O profesjonalistach ze wsi Warszawa

Parokrotnie miałem okazję tu pisać o swoim wręcz irracjonalnym podziwie dla sztuki dziennikarskiej Roberta Mazurka. Przy wszystkim moich zastrzeżeniach do tego, co mu się od czasu do czasu zdarza robić, na przykład wywiady, jakie on przeprowadza z różnymi ludźmi dla Rzeczpospolitej, budziły zawsze we mnie najwyższy podziw. Nie lubię oglądać Mazurka w telewizji, nie lubię słuchać, jak on gada, nie bardzo mi się też podobają jego felietony, natomiast wywiady – owszem. Jak najbardziej. Do dziś.

Zaglądam więc do sobotniego dodatku Rzepy, by zobaczyć, z kim to dziiaj Mazurek rozmawia… i widzę ni mniej ni więcej, tylko nazwisko – Mija Kabat. A cóż to za cholera? Zaglądam dalej, a tam od razu pada wyjaśnienie. Mija Kabat, to pseudonim literacki „znanej publicystki”. Której? A to już, proszę państwa, tajemnica. Pseudonim jest pseudonimem i wara wszystkim od nazwiska. A cóż więc takiego ta Mija Kabat ma do powiedzenia? Otóż nic. Absolutnie nic. Siedzi z nią Mazurek w knajpie, siorbią kawę, czy co tam mają na stoliku i gadają o książce, jaka ta niby Kabat napisała. A może coś jest ciekawego w tej książce? Może i tak, tyle że z samej rozmowy to w żaden sposób nie wynika. Właściwie dwie jedyne ciekawe rzeczy, jakie pojawiają się w rozmowie Mazurka, to to, że w pewnym momencie do tej knajpy, gdzie on siedzi z tą kobietą wchodzi były minister Kaczmarek, a druga to taka, że tam wchodzi były premier Bielecki. Reszta, to wyłącznie nicnieznaczące plotki na tematy właściwie w gruncie rzeczy fikcyjne. Ta rozmowa to jest tak nieprawdopodobne kuriozum, że ona właściwie z normalnie funkcjonującej branży Mazurka eliminuje. Ja rozumiem, że ona mogłaby się ukazać jako primaaprilisowy żart. Ale to nie jest żart. To jest rozmowa Mazurka.

A ja sobie myślę, co to się, do ciężkiej cholery, dzieje? Po co ta cała pieprzona rozmowa? Przecież Mazurek równie dobrze mógłby przeprowadzić wywiad z kimkolwiek i napisać, że on nas zapewnia, że rozmawia z kimś bardzo znanym, tyle że z jakiegoś powodu nam nie powie, co to za jeden i po co on tu w ogóle przyszedł, bo ten ktoś się ukrywa dziś pod pseudonimem. Ale nawet jeśli założymy, że ta Mija Kabat to rzeczywiście ktoś mocno ważny i właśnie dlatego mocno ukryty, na przykład jakaś Agata Passsent, Agnieszka Kublik, czy Monika Jaruzelska, to co z tego ma wynikać? Jaki z tego faktu mam pożytek ja, jako czytelnik Rzepy? Jakie ma znaczenie, co ona opowiada na przykład o Dubienieckim, czy Michniku? Po co on ją w ogóle o cokolwiek pyta? W sytuacji gdy nie wiemy, kim ona jest, każde jej słowo może mieć znaczenie wyłącznie dla Mazurka, szczególnie gdy ona zwraca się do niego per „drogi Robercie”, czy „skarbie”, a on nawet nie próbuje udawać, że jest mu wszystko jedno. Przecież, biorąc pod uwagę to co tam w tej rozmowie się dzieje, to tą Miją może być równie dobrze jakaś koleżanka Mazurka z jakiegoś lokalnego tygodnika wychodzącego od 30 lat w Ciechanowie.

I ja nie widzę powodu, żeby tego rozwiązania nie potraktować jako najbardziej prawdopodobne. Nie widzę powodu, żeby nie uznać, że to właśnie ta koleżanka Mazurka z Ciechanowa wydała jakąś książkę, nikt jej nie chce kupować, więc Mazurek zrobił jej darmową reklamę. No, powiedzmy nie do końca darmową. W końcu on coś za te swoje wywiady dostaje. Od tej Miji? No nie, skąd? Od swojego szefa, Pawła Lisickiego. To działa w ten sposób. To nie są przecież jacyś skorumpowani pracownicy mediów, ale całą gęba dziennikarze. Przedstawiciele wolnego słowa, którzy przyleźli do nas ze swoją misją.

