Sąsiedzi

Temat dzisiejszej notki chodzi mi po głowie właściwie od zeszłego tygodnia, dokładnie od przedwigilijnego czwartku. Jak niektórzy być może zauważyli, nasz kolega StudentSGH nagle wrócił do nas i zostawił swój komentarz pod notką o tym, jak to nasi bojownicy o wolność i demokrację dla Białorusi, uniemożliwili naszemu blogowi start w konkursie na Blog Roku. Komentarz Studenta zafrapował mnie z dwóch powodów. Przede wszystkim ze względu na sam fakt swojego pojawiania się akurat pod tą notką. Ja piszę, że Onet, przy pomocy najbardziej tandetnej obstrukcji, uniemożliwia mi udział w konkursie, a Student – hop! I zabiera głos. Ciekawe, czemu teraz? Czemu akurat w tym temacie?

Drugi powód, już znacznie bardziej konkretny, mojego zadumania się nad pewnymi sprawami jest taki, że Student zainteresował się tą informacją, wbrew pozorom, wcale nie po to, by się razem z nami podziwić, jak może wyglądać obłuda w wykonaniu nowych demokratów, ale tylko po to, by stwierdzić, że kiedyś ten blog był zwykłym, porządnie pisanym blogiem kogoś, kto ma typowe konserwatywne poglądy i stara się ich bronić, natomiast po 10 kwietnia, to co ja piszę jest już tylko pisowską propagandą partyjną. I że to jest fakt jak najbardziej oczywisty. Opinia ta zastanowiła mnie znowu z dwóch powodów. Najpierw mianowicie pomyślałem sobie, że to jest piramidalna bzdura, ponieważ ja od samego początku trzymam dokładnie ten sam poziom czegoś, co się nazywa klasyczną pisowską agresją, i żeby to sprawdzić, nie ma prostszego sposobu, niż zajrzeć na dowolny wpis z roku 2008 czy 2009 i porównać go z tym, co się tu pojawia dziś. Niemal w tym samym momencie jednak, pomyślałem sobie, że, skoro już tę sprawę mamy wyjaśnioną, to bardzo mnie ciekawi, dlaczego akurat dla Studenta – który oczywiście jest przede wszystkim sobą, ale jak najbardziej reprezentuje też pewną ideologiczną postawę – cezurą stał się 10 kwietnia. Powtarzam, gdyby te teksty rzeczywiście po 10 kwietnia stały się nieznośnie propagandowe, to odpowiedź na to pytanie byłaby prosta – ja w obliczu po-smoleńskiej traumy straciłem panowanie nad sobą i zacząłem się wyłącznie awanturować. Tymczasem, jak widzimy, jest to oczywista nieprawda.

Pomyślałem sobie, że w tej sytuacji, problemem nie jestem ja, lecz właśnie Student i jemu podobni. To nie ja się zmieniłem po Smoleńsku, to nie mój blog stracił poziom, lecz właśnie oni się obsunęli. To oni zareagowali na Smoleńsk tak, że dziś świat, który ich otacza, widzą już wyłącznie jako miejsce zamieszkałe przez żywe trupy, które zamiast zająć się normalnie telewizorem i zakupami, rozpamiętują swoje kompleksy, które 10 kwietnia mijającego roku przyniosły im tę śmierć. Myślę, że ludzie, o których mówię, mieli szanse wyjść z teju tragedii umocnieni i po prostu lepsi. Wystarczyło jedynie się wsłuchać w skargę tych, którzy umierali w tamtej mgle. To przecież tak niewiele. I oni tę okazję odrzucili. A skoro ją odrzucili, to już nie mieli drogi powrotu. Bo marnując szansę na proste człowieczeństwo, znaleźli się na równi bardzo pochyłej. Jeśli ludzkie łzy zaczęły ich wyłącznie denerwować, to musieli sobie automatycznie wręcz znaleźć jakieś racjonalne dla tego wytłumaczenie. I złapali się pierwszej z brzegu szansy. Uznali, że to nie oni się popsuli, lecz owa posmoleńska Polska. Że to nie im stwardniały serca. To tamci. Tamte trupy.

Wbrew pozorom, dzisiejsza reakcja Studenta na ten blog nie jest wcale taka oryginalna. Jestem głęboko pewien, że jest mnóstwo innych osób, które jeszcze rok temu by mnie osobiście, razem z tym blogiem i każdym słowem, które tu zostało napisane wrzucili do ciemnicy i kazali żyć o chlebie i wodzie, a dziś mówią, że kiedyś te teksty się dało czytać. Że były inteligentnie napisane, bez zacietrzewienia, bez nienawiści, takie zwykłe refleksje polskiego konserwatysty. I nagle po 10 kwietnia ten blog zaczął już tylko wylewać z siebie najbardziej prymitywną i wulgarną propagandę. To są zresztą dokładnie ci sami ludzie, którzy dziś mówią, że gdzież to jest ten dawny Jarosław Kaczyński – człowiek, który, owszem, miał swoje problemy, ale jak by nie patrzeć, był to polityk całą gębą, a poza tym ktoś inteligentny, wesoły i umiarkowany? Że to co z niego dziś pozostało, to wypełniony nienawiścią i swoimi obsesjami, zgorzkniały starzec. I mówią to ci sami ludzie, którzy jeszcze rok temu, mówili o nim dokładnie to samo. Tyle że nie tylko o nim, ale też o jego zmarłym dziś już bracie. Tyle że o tym już zapomnieli.

