O pokręconych dróżkach Bożej Opatrzności

      Nie pamiętam niestety, od którego z księży (bo to z całą pewnością był ksiądz) to usłyszałem, ale chodzi mniej więcej o to, że tak zwana Opatrzność Boża nie działa tylko w jednym kierunku, ale jak najbardziej w obu. A ja to widzę mniej więcej tak, że jeśli idzie sobie człowiek drogą i rozwiąże mu się but, on się zatrzyma, żeby go zawiązać i w tym momencie tuż przed nim urwie się stary, zaniedbany balkon, to owszem można powiedzieć, że ten but mu się rozwiązał dzięki Bożej Opatrzności i też tylko dzięki owej opatrzności on wciąż żyje. Może być też jednak inaczej. Idzie sobie człowiek drogą, rozwiąże mu się but, on się schyli, żeby go zawiązać, ruszy dalej i w tym momencie spadnie mu na głowę stary zaniedbany balkon i go zabije. Otóż zdaniem owego księdza za tym również stoi Opatrzność Boża, która uznała, że – choć my oczywiście tego nie rozumiemy – tak będzie lepiej, gdy chodzi o interes większy.

       Podoba mi się ta teoria choćby z tego względu sam mam pewne ważne dla mnie doświadczenie, które, z mojego przynajmniej punktu widzenia, świadczy o krętych drogach owej Bożej Opatrzności, która, dla mojego przynajmniej dobra, zadziałała w sytuacji, gdy wszystko wskazywało na to, że nie pozostaje mi nic innego jak płakać. Mam na myśli Stan Wojenny, który w pewnym momencie mojego życia zmartwił mnie naprawdę bardzo, a w jego efekcie dziś, zamiast gnić gdzieś w Danii, czy Niemczech wśród bandy zboczeńców, jestem tu gdzie jestem i bardzo sobie to chwalę. A daję słowo, że było już naprawdę blisko.

       Otóż rzecz jest w tym, że moim zdaniem – choć, powtarzam, większości z tego my ani nie rozumiemy, ani nie mamy możliwości, by zrozumieć to kiedykolwiek – jedną z gorszych rzeczy, jaka nam grozi, to narzekanie na tak zwany los. Bo kto wie, czy za tym, co nazywamy losem, nie stoi po prostu Pan Bóg i Jego dla każdego z nas plan.

      To co dotychczas napisałem brzmi bardzo poważnie i wydaje się zapowiadać jakieś nie wiadomo jak głębokie refleksje. Tymczasem, nic podobnego. Dziś będziemy mówić o polityce i to w wydaniu najbardziej podstawowym. Otóż, jak wszyscy wiemy, wczoraj w Katowicach odbyły się uroczystości Święta Wojska Polskiego i powiem zupełnie szczerze, że ja w najśmielszych swoich przypuszczeniach nie spodziewałem się, że może dojść do czegoś o takiej skali. A wszystko zaczęło się od dnia gdy – oczywiście po wcześniejszych umizgach –  Prawo i Sprawiedliwość ogłosiło, że w październikowych wyborach z Katowic i okolicy będzie kandydował sam premier Mateusz Morawiecki. Usłyszałem tę wiadomość i wprawiła mnie ona w naprawdę dobry nastrój, nie dlatego, że uważam Morawieckiego za fantastycznego człowieka – czemu swoją drogą nie zaprzeczam – ale ze względu na to, że po raz nie wiem już który Jarosław Kaczyński pokazał, że jest najwyższej klasy strategiem. Jeśli Mateusz Morawiecki zdobędzie serca mieszkańców Śląska – a to, o czym w dalszej części tej notki, jest dziś więcej jak pewne – Prawo i Sprawiedliwość ma szansę na większość konstytucyjną.

       Ucieszyłem się zatem z tej nominacji i nie musiałem dłużej czekać, by się dowiedzieć, że w ogóle Katowice stały się głównym celem wyborczej kampanii Prawa i Sprawiedliwości, z kulminacją w dniu wczorajszym. Otóż chodzi mi o to, że poszliśmy z żoną wczoraj do miasta oglądać te czołgi i samoloty i powiem szczerze, że ja od czasu jak tu przed laty przyjechał św. Jan Paweł II, nie miałem okazji obserwować takich tłumów i takiego entuzjazmu. Poszliśmy do miasta i widząc co się dzieje, pierwsze co zrobiliśmy, to daliśmy nogę i jak najprędzej wróciliśmy do domu. Tak było, i dla mnie, a więc dla kogoś, kto wydawałoby się zna dobrze gnuśność w jakim ten region jest od lat pogrążony, to co zobaczyłem to był autentyczny szok.