Popatrzmy więc na tę misję z drugiej strony. Na tego, który płaci. Oto sam boss. Nasz człowiek na froncie walki o lepszą Polskę. Przypatrzmy się, co słychać na szczycie. Siada Paweł Lisicki do komputera i myśli, że przyszedł piątek i trzeba napisać tak zwany wstępniak. Jakby więc tu zacząć, tak żeby było mocno? Nie. Najpierw tytuł. Tytuł, tytuł, tytuł… Dobra. Jest. „ Sekrety strategii premiera”. Ładnie. A teraz trzeba od razu przywalić pierwszym zdaniem. Tak, żeby wszyscy aż przysiedli. Okay. Tak będzie dobrze. No i pisze: „Sposób zarządzania emocjami społecznymi przez Donalda Tuska i jego ekipę przestał być wreszcie sekretem”. I stop. Cholera! Czegoś tu brakuje. Jakieś to mało gładkie. Hmmm… Już wiem. Mniemam. Trzeba dodać mniemam. Od początku: „Sposób zarządzania emocjami społecznymi przez Donalda Tuska i jego ekipę przestał być wreszcie, mniemam, sekretem”. Lecimy dalej: „Nie jestem na tyle naiwny, by twierdzić, że tylko Tusk tak potrafił. Tyle że on dotychczasowe metody udoskonalił i przez długi czas skutecznie stosował”. Super. Teraz metody. Po kolei.

Siedzi Lisicki przy komputerze i stuka: „Pierwsza metoda to lekceważenie trudności, robienie dobrej miny do złej gry […]. Druga to odwracanie kota ogonem, albo też zamiana ról […]. Trzeci to pospieszne obietnice i odkładanie ich spełnienia ad calendas greacas […]. Czwarta to straszenie dojściem PiS do władzy […]. Piąta wreszcie metoda to odwracanie uwagi za pomocą tzw. wrzutek […].

Duma Lisicki, duma i duma. Jest coś jeszcze? Zaraz. Lekceważenie trudności już było. A robienie miny? Nieeee… to poszło razem z lekceważeniem. No, chyba wszystko. Dobra, kończymy. Ostatni akapit. „Dzięki takim posunięciom opinia publiczna łatwo zapomniała o błędach i słabościach rządu” O kurwa! Chyba trochę za ostro. Może by tak bez tych błędów? A tam! Raz kozie śmierć. Ma być ostro – będzie ostro. „teraz się to trochę zmieniło […]. Ciekawe na jak długo”. Ha! Pięknie! To było mocne! Właśnie tak: „Ciekawe na jak długo”. Tu jest wszystko. Ironia i nauka. No i, co najważniejsze, sygnał. Do rządu i społeczeństwa. Od wolnych mediów.

Bardzo przepraszam, ale dla mnie sytuacja jest jednoznaczna. Ja tu piszę te teksty od trzech już ponad lat. Właściwie codziennie. I to często teksty dwa razy dłuższe, niż te wypociny Lisickiego. Nie zdarzyło mi się jednak ani razu, żebym którykolwiek z nich potraktował choćby z polową tej nonszalancji, z jaka mamy do czynienia w tym, co wyprawia Paweł Lisicki. Gdybym ja któregoś dnia zwariował i napisał coś tak nędznego, a przede wszystkim tak pustego, jak choćby to jedno zdanie „Nie jestem na tyle naiwny, by twierdzić, że tylko Tusk tak potrafił. Tyle że on dotychczasowe metody udoskonalił i przez długi czas skutecznie stosował”, to bym się spalił ze wstydu, ale – co jeszcze bardziej zabawne – wiele z tych osob, które tu łaskawie przychodzą, żeby sobie te refleksje czytać – pomyślałoby, że ja chyba sobie robię żarty. Jestem pewien, że nikt – no, może prawie nikt – z osob, które przyzwyczaiły się do tego co tu powstaje, nie uwierzyłby, że coś takiego mogło zostać napisane na poważnie.

Tymczasem Paweł Lisicki, redaktor naczelny Rzeczpospolitej bez krępacji wali prosto między oczy i, MNIEMAM, jest z siebie strasznie dumny. No, chyba dumny, bo jak inaczej. No, chyba tak. Choć, przyznam, że tu zaczynają mnie ogarniać wątpliwości. Jeden z moich kolegów, który, jak się zdaje zna tę branże dość dobrze, mówi mi, że on to pieprzy. Że dla niego, to czy jego teksty będą dobre, czy nie, w ogóle nie ma znaczenia. Czy one będą ważne, czy kompletnie nieistotne – pozostaje bzdurą i szczegółem. Oczywiście – oni nie potrafią ani mówić, ani pisać, ani myśleć, ani się nawet wzruszać. Ale to co jest w tym wszystkim najważniejsze, oni to wszystko mają kompletnie w dupie. Są ważnymi dziennikarzami, jakoś z tego żyją – szlag trafił resztę.

