Co Marsjanie sądzą na temat naszej historii?

      Gdyby ktoś sobie myślał, że wczorajsze obchody 75 rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego potraktuję tak jak traktuję wszystkie – choćby nie wiadomo jak sensowne i autentyczne – wydarzenia, w tych trudnych czasach siłą rzeczy stanowiące głównie gest propagandowy, a więc puszczę sobie jakąś muzykę, a nad ową wzruszającą rocznicą zamyślę się wyłącznie na swój własny rachunek, jest w błędzie. Nawet ja bowiem znam granice i począwszy od wywieszenia flagi i kończąc na oglądaniu wieczornego koncertu na Placu Piłsudskiego, uczciłem ten dzień solidarnie z tymi, którzy takich jak ja dylematów nie mają.

       Obejrzałem więc jedną, drugą, trzecią i czwartą telewizyjną relację z tego co się działo w Warszawie w tym niezwykłym dniu i na dzisiejszy dzień mam dwie refleksje. Przede wszystkim ilość osób jakie się zgromadziły na Placu Piłsudskiego, by wziąć udział we wspomnianym wcześniej koncercie, te nadzwyczajne wręcz tłumy, ale też ich reakcja, każą mi myśleć, że mamy do czynienia z autentycznym ruchem i to ruchem, którego siły zlekceważyć ani my, ani oni, już nie jesteśmy w stanie. Pisałem już o tym jakiś czas temu na tym blogu, w nawiązaniu do kwestii patriotyzmu, który stał się czymś znacznie więcej niż doraźną modą, a dziś mogę już to wszystko tylko powtórzyć. Nieważne ile w tym jest szczerej miłości do Ojczyzny, a w jakim stopniu jest to efekt pewnej socjotechniki, faktem jest to, że dziś słowo „Polska” jest najzwyczajniej w świecie modne i to modne z wszelkimi owej mody atrybutami.

       Ale mam też kolejną refleksję. Otóż, oglądając transmisję z koncertu na Placu Piłsudskiego, doskonale czułem i rozumiałem zażenowanie, przechodzące we wściekłość, jaką w tym samym dokładnie w tym samym czasie musiał odczuwać – tak, tak – choćby ktoś taki, jak siedzący tam, wśród tych wszystkich ludzi, prezydent Warszawy, Rafał Trzaskowski. Rzecz bowiem jest w tym, że dziś znaleźliśmy się w miejscu, gdzie – jakkolwiek by się to mogło wydawać absurdalne – ci sami ludzie którzy uczestniczą w marszach LGBT, bronią niezależności sądów, nienawidzą Donalda Trumpa, wybuchają szyderczą radością na widok kolejnego pobitego księdza, drżą ze strachu, że już za chwilę dojdzie do tzw. Polexitu, czy choćby zwyczajnie, przy każdej kolejnej okazji głosują na każdego, kto zagwarantuje im to, że któregoś dnia obudzą się i dowiedzą, że własnie zmarł Jarosław Kaczyński, oni wszyscy, oglądając transmisję z tych uroczystości, czują wyłącznie obrzydzenie. Dla nich bowiem, to co o czym się gada w tym dniu, to przede wszystkim nudy na pudy, a poza tym coś, co stoi w kompletnej sprzeczności do tego, co powinien odczuwać Prawdziwy Europejczyk. Owszem, historia jest ważna, ale nie na tyle, by po 75 latach, zamiast patrzeć w przyszłość, oglądać te stare, ledwo żywe twarze powstańców, którzy, kiedy byli jeszcze dziećmi, okazali się tak głupio zaczadzeni ową myślą, że warto umrzeć dla Ojczyzny.  

       Czemu dziś o tym piszę? Częściowo oczywiście przez to, że te uroczystości miały faktycznie miejsce i one jak najbardziej zrobiły na mnie wrażenie, ale głównie chciałem podzielić się myślą smutną bardzo, tą mianowicie, że nawet jeśli okazja, w jakiej mieliśmy okazję w ten czy inny sposób uczestniczyć, nie jest w stanie  zasypać rany, jaka została uczyniona w społeczeństwie w minionych latach – a ja nie mam najmniejszych wątpliwości, że z tego nic już nie będzie – to znaczy, że podział, jaki wszyscy obserwujemy jest – przynajmniej dziś – nie do pokonania. Nie wiem, jak to długo potrwa, ale jestem głęboko przekonany, że przez długie jeszcze lata z jednej strony będziemy mieli tych, co wzruszają się na wspomnienie ofiary Powstania, a jednocześnie nie akceptują ekscesów LGBT i uważają gesty Donalda Trumpa pod adresem Polski za dowód na to, że Polska jest znowu wielka, a z drugiej całą resztę, która pozostaje solidarna z prześladowanymi przez faszystowskie państwo nauczycielami, nie może dojść do siebie po informacji, że marszałek Kuchciński woził swoją rodzinę za darmo samolotem, ale też nie mogą się już doczekać premiery nowego filmu Patryka Vegi.

      W moim głębokim przekonaniu, wszystkie role zostały bardzo dokładnie rozpisane, przez uczestników tego przedstawienia wyuczone na pamięć i do tego, co już zostało opisane, każdy kolejny dzień dokłada wyłącznie kolejne kwestie, znów cierpliwie i bardzo dokładnie zapamiętywane. Ja wiem, że to brzmi nadzwyczaj absurdalnie, ale uważam, że już prędzej ksiądz Boniecki zgłosi się do odpowiedniej instancji i złoży wniosek o przeprowadzenie wobec niego aktu apostazji, niż ta miła rodzina z sąsiedztwa, która od lat głosuje przeciwko Prawu i Sprawiedliwości, dojdzie do wniosku, że coś się im pomyliło i przestaną się oblepiać serduszkami Owsiaka.

      Czy to coś realnie zmieni? Na szczęście nic. Kierunek został już wytyczony i z niego zejścia nie ma. Natomiast musimy się przygotować na to, że wokół nas pojawi się nieco więcej autentycznych wariatów, w dodatku tych z gatunku niebezpiecznie agresywnych, i będziemy musieli się nauczyć jakoś z nimi postępować.

Przypominam wszystkim, że w księgarni pod adresem basnjakniedzwiedz.pl, wśród wielu znakomitych tytułów, są też i moje książki, które z czystym sumieniem mogę każdemu polecić. O szczegóły proszę pytać mnie osobiście pisząc na adres k.osiejuk@gmail.com.