Grzegorz Miecugow - człowiek z połową głowy

Muszę się przyznać do pewnej, być może, bardzo wstydliwej słabości. Otóż z dużym zainteresowaniem niekiedy oglądam w telewizji program prowadzony przez Grzegorza Miecugowa, a zatytułowany ‘Inny punkt widzenia’. Oczywiście nie oglądam go na pierwszym miejscu ze względu na osobę Miecugowa, lecz z powodu osób, które tam niekiedy występują. Są to mianowicie często ludzie, którzy zajmują się dziedzinami życia, na których ja się kompletnie nie znam, a przez to, że ja się na nich nie znam, w większości nie rozumiem nawet, co oni do mnie mówią, ale przez to, że mówią niezwykle ciekawie, słucham ich słów z zapartym tchem. Co to za ludzie? Różni. Najczęściej jacyś profesorowie od fizyki, czy medycyny, czy biotechnologii, czy choćby kultury antycznej. To co ich natomiast łączy, to to, że – jak już wspomniałem – opowiadają w sposób bardzo ciekawy, i w większości robią niezwykle sympatyczne wrażenie.

Dlaczego więc, mówiąc to wszystko, jednocześnie się wstydzę. Oczywiście przede wszystkim ze względu na samego Grzegorza Miecugowa, który, jak przynajmniej czytelnikom tego bloga wiadomo, jest osobą tak mało gustowną, że każdy szanujący się człowiek powinien go omijać szerokim lukiem. Poza tym, równie może często jak ci profesorowie, występują tam najróżniszego autoramentu artyści. A więc jacyś teatralni reżyserzy, ambitniejsze piosenkarki, czy jacyś modni literaci. No a wiadomo powszechnie, że – w odróżnieniu od naukowców – w swojej olbrzymiej większości artyści mają nałogową skłonność do mądrzenia się na wszystkie możliwe tematy, z pominięciem jednego. Tego, na którym się akurat znają. A więc, każdy normalny człowiek nie ma najmniejszego powodu, żeby nastawiać ucha w jakimkolwiek punkcie przemówienia wygłaszanego przez artystę.

Oglądam jednak niekiedy tę audycję i niemal od samego początku zastanawiam się nad jedną kwestią, dotyczącą już samego Miecugowa. Od razu muszę uprzedzić, że wcale nie chodzi mi o to, że on w czasie tych rozmowy robi bardzo dobre wrażenie. Jest grzeczny, spokojny, układny, elegancko uśmiechnięty, czasem bardzo sympatycznie refleksyjny. To akurat są wprawdzie umiejętności zaawansowane, ale, jeśli pamiętamy, że sam Grzegorz Miecugow jest osobnikiem równie wyjątkowo zaawansowanym pod niemal każdym względem, musimy też uznać, że dla niego udawanie uprzejmości i elegancji, to czynność równie prosta jak splunięcie. Nawet komuś prosto w twarz. A zatem, nie o to mi chodzi. Kiedy patrzę i słucham Miecugowa prowadzącego program ‘Inny punkt widzenia’, chciałbym bardzo wiedzieć, jak on to robi, że jest w stanie prowadzić swobodną rozmowę na wszelkie możliwe tematy. Nie wiem, kim on jest z wykształcenia, ale jest mi naprawdę trudno uwierzyć, żeby to wykształcenie dawało mu takie kompetencje, by mógł ze zrozumieniem dyskutować na temat fizyki, matematyki, energii jądrowej, teatru, kultury antycznej, czy jakiejś innej konkretnej, choć nie całkiem popularnej wiedzy.

Tymczasem Miecugow gada. Gada w równym, niezakłóconym tempie, bez śladu niepokoju, wszystko słyszy, wszystko rozumie, i nawet w jednym momencie nie zdradzi możliwości takiej oto, że on może nie wiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. Dość niedawno, w programie występowała pani, która jest jakimś profesorem-biotechnologiem. Ponieważ, co niektórym jest wiadome, moja starsza córka studiuje ten kierunek, oglądaliśmy audycję wspólnie. No i ja, korzystając z okazji, poprosiłem ją, żeby mi powiedziała, czy pytania jakie Miecugow zadaje, robią wrażenie kompetentnych. No i ona mi powiedziała, że nie. Że kompetentnie mówi tylko ta kobieta, natomiast sam Miecugow robi tylko dobre i solidne wrażenie. Że z tego co on gada, nie wynika jakakolwiek wiedza. On tylko słucha jej odpowiedzi i z odpowiednią miną stara się gładko wejść w temat, tyle że na poziomie najbardziej niskich oczywistości.

