O psach Systemu i pewnym samotnym samolocie

Ostatnie dni roku mijają pod patronatem dwóch wydarzeń. Otóż okazuje się, o czym pisałem w poprzedniej notce, że jest jednak taka możliwość – niemal jak noworoczny prezent od braci Rosjan – że to jednak nie tylko kapitan Protasiuk, generał Błasik i prezydent Kaczyński odpowiadają za katastrofę rządowego samolotu i śmierć 96 osób, ale jeszcze palce w tym bałaganie mógł maczać pijany ruski kontroler. Rewelacje te zostały nam miłościwie użyczone dzięki patriotycznej niezłomności osobiście premiera Tuska i będących pod jego nieustannym dowództwem odpowiednich instytucji. Jeśli wszystko pójdzie tak jak należy, a nieodpowiedzialne elementy zalesiające peryferia naszej ojczyzny będą siedziały cicho i nie pyskowały, jest nadzieja na to, że obok wspomnianych już Błasika, Protasiuka i Kaczyńskiego, na ławie oskarżonych zasiądzie też i ów kontroler. Sprawa, jak się należy domyślać, jest dogadywana nas najwyższym szczeblu, między premierami Tuskiem i Putinem.

Drugi news, który w tych dniach urozmaica nam naszą przedsylwestrową gorączkę, to ten, że szanowny pan Jan Gross – żydowskie sumienie naszego parszywego (ukłony dla red. Ziemkiewicza) polactwa – wydał nową książkę i ujawnił światu, że swego czasu Polacy grabili żydowskie groby w poszukiwaniu złota, diamentów i innych cennych tragicznych pozostałości. O tym, że sprawa jest niebylejaka, świadczyć może choćby to, że od wczoraj – poza oczywistymi peanami na cześć patriotycznej ofensywy naszego rządu w sprawie smoleńskiej – temat Polaków, jako hien cmentarnych jest medialnym tematem dnia.

Domyślam się – bo wiedzieć nie jestem w stanie – że ten rodzaj zbieżności dwóch zdarzeń nie może być przypadkiem. Oczywiście, nie mam wątpliwości, że Gross wydał swoją kolejną książkę, i to nawet w tym a nie innym temacie, zupełnie niezależnie od pojawienia szans na wtrącenie generała Błasika do ciemnicy pamięci razem z rosyjskim kontrolerem lotów ze Smoleńska, a nie tylko z jakimś Kaczyńskim czy Protasiukiem. Nawet jeśli on od pewnego czasu jest tylko i wyłącznie psem Systemu, to z całą pewnością psem o bardzo dużej autonomii. Natomiast wydaje mi się, że fakt potraktowania obu wydarzeń jako równorzędnych medialnie rewelacji jest posunięciem jak najbardziej przemyślanym.

Również domyślać się tylko mogę, o co w tym wszystkim chodzi. Tu widzę dwie możliwości. Pierwsza jest taka, że nasze władze, a za nimi wszystkie pozostałe agendy Systemu, wiedząc, że gra przeciwko Rosji, a może nawet tylko wbrew Rosji, jest posunięciem bardzo ryzykownym i może nas narazić na przykrą demonstrację rosyjskiego niezadowolenia, chcą Rosjanom pokazać, że jeśli my walczymy tu tak troszkę o swoje, to wcale nie oznacza, że w jakikolwiek sposób się wywyższamy. I na dowód tego, przyznajemy, że z nas nie byle jakie polskie kanalie i równie polska swołocz. Druga jednak ewentualność, jaka mi przychodzi do głowy – ta jednak wydaje mi się bardziej realna – to że ten adres jest skierowany nie do Rosjan, którzy to co my tu sobie robimy i gadamy, mają głęboko w każdej możliwej dziurze, lecz do nas Polaków. Chodzi mianowicie o to, by nikt z nas nawet nie pomyślał, że tu się cokolwiek rozstrzyga. Owszem, jeśli się uda dyplomatyczna mediacja między dwoma wielkimi premierami, możemy coś tam uzyskać, natomiast niech nikomu broń Boże nie przychodzi do głowy, że my mamy mieć prawo do jakichkolwiek pretensji. Byliśmy, jesteśmy i jeszcze przez wiele lat będziemy tylko głupim bydłem, i jeśli przyjdzie nam za cokolwiek dziękować, to mamy dziękować i milczeć. A jeśli przepraszać, to też – przeprosić i się zamknąć.

Pamiętnej soboty 10 kwietnia, w smoleńskiej mgle, runął na ziemię polski samolot, i w jednej sekundzie zostały w najbardziej okrutny sposób przemielone ciała 96 wybitnych Polaków, na czele z Prezydentem i jego Marią. Wszystko co nastąpiło później, stanowiło akt najczystszego świętokradztwa, profanacji i zwykłej ludzkiej podłości. Nie było jednej najdrobniejszej i najpotworniejszej przykrości, której by oszczędzono ofiarom tej zbrodni. Miejsce tego dramatu zostało powielekroć przekopane, przegrabione i rozgrabione. Przez wiele tygodni i miesięcy nawet okoliczne psy mogły bezkarnie buszować wśród gnijących ludzkich szczątków i rdzewiejących białoczerwonych szachownic, a wszystko to pod gwarantowaną opieką miejscowych władz i obu rządów. Nie było takiej obelgi, czy takiego oskarżenia, którymi najbardziej eksponowani przedstawiciele polskich mediów i polskich władz nie dręczyłyby pamięci osób rozbitych na miazgę w tamtej mgle. Każda – podkreślam, każda ofiara tamtej masakry – została pośmiertnie znieważona przez najróżniejsze osoby w ten czy inny sposób powielekroć. Nawet oficjalna i jak najbardziej publiczna odmowa zajęcia się losem tych cieni przez tych, których psim obowiązkiem było się nim zająć, jest bezprecedensowym ciosem wymierzonym w tę pamięć. