Trudne sprawy, czyli potrajamy widownię Polsatu

      No i nie trzeba było czekać długo, jak stało się i mamy temat, w dodatku temat nie byle jaki. Otóż oglądałem wczoraj trochę telewizję i powiem szczerze, że nie pamiętam dnia, kiedy działo się tak mało i tak nieinteresująco. W pewnym momencie doszło wręcz do tego, że praktycznie jedyną informacją, wałkowaną w koło Macieju, była wizyta ministra Glińskiego w Łodzi. Powiem szczerze, że ani tego nie wiem, ani nie chciało mi się też sprawdzać, czy nie jest przypadkiem tak, że Gliński kandyduje do Sejmu z Łodzi właśnie i podobnie jak premier Morawiecki wozi się dzień za dniem po Katowicach i okolicach, tak tenże Gliński zamieszkał ostatnio w Łodzi. Nie to jest jednak tu ważne, w końcu każdy skądś kandyduje i jego zbójeckim prawem, a i przy okazji zwykłym politycznym obowiązkiem, jest się pokazywać ludziom, o których głosy się walczy.

       No ale, jak już powiedziałem, nie wiem, jak to jest z ministrem Glińskim, natomiast, owszem, siłą rzeczy sprawdziłem nieco ścieżki, po których on się po owej Łodzi prowadzał, oraz, naturalnie, wysłuchałem szeregu jego wystąpień i to co mnie zdecydowanie uderzyło, to, że gdziekolwiek by on nie przemawiał, to każde jego wystąpienie ostatecznie musiało się koncentrować na polskiej kinematografii, która rzekomo jest chlubą Łodzi. Użyłem tu słowa „rzekomo”, choć przyznaję, że nie mogę wykluczyć iż dziś, kiedy już dwa niegdyś słynne piłkarskie kluby ŁKS oraz Widzew przestały być tego miasta chlubą i jedyną konkurencją dla każdego aspirującego tam jeszcze podmiotu pozostała pani prezydent Zdanowska, polska kinematografia może robić pewne wrażenie, ale nawet wtedy byłbym ostrożny z ocenami.

      Bo o co chodzi? Otóż w moim najszczerszym przekonaniu, gdy chodzi o polską kinematografię, to ona jest dziś w stanie konkurować wyłącznie z książkami Szczepana Twardocha, a to i tak z tym zastrzeżeniem, że nie mam na myśli całej polskiej kinematografii, ale, powiedzmy tylko filmy Patryka Vegi, które, przyznaję, przynajmniej dają mu zarobić. Cała reszta to już wyłącznie odpowiednik wspomnianego tu niedawno literata Kazimierza Michała Ujazdowskiego. A więc jeśli minister rządu, który ja, wbrew wszystkim i wszystkiemu, traktuję jako swój, jeździ po Łodzi i pieprzy androny na temat polskiej kinematografii, to zaczynam się poważnie zastanawiać, co przed nami.

      Ale od początku. Proszę sobie wyobrazić, że parę dni temu siedzieliśmy tu sobie w leniwej atmosferze przed telewizorem i oglądaliśmy sport. Ponieważ sport był nieciekawy, przełączyliśmy na TVP Info, ale TVP Info było jeszcze mniej ciekawe i w tym momencie moja żona zażądała pilota i wzięła sprawy w swoje ręce, co skończyło się na tym, że nas zatkało na Polsacie, a tam właśnie leciał program zatytułowany „Trudne sprawy”. Krótko powiem, co to takiego. Otóż od pewnego czasu w różnych telewizjach, ze szczególnym uwzględnieniem TVN-u, pojawia się format polegający na tym, że aktorzy-amatorzy odgrywają jakieś pisane na kolanie scenariusze na temat tak zwanego „prawdziwego życia”, których wspólnym wątkiem jest to, że między bohaterami dochodzi do ciężkiego kryzysu, ale w końcu wszystko się szczęśliwie kończy, a wszystko jest zrealizowane tak, jakbyśmy mieli do czynienia z historią prawdziwą, by nie powiedzieć – dokumentem. Ze wstydem przyznaję, że wiem o czym mówię stąd, że od kilku lat moja córka w chwilach szczególnego zgnuśnienia przełącza telewizor na TVN i sobie to puszcza, muszę jednak powiedzieć, że to co trafiłem niedawno na Polsacie, to było coś absolutnie wyjątkowego. Tam zawsze było raczej słabo, jednak pewne standardy były zachowywane, tu natomiast, pomijając to co sprawia, że człowiek jednak czeka na to co będzie dalej, wszystko było do tego stopnia upiorne, że myśmy się autentycznie od tego nie mogli oderwać. Przede wszystkim mieliśmy tam aktorów – i to zarówno kobiety jak i mężczyzn – którzy robili wrażenie, jakby tam pracowali za kieliszek wódki i papierosa. I nie chodzi mi tylko o ich grę, ale o samą prezencję. Czy mieliśmy przed sobą dyrektora szkoły, czy panią nauczycielkę, czy jej kochanka, czy jej ucznia, czy szkolnego psychologa, do tej roboty zostali wynajęci ludzie, w sposób oczywisty i bez zachowania najbardziej podstawowych pozorów, w najlepszym razie wyciągnięci z opieki społecznej, a najpewniej zwyczajnie znalezieni na ulicy. A więc najpierw ich tam sprowadzono, przeprowadzono podstawowy casting, kazano się im nauczyć odpowiednich kwestii, oni owe kwestie wyrecytowali, a myśmy to oglądali jak wryci.

