Czy oni nas mają za idiotów? O tak! O tak!

Plan miałem taki, żeby dzisiejszy wpis poświęcić sprawie Anny Komorowskiej, żony naszego prezydenta i naszej Pierwszej Damy. Informacje jakie do nas wczoraj dotarły, na temat tego kim ona w rzeczywistości jest, i dlaczego przez tyle lat cały propagandowy wysiłek Systemu skierowany był; na to, żeby w publicznej świadomości ona funkcjonowała tylko jako skromna hausfajf, wychowująca gromadkę dzieci i trzymająca się jak najdalej od świateł polityki, są autentycznie porażające. Ale przyznaję, że jestem bezradny. To jest taki temat, że, kiedy się podchodzi do niego na gorąco, nawet nie wiadomo od czego zacząć. To jest taki temat, który więc prosi: „Bierz mnie!” A to jest niebezpieczne. Jeśli chcemy być poważni – a tu trzeba być bardzo poważnym – nie możemy zapominać, że ta największa powaga nie jest tak prostą rzeczą.. A więc Komorowska i jej rodzina będą musieli chwilę poczekać. Ale, to mają pewne – przyjdzie pora i na nich. Dziś więc coś znacznie mniej serio. Ale serio.

Jechałem niedawno tramwajem i do środka wsiadło trzech chłopców. Takich około gimnazjum. Jeden z nich trzymał w ręku kawał zmrożonego śniegu i widać było, że coś kombinują. Rozglądali się wokoło, chichotali, coś sobie szeptali, i zaraz na następnym przystanku wysiedli. Poczekali aż tramwaj ruszy i wtedy ten jeden walnął tym śniegiem w okno. A potem, tak już chyba na wszelki wypadek, wszyscy uciekli.

Głupie było to okropnie, że oni uciekli. W końcu nic się nie stało, i trudno też było się spodziewać, ze motorniczy zatrzyma tramwaj i pójdzie z nimi gadać. No ale uciekli. Najpierw pomyślałem sobie, że oni pewnie byli bardzo zadowoleni z tego, że tak się sprytnie znaleźli, a później przyszło mi do głowy, że może jednak nie. Że może byli rozczarowani, że ani tym śniegiem nic nikomu nie zrobili, ani że nawet nikt się na nich nie wściekł. I że następnym razem spróbują czegoś więcej. Czegoś bardziej spektakularnego, a przede wszystkim bardziej szkodliwego. No i pomyślałem, że może lepiej by było, gdyby ten motorniczy wysiadł, dogonił ich, złapał jednego chociaż i mu przyłożył. Ot tak. Wychowawczo. Pewnie by go nie dogonił, no ale przynajmniej chłopcy by mieli satysfakcję i w przyszłości – dla podreperowania swojego samopoczucia – na przykład nikogo nie zamordowali.

Jakiś czas później byłem świadkiem takiej sceny. Szło sobie dwóch gówniarzy w kapturach. Nie wiem, czy to byli ci od śniegu, ale wyglądali podobnie. Nagle minął ich jakiś, wyglądający dość zwyczajnie, chłopak w słuchawkach na uszach. Ci dwaj przechodząc, najpierw go trącili, następnie zatrzymali się, zawrócili i poszli dokładnie za nim. Ja też się zatrzymałem i patrzyłem, co będzie dalej. Chłopak zatrzymał się na przystanku, oni też, tyle że jeden stanął z jednej jego strony, a drugi z drugiej. Dalej nie wiem, co było, bo sobie poszedłem. Pomyślałem sobie jednak, że pewnie chcieli mu zabrać telefon, albo co on tam miał. A może pieniądze. A może chcieli mu zwyczajnie wpieprzyć, tylko czekali na dobra okazję. Ot tak. Bo im się nie spodobał. I pomyślałem sobie, że byłoby fajnie, gdyby ten chłopak – on był od nich znacznie starszy i wyższy – będąc zaatakowanym im po prostu wlał. Albo, jeśli nie on, to jakiś dorosły, który by akurat był na miejscu.

