O brzydkich słowach i jeszcze brzydszych ludziach

Swego czasu, jeszcze w okresie, kiedy prowadziłem swój blog w Salonie24, jeden z bardziej aktywnych tam autorów zamieścił tam tekst, oparty na jednym kłamstwie, i w całości stanowiący czystą insynuację. Po chwili, kiedy to kłamstwo zostało mu udowodnione, w przypisie do swojej notki, zamieścił ów bloger sprostowanie. Dziś już nie pamiętam ani szczegółów, ani nawet z grubsza, o co poszło, natomiast dobrze pamiętam dwie rzeczy. Pierwsza to taka, że człek ów nie wycofał ani swojego tekstu, ani owych insynuacji, i jak gdyby nigdy nic, dalej prowadził – bezsensowną i kompletnie już fałszywą – dyskusję. Druga natomiast to ta, że ja go zwymyślałem bardzo grubym słowem. Bardzo grubym. Użyłem w stosunku do niego słowa uważanego powszechnie, i, jakże słusznie, za obelżywe i wulgarne, a w dodatku zrobiłem to w pełni świadomie i celowo. Chciałem go dotknąć i obrazić. Za tę podłość i ten fałsz. Żeby mnie znienawidził. Żeby dostał cholery i uznał mnie za swojego wroga.

Z całego tego zdarzenia zostało jedno. To mianowicie, ze ‘toyah’ – bloger rzekomo poważny i szanowany – używa rynsztokowego języka i jest ewidentnym chamem. Moja reakcja była dyskutowana przez pewien czas, aż wreszcie gdzieś zniknęła w czeluściach niepamięci. Nie muszę oczywiście wspominać, że to, dlaczego ja go zwymyślałem, i co on miał na sumieniu, nikogo już nie interesowało.

Przypomniała mi się ta przygoda ostatnio parę razy przy okazji wzmożonego ataku mediów przeciwko Prawu i Sprawiedliwości, a przy okazji osobom z PiS-em w jakikolwiek sposób związanym. Pisałem o tym ataku i jego perfidii trochę w różnych miejscach. O co poszło? O to mianowicie, że bardzo często ów atak, z braku porządnych argumentów, sprowadza się do zaledwie krótkiej zaczepki, zaznaczonej jedynie dużym, wyraźnym nagłówkiem, czy nawet niekiedy jednym, krótkim, choć ostrym jak cholera zdaniem. I niczym więcej. Niestety, to „nic więcej’ bardzo często umyka już publicznej uwadze, bo albo nie ma czasu czytać reszty, albo nawet jeśli ten czas się znajdzie, reszta nie jest już ani tak jasna, ani tym bardziej tak ciekawa.

„Świadek potwierdza: Gen. Błasik zwymyślał kapitana TU-154”; "PiS może znowu zawładnąć telewizją publiczną”; „Nieznana słabość braci Kaczyńskich”; „Wpadka polityka PiS na konferencji prasowej”. Oto zaledwie kilka tytułów z ostatnich dni. I żaden z nich nie odzwierciedla jakiejkolwiek prawdy. Żaden z nich nawet o prawdę się nie ociera. Każdy stanowi od początku do końca czystą insynuację, w dalszej części tekstu nie podparta jednym rzetelnym faktem. Mimo to siła rażenia każdej z tych informacji jest tak duża, że nawet jeśli nie utrzyma się ona dłużej w publicznej przestrzeni, to z całą pewnością tu i tam, w poszczególnych głowach, skutecznie się zapisze. Na tyle skutecznie, by swoją rolę dobrze wypełnić.