Niedawno poświeciłem dwa teksty pewnemu warszawskiemu dziecku, które funkcjonuje jako przystawka do czegoś co się nazywa Dominik Taras, i dość niespodziewanie to dziecko się odezwało i rozpoczęło coś na kształt dyskusji. W pewnym momencie, nagle uświadomiłem sobie, że – kurcze – ten chłopak jest wprawdzie głupi jak but, ale przynajmniej umie grzecznie rozmawiać, nie klnie, nie odstawia chamstwa i – co by o nim nie mówić – jest bez porównania na wyższym poziomie niż paru innych komentatorów, kompletnie przeze mnie niezidentyfikowanych, a równie aktywnych. I zrobiło mi się wstyd, że go potraktowałem tak nieuprzejmie. No bo w końcu, wypada znać proporcje.

Ktoś mi więc może powiedzieć, że z Lisickim sytuacja jest podobna. Spójrzmy powiedzmy na takiego Tomasza Wolka, czy jakąś Paradowską, nie mówiąc już o tych zezowatych dziennikarzach z TVN24. Przecież przy nich, to taki Lisicki jest królem, księciem i cesarzem w jednym. Można więc by go oszczędzić. Otóż nie. Lisickiego oszczędzać nie będę. Przede wszystkim dlatego, że wcale nie uważam, żeby między nim a Wolkiem była różnica podobna, jak między Piotrkiem, a takim Ochujukiem. Ta różnica jest znacznie mniejsza. Powtarzam - znacznie. Ale to nawet nie jest najważniejsze. Z tego Piotrka jeszcze coś może wyrosnąć. On dopiero na złą drogę wstąpił. Lisicki już z niej nie zejdzie. Miał na to jeszcze pewnie jakieś szanse powiedzmy dwa, trzy lata temu. Dziś już jest za późno. Dlatego nie mam dla niego litości.

Ale też nie mam litości dla żadnego z nich. Nawet tej drobnicy z lewego dolnego rogu na drugiej stronie. Oto z fotela naczelnego schodzimy znów niżej, już na samo dno, i w tym samym wydaniu Rzeczpospolitej znajdujemy drobną notkę podpisaną przez jakiegoś Tomasza Pietrygę zatytułowaną „Lingwiści z resortu sprawiedliwości”. W tekście tym Pietryga śmieje się z urzędników Ministerstwa Sprawiedliwości z takiej oto okazji, że minister Kwiatkowski pojechał na wycieczkę do Wielkiej Brytanii i spotkał się tam z paroma ważnymi przedstawicielami branży, a oni – ci własnie „lingwiści z resortu sprawiedliwości – w oficjalnym z tej eskapady komunikacie napisali, że Kwiatkowski spotkał się tam z niejakim Lordem Justicem Thomasem. Śmieszność tej sytuacji, jak pisze Pietryga, polega na tym, że ‘Lord Justice’ to jest tytuł, jaki dzierży ów Thomas, który, tak na marginesie ma na imię John, a nie Justice. I teraz pozostaje nam się już tylko śmiać, że ta banda nieuków od Kwiatkowskiego nie wie, że ‘justice’ w języku angielskim oznacza sędziego, a nie tylko – od czasu do czasu – imię.

I wszystko byłoby świetnie, gdyby nie fakt, że z kolei, podobnie jak urzędnicy Kwiatkowskiego nie wiedzą, że w tym akurat wypadku Justice to nie imię, Pietryga nie wie, że ‘Lord Justice Thomas’ to jest pełny tytuł, którym posługuje się Lord Justice Thomas. I że gdyby on, Pietryga, na niego zaczął mówić Lord Justice John Thomas, to by odstawił dokładnie taką samą wiochę, jak ta banda nierobów i nieudaczników z Alei Ujazdowskich.

Bo tak to dokładnie wygląda. To jest od góry do dołu zwykła wiocha. Nie wieś. Wiocha. I Mazurek, i Lisicki i cały ten rząd, na czele może i nawet z tym Kwiatkowskim, o którym można by było napisać nawet i osobny tekst, tyle że nie każdy lubi się porzygać w tak piękny, wiosenny sobotni wieczór.