Czy bure suki zmieniają plan gry?

W wywiadzie, jakiego udzielił niedawno tygodnikowi Uważam Rze, Jarosław Kaczyński przyznał, że nie wyklucza takiej oto możliwości, że Polska jest krajem, gdzie fałszuje się wybory. Oczywiście, Prezes mówiąc to co mówi – a mówi to w sposób niemal jednoznaczny – dokonuje wielu zastrzeżeń, niemniej informacja jest jasna: należy brać pod uwagę to, że w Polsce dokonuje się wyborczych przekrętów. Że zarówno ostatnie wybory samorządowe, jak i wcześniejsze prezydenckie mogły zostać sfałszowane. A zatem, to akurat wydaje się dla Kaczyńskiego jasne. To natomiast, czego on przyznaje, że jeszcze nie wie, to jedyne to, czy wspomniane fałszerstwa są organizowane indywidualnie, na poziomie lokalnym, czy stanowią już problem systemowy.

Informacja jaką uzyskuję z tej rozmowy nie jest dla mnie w najmniejszym stopniu przyjazna. Powiem nawet, że wręcz przeciwnie. Jeśli istotnie miałoby się okazać faktem, że w Polsce wybory są fałszowane, to nie ma wiadomości dla nas gorszej. Jeśli rzeczywiście polityczna sytuacja, jaka nam została tu zafundowana osiągnęła poziom już nie incydentalnych w końcu zabójstw, ale systemowych wyborczych oszustw, to znaczy, że przed nami już tylko rewolucja. A rewolucji nam zdecydowanie nie potrzeba. Rewolucje niech sobie robią w Egipcie, Libii, a nawet na Białorusi, jeśli im się jakaś zapragnie. My powinniśmy mieć inną historię.

Powtarzam. Bardzo bym chciał, żeby Jarosław Kaczyński się głęboko mylił i żeby się okazało, że choćby owe dwa miliony nieważnych głosów, to wynik naszego polskiego skretynienia, które manifestuje się tym, że ci sami ludzie, którzy znajdują w sobie dość osobistego zaangażowania, żeby w ogóle wyjść z domu i wziąć udział w głosowaniu, nie mają jednocześnie wystarczająco rozumu, by wykonać prosty ruch długopisem na dostarczonej im kartce papieru. Powtarzam to, a jednocześnie wiem, że właściwie powinienem mieć satysfakcję, jaką daje poczucie, że to co sobie kiedyś człowiek wymyślił, znajduje swoje potwierdzenie w faktach. Bo istotnie tak otóż składa się, że zaraz po drugiej turze prezydenckich wyborów, nie znając opinii ludzi ode mnie mądrzejszych i bardziej w sytuacji zorientowanych, doszedłem do wniosku, że zwycięstwo Bronisława Komorowskiego śmierdzi oszustwem. I to śmierdzi na kilometr. Doszedłem do tego wniosku, a co więcej na swoim blogu opisałem go i podparłem najbardziej poważną analizą, na jaką mnie było stać. A więc, powinienem może się cieszyć, gdyby jednak nie to, że i już wtedy wiedziałem, że cała nasza nadzieja w tym, że ktoś mi wykaże błąd i udowodni, że nie mam racji.

Dlaczego tamtego dnia, w lipcu uznałem, że wybory mogły być sfałszowane? Jak mówię, pisałem już o tym na blogu, ale chętnie przedstawię moje racje raz jeszcze. Otóż jest tak, że ja polityką interesuję się od wielu, wielu już lat. I to nie interesuję się tak sobie, ale bardzo. Powiedziałbym obsesyjnie. Od 1989 roku biorę udział we wszystkich wyborach i we wszystkich wyborach oddaję ważny i przemyślany głos. Pamiętam więc też świetnie, że nigdy wcześniej, w stosunku do tego co przydarzyło się nam w zeszłym roku, nie było takiej sytuacji, że na ostateczny wynik – wynik rozstrzygający – trzeba było czekać do ostatecznego komunikatu PKW? PKW podawało kolejne wyniki, najpierw po przeliczeniu pierwszych 20% komisji, następnie po przeliczeniu ponad połowy głosów, później po przeliczeniu ponad 70% głosów, wreszcie po przeliczeniu 90% głosów, i na końcu podawali ci państwo wynik ostateczny. Wynik wyborów – ten najważniejszy, a więc kto wygrał, znany był już po uwzględnieniu tzw. exit polls, a później był już tylko potwierdzany przez komunikaty PKW. Jeśli po przeliczeniu danych z pierwszych 20% komisji, okazywało się, że partia A, lub pan A prowadzi nad partią B lub panem B z przewagą 2,6%, to w najgorszym razie, ta różnica mogła wzrosnąć lub się zmniejszyć, skacząc w międzyczasie raz to w górę, raz w dół, najwyżej o jakiś procent, lub – o zgrozo – dwa. A zatem zawsze już w niedzielę wieczorem, można było iść spokojnie spać, wiedząc przynajmniej, kto wygrał. I tak było przez lata.

