Bardzo smutna refleksja o pechowych kobietach i damskich bokserach

Znów zająłem się przeklejaniem z Salonu starych tekstów i wpadłem na coś, co wydaje mi się, że zasługuje na przypomnienie. Od roku 2008 zmieniło się tak wiele, a z dugiej strony, jakby wszystko stało w miejscu. No i nawet ludzie ci sami. Z drobnymi wyjątkami. Tylko pamięć jak zwykle zawodzi. A zatem przypomnijmy sobie parę rzeczy. Naprawdę warto.

Nie ma już Anny Fotygi przy Prezydencie, ale ponieważ pamięć o niej w tym burzliwym świecie polityki jeszcze całkiem się nie rozpłynęła, zarówno media, jak i niektórzy szczególni politycy korzystają z ostatniej okazji, żeby się nad nią jeszcze troszkę popastwić. W Rzeczpospolitej artykuł podsumowujący i samą osobę pani minister, jak i jej karierę.

Ja akurat zwróciłem uwagę na dwa fragmenty rzepowej relacji. Pierwszy to słowa Elżbiety Jakubiak, która sugeruje, że na taki poziom chamstwa, jakie dziennikarze i politycy serwowali pani minister na co dzień, nikt nie pozwoliłby sobie nawet w stosunku do mężczyzny. Drugi fragment, to już nie opinia, lecz fakt. Okazuje się, że ministerialni urzędnicy mieli takie poczucie humoru, że, kiedy min. Fotyga prosiła o herbatę, to wygrywał ten, który jej tę herbatę dłużej przynosił. Oczywiście można by było się zapytać, czy ci szczególni państwo również podkładali jej pinezki pod siedzenie, albo puszczali bąki, kiedy przechodziła obok. Pewnie tak, tyle, że co to zmienia?

Ludzie, z którymi Rzepa rozmawiała, a którzy Fotygę znają bliżej, wspominają, że kiedyś była ona wyjątkowo miłą osobą i świetną koleżanką, ale jakoś z biegiem czasu się zmieniła. A ja się zastanawiam, dlaczego. Gdyby zapytać o to któregoś z politycznych ekspertów, albo profesjonalnych kłamców, których ostatnie nam tak obrodziło, a oni akurat zechcieliby powiedzieć coś zgodnie z tym, co mówią im ich czarne serca, wyszłoby pewnie na to, że Fotyga po prostu zwariowała od władzy. Jest jednak tak, że Anna Fotyga odchodzi, więc wszyscy oni korzystają z okazji, żeby pokazać nam co naprawdę potrafi znaczyć obłuda.

Pierwszy do konkursu stanął oczywiście Dziennik plus dwaj giganci słowa i ducha, czyli redaktorzy Michalski i Miecugow. Już sam tytuł rozmowy, którą Dziennik zapełnił całą jedną stronę, poraża: FOTYGA MIAŁA PECHA, BO W POLSKIEJ POLITYCE KOBIETĘ ŁATWIEJ ZNISCZCZYĆ. Ciekawe jest to zdanie zarówno ze względu na samą kompletnie chorą treść, ale też i na to, że nie jest to cytat ani z Miecugowa, ani z Michalskiego. Właściwie jest to opinia samej gazety, której najprzeróżniejsze zasługi dla jakości życia publicznego w Polsce znamy wszyscy niestety aż nazbyt dobrze. Więc okazuje się po pierwsze, że Fotyga miała pecha. Na czym ten jej pech polegał? Na tym mianowicie, że była kobietą. Gdyby była mężczyzną, jak Donald Tusk, albo Władysław Bartoszewski, to pecha by oczywiście nie miała. Dlaczego by tego pecha, będąc mężczyzną, jak prof. Bartoszewski, nie miała? Ktoś naiwny może pomyśleć, że pewnie dlatego, że tacy nadworni pajace, jak Krzysztof Daukszewicz, czy coś tam Przybylik, no i oczywiście ich coach, Grzegorz Miecugow, kiedy niszczyli Bartoszewskiego, to efekty nie były tak widoczne, bo Bartoszewski to mocny chłop, a nie głupia baba.

To jednak złudzenie. Problem absolutnie, jak się okazuje, nie leży w osobistych obsesjach i indywidualnym chamstwie dziennikarzy, wynajętych przez nich specjalistów od mokrej roboty i odpowiednio podtrutej publiczności. Nie. Przecież tytuł w Dzienniku wyraźnie mówi o „polskiej polityce”, a nie o „polskich mediach”. Media są czyste jak nowonarodzona miłość. To polityka zniszczyła Annę Fotygę, i ona sama też się przy okazji poddusiła, będąc kobietą i w dodatku kobietą słabo odporną na, jak to pięknie formułuje red. Miecugow, naturalne „sprzężenie zwrotne między oczami a uszami społeczeństwa”.