Jak niektórzy wiemy, mam to szczęście, że moje dzieci polityką się chętnie interesują i są bardzo wrażliwe na wszelkie przejawy kłamstwa i manipulacji. I oto przychodzi do mnie moja córka i mówi: „Czy słyszałeś, co ten idiota Błaszczak zrobił?” „Słyszałem” – odpowiadam. „Wyszedł ze studia w proteście przeciwko zachowaniu Olejnik”. „Ależ ona nic nie zrobiła” – mówi moja córka, „Zapytała tylko, co Kaczyński miał na myśli, mówiąc, że Platforma wykorzystuje państwo do walki politycznej’, a on się wściekł i wyszedł”. Pytam córkę, skąd ona to wie, a ona na to, że czytała w necie. I ja do pewnego stopnia to rozumiem. Ja jestem już kompletnie przez czasy, w których przyszło nam żyć, skrzywiony. Niedługo prawdopodobnie dojdzie do tego, że obudzę się rano, ale jak tylko mi Orange powie, że oto nastał nowy dzień, na wszelki wypadek wyjrzę przez okno raz jeszcze. I wiem, ze to jest chore. Jednak wciąż twierdzę, że jeśli się tak pokrzywiłem, to nie dla frajdy, nie z nudów, ale ze zwykłej dbałości o to, żeby uniknąć kolejnych ciosów.

Jeszcze wcześniej przychodzi do mnie mój syn i mówi: „Ale Dubienecki dał plamę!” „Jaką plamę?” – pytam. „Dziennikarzowi, który do niego zadzwonił z pytaniem powiedział, żeby się od niego odpierdolił” – mówi brzydko mój grzeczny syn. „A o co pytał ten dziennikarz?” – pytam. „Normalnie. Nic takiego”. „Skąd wiesz? Słyszałeś?” „Tak. Mówili”. „Ale czy słyszałeś tego dziennikarza?” „No nie. Puszczali tylko to co mówił Dubienecki. Resztę opowiedzieli”.

Aha! Opowiedzieli. Jasna sprawa. Dzwoni dziennikarz, zadaje normalne, spokojne pytanie, a Dubienecki na niego z mordą. I to jeszcze jak! Otóż ja nie wiem, jak było. Biorę pod uwagę, że faktycznie, zdarzyło się tak, że jakiś skromny, miły człowiek z lokalnej gazety włączył magnetofon, wystukał numer do Dubieneckiego, zadał mu zwykłe pytanie odnośnie bieżących spraw, a Dubienecki bez sensu zaczął mu grozić pobiciem i kazał wypieprzać. A dziennikarz z tym nagraniem poleciał do centrali. Ale nie jestem też dzieckiem – również nie swoim dzieckiem, i dopóki nie wiem, co powiedział ten dziennikarz zanim jeszcze Dubienecki wybuchnął, nie mam ochoty zabierać w tej sprawie głosu. Zwłaszcza gdy wszystkie media bardzo skrupulatnie cytują wybuch Dubieneckiego, dołączając jako dowód nawet zapis dźwiękowy owego wybuchu, natomiast z jakiegoś powodu fragment, który Dubieneckiego tak zirytował pozostaje wyłącznie w formie dziennikarskiej relacji.

A zatem, to co wiem, to moje. To czego nie wiem natomiast, musi sobie spokojnie poczekać w kolejce. I niestety – jak już wspomniałem wcześniej – nawet jeśli za tym czekaniem stoi moja fatalna, chora i dla niektórych wyłącznie śmieszna nieufność, wolę pozostać z nią, niż z tą bandą kłamców. Kłamców strasznych i bezlitosnych. Kłamców bezwstydnych i bezczelnych. Pieprzonych, skurwysyńskich kłamców. Bo nawet jeśli to co mi zostanie, będzie nic nie warte, to wciąż wybieram tę samotność wiejskiego chama. Byle nie z nimi. Nie z tym dziennikarzem o bezczelnym, szczeniackim głosie, który nawet jeśli tylko mówi ‘dzień dobry’, to widać że kłamie.

A jeśli z tego tekstu pozostanie już tylko informacja, że ja brzydko mówię, to tym bardziej będę miał pewność co do słuszności swojego wyboru.