Co się więc stało po 10 kwietnia, że ludzie z pozoru zwyczajni, jedni z tych, których spotykamy codziennie, z którymi rozmawiamy, śmiejemy się, życzymy dobrego dnia, nagle osiągnęli taki stopień szaleństwa. Trochę już na ten temat napisałem wyżej. Uważam, że oni mieli szanse, właśnie po tej katastrofie, otrząsnąć się z tej sączonej w ich mózgi nienawiści, i stanąć wobec tej nowej sytuacji oczyszczeni i mocni. Niestety, albo przez swój grzech wewnętrzny, albo przez to, że to zło już wówczas bardzo aktywne, nie dali rady i przegrali. Pokusa nienawiści, przecież już zaledwie w parę dni po katastrofie była tak wielka, a przy okazji tak atrakcyjna, że to wszystko mogło już tylko rosnąć. A ponieważ w dodatku – jak to zwykle się w tego typu konfliktach między złem a dobrem dzieje – dobro też na swój sposób tryumfowało, dla nich akurat stało się ono jak wyrzut sumienia, który zamiast przyjąć, oni konsekwentnie odrzucali. No i to musiało się tak skończyć. Skoro wspomniane wyżej łzy nie były ich w stanie wzruszyć, to oni już tylko mogli je zakwestionować, mówiąc że to nie łzy, ale podłe kłamstwo, z którym trzeba walczyć.

Parę dni temu Grzegorz Schetyna powiedział, że przez wiele miesięcy po katastrofie cała Polska była pogrążona w żałobie, ludzie darzyli się szacunkiem i można było pomyśleć, że ta wyniszczająca wojna – jak to on określił – „polsko-polska” dzięki tej katastrofie dobiegła końca. Niestety, kiedy Jarosław Kaczyński przegrał wybory, coś się zmieniło i wszystko szybko wróciło do poprzedniego poziomu. Kwiecień, maj, czerwiec – to, zdaniem Schetyny – były miesiące ciszy i wzajemnego przeżywania, ale kiedy Komorowski został prezydentem, Jarosław Kaczyński ostatecznie stracił zmysły, i wszystko się skończyło.

I to jest to o czym dziś myślę. Kiedy wściekła hołota demonstrowała przeciwko złożeniu udręczonych ciał Lecha i Marii Kaczyńskich na Wawelu, kiedy dwóch popularnych dziennikarzy śpiewało na całą Polskę swoją szyderczą piosenkę, kiedy wszystkie media szydziły nawet nie z posłania, jakie Jarosław Kaczyński wygłosił do Rosjan, ale z tamtego pianina i okularów, kiedy w odpowiedzi na to wystąpienie, Palikot też szyderczo zaczął nosić okulary i opowiadać, jak to Lech Kaczyński był pijany i że to on doprowadził do śmierci 96 osób, kiedy przedstawiciele władzy dostawali cholery z tego powodu, że Jarosław Kaczyński nic nie mówi, i że chce zostać prezydentem milcząc, a później, kiedy zaczął mówić, że mówi – nienawiści oczywiście nie było. Ona się pojawiła dopiero wtedy, gdy Jarosław Kaczyński pozbierał się po tym ciosie i stanął na równe nogi. A wszystko tak pięknie się układało. Polska przeżywała swoją stratę, i pomyśleć tylko, że już mogło być tak zawsze. To piękne, wspólne przeżywanie. I nagle ten kartofel się odezwał. I w dodatku okazało się, że on już jest tylko obłąkany.

O tak! Od 10 kwietnia zmieniło się w Polsce wiele. Proces zmian następował powoli, choć konsekwentnie. Dziś dobrzy ludzie rozglądają się, stoją jak zaczarowani, często nie potrafiąc nawet rozpoznać świata, w którym się nagle znaleźli. Właśnie przeczytałem wypowiedź Nałęcza, że jego zdaniem Jarosław Kaczyński nie należy do osób, które przeżywają traumę po smoleńskiej katastrofie. Że on owszem, stracił brata i bratową, ale zdaniem Nałęcza, Kaczyńskiego to nie obeszło. Obok tego syku słyszę kolejny, tym razem płynący z ust Julii Pitery, która sobie nie życzy, żeby ludzie którzy stracili bliskich w kwietniowej rzezi, swój ból wystawiali na widok publiczny. Że każdy z nas przecież gdzieś tam kogoś stracił, ona sama też nie raz w swoim życiu przeżywała żałobę, ale ze swoim bólem się nie obnosiła. Że dla Pitery, to co robi Jarosław Kaczyński jest wręcz obrzydliwe. I teraz ona mówi ona tak. Proszę posłuchać: Dlaczego, jeśli jest mu tak źle, nie pójdzie Kaczyński do psychoanalityka, albo nie pożali się przyjacielowi? Tak właśnie mówi Julia Pitera. Czemu Kaczyński nie pożali się przyjacielowi?