Właściwie cały ten tekst powinien być o legendarnym już dziennikarzu Grzegorzu Miecugowie i o niemal równie legendarnym Cezarym Michalskim. Siła rzeczy, musimy się tu jednak zdecydować tylko na jednego z nich, czyli Miecugowa. Oczywiście to, że Cezary Michalski postanowił poprosić akurat tego szarego pana o ekspertyzę na temat tak poważny, jak etyczny wymiar morderstwa propagandowego, świadczy też nie byle jak o samym Michalskim. Fakt jest jednak taki, że Miecugow pozostaje liderem w każdej konkurencji, pod warunkiem, że będzie ona wystarczająco obślizgła. Oto więc kilka cytatów z człowieka o nazwisku Miecugow.

O Annie Fotydze: „Ja myślę, że ona jest osobą bardzo wrażliwą [...]. Pan pamięta tę scenę, jak ona tańczy w Lizbonie? Pani minister tam bardzo ładnie tańczyła, ale media ją rozjechały, że tańczy, bo ta ogólna jej wizerunkowa rama w postaci urazów, min, ucieczkowych reakcji, była już taka, że wszystko grało przeciwko niej [...]. Na pewno jej słabością na tym stanowisku było to, że, że nie miała przeszłości [...] Wiadomo, że gdy prof. Geremek coś powiedział, to zawsze przyznawano mu racje, bo to przecież Geremek. Tak samo było z Mellerem i Bartoszewskim. Fotyga natomiast dla opinii publicznej była osobą znikąd”.

O dziennikarzach: „Bo przecież nie jest tak, że my dziennikarze, mieliśmy coś przeciwko ministrowi spraw zagranicznych PiS – przecież pan Meller nie miał żadnych problemów z mediami – a ona miała ogromne”.

O Szkle Kontaktowym: „Uważam, że nasz program jest dobroduszny. To znaczy, my nie będziemy się śmiali z kogoś dlatego, że jest gruby, nie będziemy wytykać komuś, że jest ułomny, chyba, że postrzegamy go, jako ograniczonego umysłowo...”.

O relacjach między mediami, a społeczeństwem: „Jeżeli Anna Fotyga [...] jest postrzegana przez znaczną część społeczeństwa, przez znaczną część odbiorców mediów, jako osoba niekompetentna, trochę śmieszna, trochę niemądra, to dziennikarze mają więcej przyzwolenia na to, żeby się z nią drażnić, wydobywać jej realne słabości, uderzać tam, gdzie boli”.

O przystojnych mężczyznach i brzydkich kobietach: „Poza tym [Sikorski]... młody, przystojny mężczyzna wiadomo, że będzie przodował w sondażach. Fotyga tej przewagi nie ma”.

Więc tak. Ten tekst faktycznie nie jest o Annie Fotydze. To tekst o dziennikarzu nazwiskiem Grzegorz Miecugow. Ciekawy jest ten Grzegorz Miecugow. Stara komunistyczna gwardia, ale jeszcze coś jeszcze. O ile – jeśli już mówić o dziennikarskim i systemowym pokoleniu Miecugowa – czy to Monika Olejnik, czy Sianecki, czy cała ta banda wysłana przez Jaruzelskiego do tworzenia radiowej Trójki to zwykle normalni post-komunistyczni dziennikarze, na normalnym post-komunistycznym poziomie, to Grzegorz Miecugow przewyższa ich pod każdym względem. Wystarczy obejrzeć go w rozmowach z politykami, czy nawet w samym Szkle Kontaktowym, żeby wiedzieć o czym mówię. Miecugow to człowiek o idealnie dwóch twarzach. Z jednej strony inteligentny, przemiły, rozumiejący, pełen filozoficznego zamyślenia pan, a z drugiej zwykły, tępy funkcjonariusz. Popatrzcie na Miecugowa w czasie Szkła Kontaktowego, kiedy zadzwoni jakiś nawiedzony staruszek plujący na bezbożny TVN24. Redaktor Miecugow jest przeuroczy, dobroduszny i pełen serca. Spójrzcie jednak na tego samego Miecugowa, gdy zadzwoni ktoś równie agresywny, tyle, że bardziej opanowany i o wiele bardziej inteligentny...

Byłem w zeszłym miesiącu na przyjęciu, gdzie wśród zaproszonych gości znajdował się człowiek, który przedstawił się, jako mieszkaniec Pruszkowa. Starszy pan z siwym wąsem. Miły i uprzejmy. Zrównoważony i spokojny. Tylko te oczy. Tylko te oczy zdradzały, że chyba z tym Pruszkowem nie blefował. Czemu mi się on teraz przypomniał? Powiem szczerze, że nie wiem. Myśli chodzą po głowie, a cóż my szaraczki możemy na to poradzić?