Zarówno w przypadku wyborów prezydenckich, i to przy okazji pierwszej, jak i drugiej tury, było jak było. I nie muszę nawet tego szczegółowo opisywać. Chciałbym jednak zwrócić uwagę na jedną rzecz. Zarówno w jednym, jak i w drugim wypadku, Jarosław Kaczyński do momentu aż przeliczono wyniki z 52 % komisji, odnosił sukces, by ostatecznie ponieść bardzo wyraźną porażkę. Pamiętam bardzo dobrze, jak wyglądały komunikaty PKW za jednym i za drugim razem. Przewodniczący Komisji informował, że po przeliczeniu głosów z 20% komisji różnica między Komorowskim a Kaczyńskim spadła w stosunku do tzw. exit polls, dramatycznie. Dziennikarze, w stanie podwyższonej paniki pytali, czy to może jest tak, że najpierw nadchodzą głosy ze wsi od chamów i durniów, na co Przewodniczący niezmiennie odpowiadał, że absolutnie nie. Że głosy spływają równomiernie z całej Polski. Po przeliczeniu głosów z 50% komisji, okazywało się, że Komorowski najwyraźniej leży i kwiczy. Na to, dziennikarze w kompletnym przerażeniu pytali raz jeszcze, że może jednak za chwilę pójdą wielkie metropolie i wszystko się odwróci, na co Przewodniczący niezmiennie odpowiadał, że mowy nie ma. Że wszystko spływa równomiernie.

Ja świetnie rozumiałem to co mówi Przewodniczący z dwóch powodów. Przede wszystkim pamiętałem dobrze z minionych lat, że ta różnica najpierw się trochę zmniejsza, później trochę się zwiększa, by wreszcie utrzymać się na zbliżonym do oryginalnego poziomie. Po drugie jednak wiedziałem też, że to całe gadanie o wsiach, które wysyłają raporty wcześniej jest funta kłaków warte. W mojej komisji – a mieszkam w Katowicach, a więc, jak by nie patrzeć, w mieście – tam gdzie oddawałem swój głos, uprawnionych do głosowania było jakieś 1500 osob, z czego głosowało 800, z czego niecałe 200 głosowało na Jarosława Kaczyńskiego. Przepraszam bardzo, ale ile czasu członkowie komisji potrzebowali, żeby policzyć te głosy, wklepać wynik do komputera i posłać wiadomość do Warszawy. Więcej niż u mnie we wsi rodzinnej, gdzie była pewnie tylko jedna komisja, ale za to prawdopodobnie głosowało tyle samo osób? Co za absurd! Absurdalność tego typu myślenia potwierdził zresztą sam Przewodniczący PKW, kiedy wielokrotnie – powtarzam, wielokrotnie – powtórzył, że system jest taki, ze najpierw idą głosy z komisji zamkniętych, takich jak więzienia, szpitale i ośrodki pomocy społecznej, gdzie głosuje może 10, 20, czy 50 osób, ale już chwilę później wszystko leci równo i demokratycznie.

Z matematyki jestem, jak to my miejscy inteligenci mamy w zwyczaju się przechwalać, zimny. Rachunek prawdopodobieństwa, z mojego punktu widzenia, to wyłącznie coś co mi każe wierzyć, że w najbliższy piątek spotkam się na piwie z pewną moją uczennicą sprzed lat. Nie przeszkadza mi to jednak, by wiedzieć, że jeśli po przeliczeniu 52% głosów, liczonych demokratycznie i w tempie w jakim do tych co liczą, napływają, Jarosław Kaczyński prowadzi nad Bronisławem Komorowskim, to po dodaniu tak samo liczonych pozostałych głosów ta różnica nie może się zmienić na korzyść Komorowskiego aż tak radykalnie, jak to miało miejsce w niedzielę 4 lipca. Że taka sytuacja jest zwyczajnie wykluczona. Ja mogę uwierzyć, że jeśli Kaczyński po uwzględnieniu głosów z ponad połowy komisji prowadził te pół procenta, czy ile to tam było, to ewentualnie mógł przegrać jednym procentem, lub – jakimś cudem – dwoma. Ale nie sześcioma!!! Gdyby tak było, należałoby przyjąć, że wyłącznie przez czysty przypadek, w pozostałych 48% komisji Bronisław Komorowski wygrał nagle ze średnią przewagą 10%! Przypominam jeszcze raz – sam Przewodniczący PKW wielokrotnie zapewniał, że głosy płyną zewsząd równym strumieniem.