        Piszę te słowa i wiem, że wciąż pewnie nie powiedziałem, po co w ogóle te dzisiejsze refleksje. Już to naprawiam. Otóż, jak słyszę, pojawiają się zarzuty, że Prawo i Sprawiedliwość urządziło ten cały „cyrk” wyłącznie w jednym celu: by wesprzeć kampanię premiera Morawieckiego. I ja chcę tu powiedzieć, że owszem, ów „cyrk” jak najbardziej wspiera kampanię Premiera, podobnie jak sama nominacja Premiera wspiera kampanię PiS-u na Śląsku. Powiem więcej. Wszystko, dosłownie każdy dzień, jaki nam wyznacza czas do wyborów, gdy chodzi o Śląsk, jest wyłącznie po to, by wesprzeć kampanię premiera Morawieckiego i jak najbardziej PiS-u. Powiem jeszcze więcej: to że wczoraj, podczas tak zwanego „wojskowego pikniku”, przez całe godziny premier Morawiecki chodził wśród ludzi, rozdawał autografy i się z ludźmi fotografował, to nie brudny pomysł Jarosława Kaczyńskiego; to wyłącznie efekt czegoś, co nastąpiło znacznie, znacznie wcześniej. A zatem problem wcale nie polega na tym, że tu doszło do jakiegoś oszustwa. Nic podobnego. To wszystko, z czym mamy dziś do czynienia to wyłącznie efekt całej serii wybitnie korzystnych dla PiS-u wydarzeń, z których najświeższym jest fakt, że akurat znaleźliśmy się w przededniu setnej rocznicy Powstań Śląskich i trzeba by było nie mieć kropli oleju w głowie, by z tej okazji nie skorzystać.

      Proszę spojrzeć na serię zdarzeń. Po ośmiu latach tego upadku, od którego, wydawałoby się nie ma ucieczki, pojawia się na scenie Andrzej Duda, który rozbija w proch Bronisława Komorowskiego, chwilę później Prawo i Sprawiedliwość uzyskuje w wyborach samodzielną większość, która umożliwia mu bezkarne realizowanie planu, który, jak rozumiem, Jarosław Kaczyński miał w głowie od lat. Mijają lata i wszystko wskazuje na to, że wreszcie doczekaliśmy czasu, że owo Zło, z którym musieliśmy się w ten czy inny sposób mierzyć nawet nie przez osiem, ale przez 30 niemal lat, zostanie ostatecznie zniszczone. A jakby tego było mało, nagle się okazuje, że wszystkie wiatry, jakie zaczynają nagle wiać, wieją wyłącznie w tym jednym upatrzonym wcześniej kierunku.

      Od wczesnych godzin rannych brałem udział we wczorajszych uroczystościach i nie mogłem się otrząsnąć z wrażenia, że wszystko się układa w taki sposób, by każda kolejna kolejna minuta przybliżała Prawo i Sprawiedliwość do ostatecznego, i chyba jednak faktycznie ostatecznego, zwycięstwa. Tu naprawdę nie chodzi o to, że władza wykorzystuje swoją władzę właśnie po to, by wzmacniać szanse na wyborcze zwycięstwo. Otóż nie. Władza nie musi korzystać z władzy. Wystarczy, że będzie korzystała z tego, co wspomniane wiatry przyniosą. A wiatry te, jak już wspomniałem, są nadzwyczaj korzystne.

      Nadszedł zatem czas, by sobie wyjaśnić, czemu tak. Co się takiego stało, że obecna władza ma tyle nieprawdopodobnego wręcz szczęścia? Jak to się dzieje, że wydawałoby się każdy ruch powietrza działa na jej korzyść i ona nawet nie musi szczególnie mocno walczyć, by ów ruch wykorzystać? Otóż ja mam swoją teorię i ona jest związana bardzo mocno z tym, o czym pisałem na początku tych refleksji. Otóż moim zdaniem, za wszystkim tym, co się zdarzyło zarówno w latach 2005-2007, no i potem, przez kolejne osiem lat, z kulminacją w postaci Katastrofy Smoleńskiej, oraz sfałszowanych wyborów prezydenckich, stała Boża Opatrzność. Jestem szczerze i głęboko przekonany, że gdyby tam chociaż jedna cegiełka spadła o ułamek sekundy wcześniej lub później, wszystko by się potoczyło zupełnie inaczej...

      Ja zdaję sobie sprawę, że w tym momencie wpadłem w nastrój niebezpiecznie metafizyczny, ale cóż ja mogę poradzić, skoro minął ten wczorajszy dzień i ja ani przez moment nie miałem chwili wątpliwości, że wszystko bardzo przyspieszyło, do tego stopnia, że my tu właściwie możemy przestać się martwić. A gdy chodzi o mnie, to z najwyższą radością mogę trzymać w sercu fakt, że podczas uroczystej Mszy za Ojczyznę, jaka miała miejsce w moim kościele, z udziałem wspomnianego Premiera, nie wspominając już o Prezydencie z Małżonką, miałem zaszczyt czytać św. Pawła do Koryntian z tym fragmentem, gdzie na końcu zostaje pokonana śmierć.

        Bardzo miło jest być choćby marnym skrawkiem tego tak upragnionego zwycięstwa.

Przypominam, że niemal cudem udało mi się zdobyć ostatnich 18 egzemplarzy mojej książki z listami od Zyty Gilowskiej. Większość z nich już jest w rękach Czytelników, natomiast, owszem, można wciąż do mnie pisać na adres k.osiejuk@gmail.com i pytać. Zapraszam.