Ktoś mi powie, że to co ja robię, to paranoja. Nie sądzę. Uważam, że Pitera tego „przyjaciela” wybrała bardzo celowo i z wyrachowaniem. Ona wie, że Jarosław Kaczyński miał w życiu tylko jednego przyjaciela, a mianowicie swojego brata. Że on zawsze był bardzo samotny, a teraz samotny jest jeszcze bardziej. Że on nie ma już gdzie pójść. Ona wspomniała o tym przyjacielu, ponieważ liczyła na to, że Jarosław Kaczyński to usłyszy i zrobi mu się przykro. Że go to zaboli. Uważam, że Pitera dała się ponieść tej nienawiści już tak bardzo, że nie potrafi znaleźć dla niej ujścia innego, jak dręczenie tego kogoś, kogo jej przyszło nienawidzić. I tu nie chodzi o takie zwykłe dręczenie. Myślę o dręczeniu szczególnym. Czasem słyszymy o przypadkach – ciekawe, że to są zwykle dziewczynki – kiedy to jakieś gimnazjalistki, zamęczyły na śmierć inne dziecko. Dowiadujemy się później tych strasznych szczegółów, jak to im bardziej to dziecko płakało i prosiło o litość, tym bardziej one były złe i okrutne. Później zwykle pojawiają się psychologowie i mówią, że dzieci bywają straszne.

Pamiętamy chyba wszyscy historię tej dziewczyny, którą dwóch bandytów ciągnęło ze sobą przez dwa dni, dręcząc ją tak długo aż wreszcie się znudzili i ją zamordowali. Myślę sobie, ze oni w pewnym momencie musieli dojść do tego stanu, że kiedy, ile razy widzieli jej przerażone oczy, dostawali już tylko cholery. Słuchali jej zawodzeń i potrafili tylko wrzeszczeć, by się wreszcie zamknęła. Aż w końcu ją zabili. Jestem pewien, że, gdyby spytać ich znajomych, jacy to byli chłopcy, każdy z nich by powiedział, że normalni. Jak każdy. I dzień dobry powiedzieli, i siatkę zakupami ponieśli. A oni sami, gdyby mieli okazję mi szczerze powiedzieć, co czuli wtedy kiedy ją ostatecznie postanowili skreślić, ich odpowiedź brzmiała by właśnie tak: „Z początku ona była jeszcze znośna, ale później już tylko wkurwiała”.

I myślę sobie, że dziś – z psychologicznego punktu widzenia – mamy sytuację podobną. Jaroslaw Kaczyński występuje ze swoimi życzeniami świątecznymi, wypowiada słowa: „Mój ukochany brat”, „Moja ukochana Marylka”, a z drugiej strony są już tylko zimne spojrzenie i ten syk, że niech on się wreszcie zamknie. Niech on wreszcie zamknie tę mordę. Syn mój mi doniósł, że na Onecie, pod wspomnianym filmem z życzeniami, jeden z pierwszych komentarzy był taki „Spadaj dziadu! Ja i moja rodzina…”. I tak dalej. Nie wykluczam, że gdybym miał okazję porozmawiać z tym, kto to napisał, on by mi powiedział, że faktycznie, on już nie wytrzymuje. Że kiedyś z tym Kaczyńskim jakoś dało się wytrzymać, ale dziś – człowiek zwyczajnie już traci nerwy. I tak samo jest z całą resztą. I z Piterą i Nałęczem i z wieloma innymi. Oni wszyscy byli kiedyś zwykłymi ludźmi i nagle znaleźli się w miejscu, jakiego ludzkie oko nie widziało i ludzkie ucho nie słyszało. Zwykli ludzie. Podejrzewam, że całkiem możliwe, że jest tam też z nimi taki choćby kardynał Nyczem, kiedy to w swoim inauguracyjnym kazaniu wzywa, by nie ulegać zawziętości i nie głosić prawdy z zaciśniętymi pięściami. I takie tam. Nawet z nim jest podobnie. Myślę, że on też, kiedy wspomina stare czasy, to może sobie nawet czasem przypomni, że był taki czas, że pobożni ludzie byli zupełnie znośni. Nawet jak w tych swoich dłoniach ściskali różańce.

To są wszystko dobrzy ludzie. Nasi sąsiedzi. Dobrzy, uprzejmi ludzie. Tak jak zawsze. To tylko świat, który ich otaczał sparszywiał. To nie oni. To tylko ci, z którymi oni mieli dotychczas do czynienia się zmienili. Tak to chyba jednak wygląda. Skoro Święta minęły, możemy sobie to szczerze powiedzieć.