Z tą wiedzą przemęczyłem kilka kolejnych konfrontacji z Grzegorzem Miecugowem i oto wczoraj, już bliżej północnej godziny, wszedłem na wspomnianą audycję. Gościem tym razem był człowiek reprezentujący dziedzinę o nazwie bioinformatyka. Mówiąc bardzo krótko, praktycznym celem tej nauki jest to, by pomóc ludziom cierpiącym na wszelkiego typu choroby paraliżujące ich zdolność poruszania się. W pewnym momencie, by pokazać z jak bardzo dramatycznymi sytuacjami spotykają się lekarze, ów pan profesor opowiedział historię kobiety, cierpiącej na tzw. stwardnienie zanikowe boczne. Choroba ta ma to do siebie, że z jednej strony ona niszczy neurony odpowiadające za pracę wszystkich możliwych mięśni, a z drugiej pozostawia idealnie nietknięty mózg. Opowiadał więc ten pan profesor bardzo obrazowo o tym stwardnieniu i mówił mniej więcej tak: „Tu nie chodzi o to, że nie można grać w piłkę. Problem w tym, że nie można robić nic. Nie można nic powiedzieć, nie można mrugnąć okiem”.

I w tym momencie, w swoim firmowym zadumaniu, Grzegorz Miecugow dodał: „Nie można zrobić herbaty...”.

To nie jest tak, że nienawiść zalewa mi mózg i Miecugow powiedział inaczej, tylko ja mu chcę jak zwykle dokuczyć. On powiedział dokładnie w ten sposób: „Nie można zrobić herbaty”. Człowiek mu tłumaczy, że stwardnienie zanikowe boczne powoduje zanik wszystkich neuronów, które sterują mięśniami, a zatem osoba cierpiąca nie potrafi nawet mrugnąć okiem, i na to Miecugow – chcąc pokazać, jak wiele z tego zrozumiał, a może też przy okazji nadać większego dramatycznego napięcia temu obrazowi – uzupełnia go informacją, że nawet herbaty nie można zrobić.

A ja się zastanawiam, czy jest w ogóle możliwe, że tak naprawdę jedyne co różni takiego Miecugowa od – powiedzmy – kultowego w jego środowisku Huberta K., jest to, że gdyby TVN wysłał na rozmowę z tym profesorem owego menela, to on by nie wspomniał o herbacie, tylko o flaszce? Czy to możliwe, że jedyna różnica między Grzegorzem Miecugowem, a Hubertem K. jest taka, że K., słysząc o tych neuronach, powiedziałby: „To że nieby jak? Nawet flaszki nie poradzi otworzyć?” Ja wiem, jak ciężko w to uwierzyć. W końcu, mimo że poznaliśmy już wszystkie absurdy tego świata, pewne rzeczy wciąż robią wrażenie nieprzystępnych. No ale, ja tego nie wymyśliłem. Grzegorz Miecugow autentycznie pomyślał o tej herbacie. No i ją w tę rozmowę wrzucił.

Jak wiemy, w telewizji TVN występuje całe mnóstwo tak zwanych freaków. Są więc zezowaci spikerzy, są specjaliści od języków nie znający języków, są gitarzyści debatujący na tematy gospodarcze, są księża nie wierzący w Boga. Tam jest wszystko. Jest też tam człowiek nazwiskiem Krzysztof Daukszewicz, który, jak się zdawało, nad wszystkimi dotychczas górował całym okrążeniem, i to pod każdym możliwym względem – wyglądu, intelektu, dowcipu, elegancji. Pamiętam, stosunkowo niedawno, była jakaś rozmowa, w której ten Daukszewicz brał udział, i kiedy jego rozmówca powiedział coś w stylu, że za coś tam Pan Bóg kogoś „skaże na wieczne potępienie”, wtedy ów Daukszewicz dodał: „Albo na dożywocie”. Dotychczas ta odzywka stanowiła dla mnie pierwszy i najmocniejszy hit projektu o nazwie TVN, a jednocześnie główny dowód oskarżenia w sprawie ‘społeczeństwo przeciwko Krzysztofowi Daukszewiczowi’. Dziś wygląda na to, że za Daukszewiczem już pędzi Grzegorz Miecugow. Że już go dogania. Że może nawet już go przegonił.

A więc oni są głupi. Owszem, źli – jak najbardziej. Ale i głupi. Powiedziała o tym niedawno bardzo ładnie Zyta Gilowska w wywiadzie dla Nowego Ekranu. Każdy dzień wydaje się idealnie potwierdzać tę jej diagnozę. Proszę, spróbujmy o tym nie zapominać. Jeśli to prawda – a wszystko wskazuje na to, że to prawda – musimy to wiedzieć i o tym pamiętać. Od rana do nocy. Codziennie.