Czemu akurat dziś przypomniała mi się te bzdurne przecież kompletnie historie? Otóż wczoraj w telewizji TVN24, obejrzałem – po raz kolejny na przestrzeni ostatnich tygodni, czy może już miesięcy – reportaż o jakimś dziecku gdzieś w Polsce, które podobno bawiło się piłką, piłka mu wypadła i lekko uderzyła w przejeżdżający samochód. Kierowca samochodu, zamiast zlekceważyć sprawę, dostał cholery, zatrzymał się, wysiadł i kopnął to dziecko tak, że mu bardzo poważnie uszkodził kolano. Informacja podawana przez TVN24 jest taka – powtarzam – że ten chłopczyk bawił się piłką, piłka mu niechcąco wypadła, a kierowca okazał się kompletnym idiotą i to dziecko fatalnie skopał. No i teraz ma zasłużone zmartwienie, bo ludzie spisali jego numer, policja go znalazła i niewykluczone, że teraz za to co zrobił pójdzie siedzieć. Zdarza się.

A ja się zastanawiam nad dwiema rzeczami. Pierwsza to taka, czy rzeczywiście ten chłopczyk niechcąco wypuścił piłkę, czy może nią w ten samochód rzucił. Co ciekawe, sprawa nie jest taka oczywista. Że jemu ta piłka wypadła, wiemy z opowieści dziecka, jego babci i zapewnień TVN-u. Dowody natomiast na to są takie, że ten chłopczyk jest strasznie biedny, zestresowany, że płacze po nocach, boi się wychodzić z domu, a o tym zaświadcza jego babcia. Bo nawet nie on. On, wręcz odwrotnie, robi wrażenie wyjątkowo mocnego. Jest bardzo wygadany, ruchliwy, i ogólnie wygląda na kogoś, komu jest bardzo dobrze na świecie, zwłaszcza od czasu jak się stał telewizyjną sławą. Jeśli wiecie o co mi chodzi, on jest takim najbardziej typowym elokwentnym jak wszyscy diabli szczeniakiem z osiedla. Więc to jest jedna rzecz – czy on faktycznie jest taki biedny, czy może padł zasłużoną ofiarą czegoś co się nazywa chuligaństwem, lub niekiedy ulicznictwem?

Druga rzecz to taka, dlaczego TVN24 zrobił sobie z tego wydarzenia wielotygodniową, czy niewykluczone, że już wielomiesięczną historię? Czemu reporterom TVN-u tak bardzo zależy, żeby tego kierowcę zniszczyć, a z tego chłopczyka zrobić aniołka z urwanym skrzydełkiem, podczas gdy wiele wskazuje na to, że sprawa nie jest w ogóle oczywista? I czemu przedstawiając nam tę historię, oni robą wrażenie, jakby uważali, że mają przed sobą idiotów.