A więc powstaje pytanie, co się takiego stało? Jak to się wszystko odbyło? Nie mam pojęcia. Zwykła logika nakazuje mi podejrzewać, że kiedy po przeliczeniu ponad połowy głosów z całej Polski okazało się, że Komorowski dostał w dupę, System wydał polecenie, żeby już do samego końca zrobić wszystko, by ten rezultat był odwrotny. I żeby on był odwrotny w sposób przekonujący. Ale czy mam rację? Nie wiem. Bardzo trudno mi jest przyjąć, że żyjemy w gruncie rzeczy w Afryce. Wprawdzie wiele na to wskazuje, a już najbardziej od 10 kwietnia, ale i tak kocham Polskę tak bardzo i jestem z nią tak związany, że nie chcę o niej myśleć aż tak źle. Wolę wierzyć, że tamten samolot spadł, bo była mgła, a piloci byli pijani po nocnej imprezie, lub się zagapili. Albo że nawet Lech Kaczyński okazał się nędznym głupcem. Daje słowo, że tak by mi było łatwiej, niż żyć w przekonaniu, że oni zrobili z Polski dziki kraj.

Dziś już od tamtych wyborów minęło bardzo dużo czasu. Wystarczająco dużo, żeby te moje podejrzenia w tę lub w drugą stronę zweryfikować. Mogły je już odpowiednio skorygować nawet komentarze naszego LEMMINGA, który zaraz po opublikowaniu tamtej notki, tak się przestraszył, że natychmiast przeprowadził odpowiednie sprawdzenie i przedstawił mi liczby, z których miało wynikać, że podobnie było też w poprzednich latach, kiedy to w miarę upływu czasu głosy poparcia się znacznie przesunęły z jednej strony na drugą, i w porównaniu z wynikami początkowymi, gdzie przewaga Lecha Kaczyńskiego nad Donaldem Tuskiem wynosiła zaledwie niecałe 2%, to ostatecznie sięgnęła 8%, a więc zmieniła się o niemal 6%. I, jak mówię, ja bym był najszczęśliwszy na świecie, gdyby to mnie przekonało, tyle że te dwa procenty, to były lokale zamknięte, a więc głównie więzienia, a zatem naturalny elektorat Tuska i Platformy, jednak później poparcie dla Lecha Kaczyńskiego błyskawicznie skoczyło, tworząc różnice między kandydatami najpierw do 9,72%, później do 10,88%, by pod koniec – a więc prawdopodobnie po podliczeniu Warszawy – spaść do 8,08%. W tamtych więc wyborach, właściwie z wyjątkiem kilku pierwszych procent podliczonych głosów, wynik wyborów utrzymywał się na mniej więcej równym i przewidywalnym poziomie. W roku 2010 natomiast doszło do autentycznej burzy, i to wtedy, gdy już policzono ponad połowę głosów. A dziś dodatkowo pojawia się głos Jarosława Kaczyńskiego, który mówi, że nie należy wykluczać sytuacji prawdziwie dramatycznej.

Ktoś mnie spyta, co w tej sytuacji można zrobić. Otóż LEMMING, przedstawiając swoje wyliczenia, użył pojęcia „game changer” i napisał tak: „Otóż fałszowanie wyborów to jest ‘game changer’. Nawet domniemane zabójstwo Prezydenta nie jest ‘game changerem’ - amerykańska demokracja szczęśliwie przeżyła dwa zabójstwa prezydenta, a chyba możemy uważać ją za wzorową. W tym sensie zabójstwo prezydenta staje się tylko problemem, który sprawne państwo posiadające demokratycznie wybrany rząd może rozwiązać. Oczywiście mega problemem, który rozwiązuje się za pomocą środków o historycznej skali, takich jak np. wytoczenie komuś wojny, ale wciąż - rozwiązuje się. Jeżeli natomiast wybory w Polsce są fałszowane, to wszystko co Jarosław Kaczyński i Ty robicie jest całkowicie bezcelowe. Trzeba już tylko gromadzić się na placach i wywołać rewolucję, albo stworzyć partyzantkę i podżegać do rewolucji. No bo co ma za sens pisać, albo mówić że ta partia dobra, a ta zła, ta ustawa dobra, a ta zła, jak na końcu i tak wygra Bronek? Jeżeli wybory są fałszowane, to cała istota sporu o Polskę, rozumianego właśnie jako spór, a nie jako walka z bronią w ręku, bierze w łeb. Zechciej się nad tym uprzejmie zastanowić.”

No więc się zastanawiam. Wciąż. Głośno. Bardzo głośno. Tak jak wtedy. Tyle że dziś już, jak wszyscy widzimy, prawdopodobnie wspólnie z Jarosławem Kaczyńskim.

Tekst do czytania jednocześnie w Warszawskiej Gazecie.