Gdy uszkodzony płód otrzymuje prawo do życia

      Ponieważ od czasu kiedy już robić tego nie muszę, oglądania stacji TVN24 unikam wręcz systemowo, nie umiem powiedzieć do jakiego stopnia ci państwo grzeją temat okupacyjnego strajku, jaki z podpuszczenia posłanki Scheuring-Wielgus grupa kilku pań zorganizowała ze swoimi dziećmi w jednym z sejmowych korytarzy. Wczoraj jednak trafiłem na informację, że oto w którymś z ostatnich wydań „Szkła Kontaktowego” znana nam skądinąd aktorka, Maja Komorowska, odczytała tekst zatytułowany jako „List matki niepełnosprawnego syna” i pomyślałem sobie, że tam muszą już działać wszystkie tłoki. Patrzę na Komorowską, jak siedzi gdzieś na ławeczce na tle drzew, w ręku trzyma tabliczkę z logo stacji, i drżącym ze wzruszenia głosem ogłasza, że „jest mi wstyd za nasze państwo, że próbuje walczyć z [niepełnosprawnymi] i stawia im poprzeczkę”, i już wiem, że oni muszą widzieć ten protest, jako swoją ostatnią już szansę na takie przynajniej obniżenie notowań Prawa i Sprawiedliwości, by w przyszłorocznych wyborach zachować odpowiednio destrukcyjny wpływ na państwo. A muszę przyznać, że z pijarowego punktu widzenia, no ale też pod względem wykonania, owo zagranie z niepełnosprawnymi robi wrażenie prawdziwego majstersztyku, przynajniej w tym sensie, że strona rządowa nie ma żadnego praktycznie sposobu, by podjąć z przeciwnikiem uczciwą i otwartą rozmowę. Ja tu, pisząc to co piszę, jestem oczywiście w sytuacji bez porównania łatwiejszej, bo nawet jeśli ktoś się na mnie obrazi za to, że na przykład w swojej podłości jestem pełen pogardy dla ludzi dotkniętych ciężką niepełnosprawnością, stać mnie na to, by na tego rodzaju zarzuty wzruszyć ramionami i swoje słowa powtórzyć drugi, trzeci, a nawet czwarty raz. Taka minister Rafalska natomiast musi ważyć nie tylko słowa, ale i każdy gest, wiedząc, że jedna nieuwaga może oznaczać dla niej wręcz polityczny koniec. Z niepełnosprawnymi bowiem żartów, jak wiemy, nie ma.

      W czym rzecz? Otóż miałem okazję obejrzeć wczoraj obejrzeć fragment spotkania pani minister z protestującymi i to co mnie uderzyło, to fakt, że oni wszyscy, a więc zarówno obie matki, jak i ci dwaj chłopcy na wózkach, w sposób ewidentny zostali bardzo starannie wybrani do tego, by robić na nas wrażenie.  Matki są oczywiście odpowiednio pyskate, tak jakby nie robiły w życiu nic innego, jak się gdzie tylko jest okazja awanturowały, no ale tych protestów było już tyle, że do tego iż na pierwszy plan zawsze się wysuwa najlepszych, akurat zdążyliśmy się już przyzwyczaić. Chciałbym jednak zwrócić uwagę na tych dwóch chłopaków. Oni obaj, Kuba i Adrian, owszem, cierpią na ciężki brak koordynacji ruchowej, mają duże problemy z mową, natomiast poza tym są nadzwyczaj elokwentni, wybitnie inteligentni, a przy tym mocno, naprawdę mocno, pewni siebie. Wystarczy ich posłuchać przez minutę, czy dwie, by widzieć, że choroba naprawdę nauczyła ich, jak się prowadzi walkę o swoje interesy.

      Oglądałem to spotkanie i zwróciłem uwagę na dwa momenty, kiedy to autentycznie znieruchomiałem. Pierwszy, kiedy ów Adrian, zachowując się jak się zachowuje, mówiąc jak mówi, dwukrotnie przeprosił minister Rafalską za to, że choroba nie pozwala mu patrzeć jej prosto w oczy, a drugi raz, kiedy wręcz błagając ją, by się nad nim ulitowała i dała mu te pięć stów na „bochenek chleba, buty i żeby raz na jakiś czas mógł sobie pójść do kina”, powiedział co następuje: „A teraz panią dotknę” i złapał ją za rękę, i to był taki numer, że nawet ona, kobieta z pewnością twardza, na chwilę zgłupiała. Przepraszam bardzo, ale przy całym szacunku dla losu Adriana, nie mam najmniejszych watpliwości, że mamy do czynienia z kutym na cztery nogi cwaniakiem.