        Ktoś mi w tym momencie powie, że ani Gliński, ani Łódź nie ma z tym nic wspólnego, a ja z miłą chęcią potwierdzę, że owszem, ani on ani owo miasto nie odpowiadają za to, co produkuje Polsat. Tym gorzej jednak dla nich, bo oto, proszę sobie wyobrazić, w momencie gdy doszło do punktu gdzie się tego już oglądać nie dało, żona moja znów wzięła w dłoń pilota, zaczęła szukać dalej i... na ekranie naszego telewizora pojawił się film „Zimna wojna”.

      Gdyby ktoś nie wiedział, o czym mówię, to rzecz jest o najwybitniejszej polskiej produkcji filmowej ostatnich dekad. Ja wiem, że właściwie każda polska produkcja powstała w ostatnich latach jest wybitna, niemniej „Zimna wojna” to jest wydarzenie. Mówimy tu o filmie, który odniósł międzynarodowy sukces, od Paryża przez Berlin po Nowy Jork, nieporównywalny z niczym, co powstało wcześniej i zapewne jeszcze długo później. Ja oczywiście „Zimnej wojny” wcześniej nie oglądałem, więc jak zawsze tliło się we mnie marzenie, że może faktycznie mamy do czynienia z przełomem, jednak to co zobaczyliśmy podczas opisywanego przeze mnie wieczoru, załatwiło owe marzenie krótko i do końca. Nie będę tu recenzował tych w sumie zaledwie kilku minut wspomnianej produkcji, wystarczy że powiem, że bardzo nam się spodobało, że Canal+ wyposażył ów film w napisy. Skąd ten pomysł, nie mam pewności, natomiast z naszego punktu widzenia, był to pomysł pierwszorzędny, ponieważ bez tych napisów, ze względu na realizację dźwięku, nie mielibyśmy pojęcia, o czym bohaterowie rozmawiają. A więc to akurat było okay.

        I to jest moment kiedy zmuszony jestem wrócić do ministra Glińskiego i jego uwag na temat Łodzi i jej zasług dla naszej kinematografii. Otóż wszystko – włącznie z Vegą, Pasikowskim, Smarzowskim, czy Saramonowiczem – jest jakie jest, i Bogu niech będą dzięki, jeśli w którymkolwiek z tych filmów pojawi się wystarczająco dużo grepsów, byśmy dali radę zmęczyć te dwie godziny. Gdy chodzi jednak o „Zimną wojnę” – przypomnijmy że mamy do czynienia ze zdobywcą kiludziesięciu międzynarodowych nagród filmowych czy to za zdjęcia, czy też scenariusz, reżyserię, czy grę aktorską – to było coś tak strasznego, że po kilku minutach wspólnie i w porozumieniu zdecydowaliśmy, że przełączamy się na Polsat i dalej oglądamy tamtych meneli, jak ciężko pracują na swoją flaszkę.

     Mówię to z pełną odpowiedzialnością. Program Polsatu był zrealizowany zdecydowanie bardziej profesjonalnie, a przede wszystkim był znacznie, znacznie ciekawszy niż produkcja w ten czy inny sposób reklamowana przez ministra Glińskiego, jako polska duma i sukces.

      Sytuacja, jak widzimy, jest coraz bardziej dramatyczna i powstaje pytanie, jakie na to wszystko mamy propozycje. Otóż moja jest taka, że gdy już Prawo i Sprawiedliwość wygra jesienne wybory, w pierwszej kolejności likwidujemy Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, jednocześnie budżet państwa przestaje finansować tak zwaną „sztukę”, czy to filmową, czyli teatralną, czy plastyczną, czy jakąkolwiek inną, a pozostaje wyłącznie Dziedzictwo Narodowe. Gdy chodzi o mnie, korzyści z tego ruchu będą do tego stopnia wymierne, że może być nawet z Gombrowiczem.

        No i jeszcze jedno. Minister Gliński niech idzie wykładać na którejś z wielu polskich uczelni. Jestem pewien, że znajdzie coś odpowiedniego dla siebie, no i sobie tam świetnie poradzi.

Zachęcam wszystkich do kupowania mojej ostatniej książki o języku Imperium Brytyjskiego. To jest druga odsłona tego, co opisałem w swoim „listonoszu”, tyle że szerzej i moim zdaniem znacznie ciekaiej. Książkę zamawiać można albo w księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, albo bezpośrednio u mnie pisząc na adres k.osiejuk@gmail.com.