Proszę mnie dobrze zrozumieć. Ja biorę pod uwagę, że było tak, jak mówi TVN. To dziecko jest całkowicie niewinne, a kierowca to jeden z tych durniów, którzy pokłócili się z żoną i cały dzień chodzą wściekli szukając okazji, by pokazać światu, że z nich jednak prawdziwe chłopy. Jeśli tak to w ogóle nie ma o czym gadać. Jednak z tego co widać w serii tych reportaży, wynika jasno, że ofiarą może być jednak ten kierowca. Proszę popatrzeć. Mamy tego chłopczyka i jego babcię. Nie mamę, nie tatę, ale babcię. O rodzicach w ogóle nie ma słowa. Jest tylko on i jest ta babcia. I z jednej strony słyszymy ową babcię, jak ona opowiada o tych łzach, o tych lękach, o tym jak to dziecko boi się wyjść z domu, no i o tym, jak on nie jest w stanie się bawić z innymi dziećmi, bo przez tę skaleczoną nogę jest kaleką; i o tym, jak to nie ma takiej kary, jaka by była w stanie temu dziecku wynagrodzić cierpienia jakich doznał (słowo daję - nie ma takiej kary); obok babci pojawiają się oczywiście psycholodzy, którzy własnym autorytetem zaświadczają, że jeszcze przez najbliższe lata to dziecko będzie psychicznie uszkodzone, i że w związku z tym wymaga nieustannej fachowej opieki; na to wszystko nakłada się idealnie standardowo manipulowany przekaz TVN-u, gdzie widać jak jego każdy jego element jest starannie opracowany pod kątem jednej i oczywistej bardzo tezy – dzieci padają ofiara przemocy dorosłych. A z drugiej strony widzimy to dziecko, które nawet nie jest w stanie udawać, że cokolwiek mu jest. No i znów ten TVN. Reporter przyłazi do domu tej babci, specjaliści od informacji ściągają kolegę tego chłopczyka, im każą w jakimś amoku biegać z piłką po kuchni dwa na trzy metra, a nam wierzyć, że oto przed nami poturbowane przez jakiegoś gangstera dziecko, które już nie może się doczekać, jak będzie mogło otrzeć łzy z twarzy i znów być normalnym dzieckiem, które jeśli będzie chciało pograć w piłkę, to na zwykłym Orliku, a nie w jakiejś nędznej obskurnej menelowni. No i ta babcia, powtarzająca jak nakręcona swoją historię o łzach i nocnych koszmarach. No i ten psycholog, plotący to co zawsze. No i znów ten chłopczyk, z bezczelnym wyrazem twarzy robiący z siebie telewizyjną gwiazdę.

No i ten kierowca, stojący dziś przed sądem, niewykluczone, że jak najbardziej zasłużenie, ale też bardzo możliwe, że tylko dlatego, że zareagował tak jak i ja bym na jego miejscu może zareagował, gdybym się nie bał, ze ten szczeniak wyjmie z kieszeni nóż i mnie zabije, a miał tego pecha, że kiedy gówniarza chciał kopnąć w tyłek, trafił niefortunnie w kolano i stało się co się stało.

No i znów ten TVN. Czemu oni, jeśli rzeczywiście relacjonują przykład okrucieństwa złych dorosłych wobec małych, niewinnych dzieci, tworzą obraz, który wręcz krzyczy wielkim napisem ‘UWAGA KŁAMSTWO!’? I czemu, jeśli wiedzą jak jest naprawdę, ale im ten temat, w takim właśnie ujęciu, bardzo pasuje, nie powiedzą temu dziecku, żeby przestało kozaczyć i przynajmniej raz na jakiś czas zrobiło smutną minę. Przecież to dla nich nie jest chyba taki problem, żeby zanim ta babcia zacznie opowiadać o tym, jak on wciąż płacze i boi się zasnąć, zmoczyć mu czymś oczy i poprosić, żeby trochę poudawał.

Powtarzam. Ja nie wiem na sto procent, jak było. I tym na przykład różnie się od TVN-u i jego przekazu. Mogę się tylko domyślać. Ale piszę ten tekst dlatego, że moim zdaniem jest bardzo prawdopodobne, że jakiś czas temu gdzieś w Polsce zdarzyło się coś, co się dzieje bardzo często. Jakiś ulicznik kopnął piłkę w przejeżdżające auto, a kierowca, mając świadomość, że taka zabawa kończy się niekiedy śmiercią, nie wytrzymał i postanowił dokonać tak zwanego aktu wychowawczego. A ponieważ wszystko się działo bardzo szybko i w ogóle bywa różnie, dziecko poniosło karę bardziej dotkliwą, niż na to zasłużyło. Może też nawet być tak, że jest prawdą, co mówi adwokat tego kierowcy, że tamtego dnia on jechał z ubraniem do trumny dla swojego zmarłego dziadka, i w ogóle był bardziej podenerwowany niż zwykle. A wówczas to, że on dziś stoi przed sądem z bezwzględnymi mediami na plecach, a adwokaci mu radzą, żeby się nie stawiał, przeprosił, i wszystko wziął na siebie, to dostanie mniejszy wyrok, podczas gdy druga strona tego przypadku wypatruje już tylko listonosza z ciężkim odszkodowaniem, które będzie można zwyczajnie przepić, jest bardzo ciężką niesprawiedliwością.