitzkriegem, to jest to wyłącznie jego problem, a nam nic do tego. Otóż nie. Nie po to redakcja TVN24 zaprasza do komentowania wystąpienia Kaczyńskiego kogoś takiego jak młody Celiński, a on nie bez powodu opowiada dyrdymały o tym, że jak się wychodzi z popeerelowskich zgliszczy, to trzeba zapieprzać po 5 na godzinę, a nie marzyć o jakimkolwiek dobrobycie. Tu tymczasem, zamiast całą parę ładować w inwestycje i oczywiście godne płace dla tych, którzy specjalnie dla nas o te inwestycje dbają, Prawo i Sprawiedliwość podwyższa im składkę ZUS-owską do 4 tysięcy złotych, bo ciemny lud potrzebuje mieć na wakacje. To jest właśnie pierwszy przekaz, jaki oni kierują do swoich słuchaczy: pisowskie obietnice na temat jakiegoś dobrobytu to zwykłe bajki, które opowiada półprzytomny staruszek, któremu od tej polityki wszystko się w głowie poprzestawiało. I to też jest przekaz, który umieszczony w kontekście II Wojny Światowej, z całą pewnością musi na niektórych robić odpowiednie wrażenie. No bo kto, panie, myślał wtedy o jakimś 500+, jak trzeba było odbudowywać Londyn, Rzym, Brukselę, i Sztokholm?

  A więc tak to właśnie działa. Kilka razy ostatnio wspominałem tu o tym, jak ja bardzo szanuję Jacka Kurskiego za tę jego nieugiętość wobec przeciwnika najstraszniejszego, czyli kłamstwa sączonego do naszych głów przez każdą najmniejszą szczelinę od rana do nocy. Bardzo liczę na to, że jakoś te cztery tygodnie przeżyjemy.

Dziś po raz trzeci, ale na szczęście ostatni, w tegorocznej serii, przychodzi mi prosić tych, którym moje ostatnie notki umiliły minione dni, o jednorazowe wsparcie. Gdyby ktoś nie pamiętał, podaję namiary: Krzysztof Osiejuk 50 1050 1214 1000 0092 2516 8591, ewentualnie, a jeśli ktoś jest za granicą, to można przelewać pieniądze na mój paypalowy adres k.osiejuk@gmail.com. A  ja ze swej strony obiecuję, że będę Państwa zabawiał dopóki mi sił starczy.