O głębokim sensie pokuty i zadośćuczynienia

Kończy się kolejny tydzień, i to znów wręcz nie do wytrzymania tydzień nadzwyczaj dobry, a  zatem nie pozostaje mi nic innego jak zacytować najnowszy mój tekst, napisany specjalnie dla „Warszawskiej Gazety”, z nadzieją, że poniższe myśli utrzymają nas wszystkich w przekonaniu, że póki co przed nami tylko jedna droga. W dodatku idealnie prosta.

      Mijają dni od uroczystości 80-rocznicy napaści Niemiec na Polskę, a ja wciąż mam w głowie wystąpienie niemieckiego prezydenta, a zwłaszcza jeden jego fragment:

„Przeszło tysiąc lat temu pierwszy gość, który przybył do Polski z Niemiec, cesarz Otton III, przyszedł do tego kraju boso jako zwykły pielgrzym, przyszedł boso na znak pokoju i pokory. Tak samo ja stoję dzisiaj przed Polskim Narodem bosy, jako człowiek, jako Niemiec, obarczony wielkim, historycznym brzemieniem. Nic nie może cofnąć przeszłości. Słowa nie mogą uśmierzyć bólu. Czyny nie mogą przywrócić utraconego”. 

      Wbrew pozorom jednak, nie chodzi mi wcale o tego całego Ottona, a dziś Steinmeiera, jak oni stoją tu przed nami boso, bo choć nie wiem, jak to naprawdę było z Cesarzem, gdy jednak chodzi o Steinmeiera, to ten z całą pewnością miał na sobie buty, a to sprawia, że cała gadka o tym, jaki to on jest dziś bosy, brzmi zwyczajnie śmiesznie i dziwię się tylko, że on się zdecydował no coś tak słabego. Chodzi mi natomiast o tę część zacytowanej wypowiedzi, gdzie Steinmeier zapewnia, że ani słowa ani czyny nie są w stanie odwrócić tego co się stało. To jest oczywiście prawda, ale w tej sytuacji również nie są w stanie odwrócić tego co się stało, owe wielokrotnie ponawiane prośby o wybaczenie. Co się temu Niemcowi wydaje? Że my im  wybaczymy co mianowicie? To może co zostało opisane w tym świadectwie?

„Palitsch strzelił najprzód w ojca rodziny i zabił go na oczach żony i dwojga dzieci. Potym zabił dziewczynkę małą, trzymającą się kurczowo ręki bladej matki. Potem wyrwał dziecko małe, które nieszczęśliwa kobieta tuliła mocno do piersi. Chwycił za nogi – rozbił główką o ścianę. Wreszcie zabił matkę wpółprzytomną z bólu”.

      Skąd mu w ogóle przyszło do głowy, że on powie do nas „proszę o wybaczenie”, a my mu odpowiemy: „No dobra, wybaczamy” i na tym koniec? Co za bezsens!

      A zatem, on ma racje, że żadne słowa i żadne czyny nie cofną tego, co się stało. Więcej. Otóż żadne słowa i żadne czyny nie wyżebrzą od nas przebaczenia, choćby za tę jedną śmierć tego jednego małego dziecka i rozpacz tej jednej pobladłej z rozpaczy matki. Natomiast owszem, miałbym nieco więcej zrozumienia dla Steinmeiera, gdyby on inny fragment swojego wystąpienia, ten w którym wspomina coś na temat „siły humanizmu i oświecenia”, na temat „wolność i prawa”, na na temat europejskiego „bogactwa języków i kultur”, a za które Niemcy czują się „szczególnie odpowiedzialni”, uzupełnił prostą i jasną skierowaną do nas Polaków prośbą, byśmy byli tacy łaskawi i przedstawili odpowiednią fakturę. A wtedy, przynajmniej ja, przestanę się domagać od telewizji ZDF, by przeprosiła za „polskie obozy”. Bo ja ich przeprosiny mam równie głęboko w nosie, co wspomniane wcześniej prośby o wybaczenie.

Wszystkich zachęcam do odwiedzania naszej księgarni pod adresem www.basnjakniedziwedz.pl, gdzie są do kupienia również moje książki. Serdecznie i szczerze polecam.