#MeToo (z dedykacją dla wielkiego filantropa George'a Sorosa)

            Trzymałem to w sobie dziesiątki lat, ale przyszedł czas, że muszę owo cierpienie z siebie wyrzucić. Zanim to jednak uczynię, chciałbym złożyć wyrazy podziękowania słynnym gwiazdom filmu, piosenki, oraz sportu, że przez swoją odważną determinację zechciały i mnie zainspirować do tego, bym dziś podniósł wysoko głowę i oświadczył: „Ja też”. Oto bowiem, jak wiemy, po tym, jak ujawnione zostały wstrząsające przypadki molestowania wybitnych aktorek Hollywoodu przez znanego producenta Harveya Weinsteina, coraz więcej kobiet decyduje się podzielić się ze światem traumą, jaką przez wiele lat skrywały, czy to ze wstydu, czy zwyczajnie ze strachu. Od czasu gdy wybitna gwiazda kina Alyssa Milano, znana przede wszystkim z roli w znakomitym filmie „Wyścig armatniej kuli 3”, uruchomiła na Twitterze akcję pod hasłem #MeToo, nie ma dnia, byśmy nie słyszeli kolejnych wstrząsających historii, których bohaterkami są molestowane aktorki, piosenkarki, czy nawet sportsmenki. Minęło zaledwie kilka dni od dnia, gdy została odkryta niesławna działalność Harveya Weinsteina, a już się dowiadujemy, jak to molestowane były takie gwiazdy najróżniejszych scen, jak Angelina Jolie, Bjork, Anna Paquin, Sheryl Crow, Jennifer Lawrence, Lady Gaga, Reese Witherspoon, czy McKayla Maroney.

     Oczywiście, te wszystkie świadectwa porażają swoim realizmem, równie bolesne jest również to, że tak długo przyszło nam czekać z ujawnieniem wstrząsającej prawdy o owych „zaklętych rewirach”, szczególnie gdy nawet tu u nas w Polsce, takie gwiazdy estrady, jak Kora, czy Edyta Górniak, już wiele lat temu ujawniły publicznie swoje ponure tajemnice. No i pojawia się też pytanie, dlaczego swoje wstydliwe sekrety skrywają również mężczyźni? Tym bardziej więc, chciałbym i ja przyłączyc się do tego wspaniałego ruchu wyzwolonych serc i opowiedzieć swoją historię. 

      Oto jeszcze w smutnych czasach PRL-u, jeszcze jako dziecko mieszkałem w kamienicy z przylegającym do niej obskurnym podwórkiem, gdzie dozorcą był człowiek nazwiskiem Sztamajza. Pan Sztamajza miał żonę alkoholiczkę znaną jako Lala, oraz upośledzoną córkę imieniem Krysia. Podwórko, o którym wspomniałem było praktycznie całym naszym życiem, tam się wychowywaliśmy, tam się bawiliśmy, tam podpalalismy pierwsze papierosy, tam też opróżnialiśmy nasze pierwsze flaszki. Było nas wielu kolegów, większość z nich ode mnie bardziej inteligentna i atrakcyjniejsza, nie wiem więc, jak to się stało, że żona pana Sztamajzy upodobała sobie najbardziej mnie i niemal każdego dnia przychodziła na podwórko, by mnie poczęstować papierosami, a czasem nawet łyczkiem wódki.       

      Wtedy wydawało mi się to czymś naturalnym, więc nie zadawałem żadnych pytań, a kiedy już osiągnąłem wiek dojrzały wstyd nie pozwalał mi o tym, co mi robiła żona dozorcy Sztamajzy opowiadać, a nawet myśleć, szczególnie gdy najpierw zostałem znanym lokalnie nauczycielem jezyka angielskiego, a potem prowincjonalnym pisarzem i internetowym komentatorem. Dziś jednak, poruszony przykładem Jennifer Aniston i wszystkich tych innych dzielnych i wspaniałych kobiet, chciałbym przyznać, że i ja byłem molestowany. Ile razy pani Lala dawała mi papierosa, lub częstowała wódką, musiałem ją całować w usta. Raz też zdarzyło się, że ona przyprowadziła Krysię i zmusiła mnie do zdjęcia spodni. Wtedy nie odbierałem tego, jako molestowania, zwłaszcza że w tamtych latach to słowo jeszcze nie było w powszechnym użyciu. Po prostu miałem ochotę na papierosa i uważałem, że to co robię to jest cena, jaką muszę za niego zapłacić. Teraz dopiero widzę, że to owe przeżycia młodości sprawiły, że zabrakło mi tego, co jest potrzebne, by odnieść w życiu większy sukces. Dlatego więc z dumą przyłączam się do akcji #MeToo i zachęcam wszystkich, by brali ze mnie przykład i czynili ten świat, a przy okazji i siebie, lepszymi.

Moje książki, jak wiemy, są do kupienia w księgarni na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl. Polecam serdecznie.