      No dobra, ktoś powie, to są zaledwie metody negocjacyjne – zdarza się w każdym, nawet najlepszym, towarzystwie. Problem bowiem polega na tym, że niepełnosprawnym w Polsce naprawdę nie jest łatwo i te 500 złotych by im się z pewnością przydały, a budżetowi nie zaszkodziły. Otóż nie. Oczywiście, że sytucja kiedy człowiek nie może pracować i jest na utrzymaniu rodziny lub opieki społecznej jest wręcz nie do zniesienia, tym bardziej jednak 500 złotych dla kogoś takiego jak Kuba czy Adrian to jest nic, a w najlepszym wypadku prawie nic. Mówi Rafalskiej Adrian, że on ostatnio z tego co dostaje od państwa opłacił czynsz za mieszkanie, kupił wspomniany „bochenek chleba”, a na buty i kino już mu nie starczyło. A ja się pytam, o co tu do cholery chodzi? O te buty i jakąś rozrywkę, tak? Wtedy dopiero życie Adriana stanie się w miarę znośne? Przecież to jest jakaś kpina.

       Ale to i tak wciąż nie wszystko. Tłumaczy Rafalska Adrianowi i Kubie, że ludzi w mniejszym lub większym stopniu niepełnosprawnych, którym te pieniądze trzeba by było dać, jest w Polsce grubo ponad milion, a w tej chwili budżetu na taki wydatek nie stać, na co ci mówią, że wcale nie, bo takich jak oni jest niespełna 272 tysięce, a cała reszta z tym co mają świetnie sobie poradzi. Tłumaczy im więc Rafalska, że Konstytucja nie pozwala tu nikogo wyróżniać, na co Kuba odpowiada, że niech ona się nie martwi, bo Trybunał na pewno za „te małe pieniążki” nie będzie się jej czepiał, obie matki drą się tak, że z trudem można usłyszeć, co kto mówi, a Adrian łapie Rafalską za rękę i cały ledwo żywy z wysiłku, niemal płacze: „Błagam, niech pani da mi te pieniążki”.

      No i jeszcze rzecz ostatnia. Jak wiemy, Parlament przyjął ustawę o bezpłatnym dostępie do wszelkich koniecznych sprzętów, środków potrzebnych do opieki nad ludźmi niepełnosprawnymi, oraz na rehabilitantów i innych opiekunów, na co Kuba i Adrian mówią, że oni nie potrzebują ani wózków, ani pieluch, ani materacy, ani w ogóle niczego, chcą tylko te pięć stów, bo oni najlepiej wiedzą, czego im potrzeba, a żeby moc tych słów podkreślić, jedna z matek rzuca obecnemu tam wiceministrowi w twarz paczką pieluch, każąc mu się nimi wypchać. No a w tej sytuacji, to ja już mam tylko jedno pytanie. Otóż jeśli mianowicie rząd się ostatecznie ugnie pod tymi żądaniami, wycofa się z tych wózków, pieluch i rehabilitantów i da Adrianowi i Kubie pieniądze, jak na to zareagują wszyscy ci, którzy mają na ten temat inne zdanie, niż osoby protestujący w Sejmie? Jednak kogo to obchodzi? Rzecz w tym, że tu się gra o coś zupełnie innego.

       Na koniec muszę wrócić do kwestii, którą poruszyłem na początku, a mianowicie ewentualnych zarzutów, że ja nie czuję empatii wobec ludzi tak bardzo pokrzywdzonych przez los. Otóż tak się złożyło, że ja w swoim życiu miałem okazję spotkać ich całkiem wielu. A więc znałem ludzi niewidomych, ludzi głuchoniemych, ludzi wiecznie przykutych do wózka, ludzi bardzo opóźnionych w rozwoju psychicznym, ale też mocno zdeformowanych fizycznie. I proszę sobie wyobrazić, że oni wszyscy, jak jeden mąż, nie byli ani mniej ani bardziej szczęśliwi od każdego z nas, a ostatnią rzeczą, jakiej od nas oczekiwali, było współczucie... no, z wyjątkiem może sytuacji, kiedy owo współczucie było im potrzebne do tego, by coś dla siebie załatwić. I daję słowo, że każdy z nich potrafił je wykorzystywać wręcz znakomicie. Dlaczego tak? Otóż dokładnie na takiej samej zasadzie jak to ma miejsce w przypadku ludzi zdrowych, silnych, sprawnych i szybkich pod każdym możliwym względem. Rzecz bowiem w tym, że oni tak naprawdę są dokładnie tacy sami jak my, z naszymi smutkami i radościami, ale też ze wszystkimi naszymi wadami i zaletami. A jeśli jest tu coś obrzydliwego, to to, że najbardziej się nad nimi dziś pochylają ci, którzy w innych sytuacjach odmawiają im prawa do tego by się choćby urodzić.

Zapraszam wszystkich do kupowania moich książek, które można zamawiać albo w księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, albo, częściowo, tu u mnie, pisząc na adres mailowy k.osiejuk@gmail.com.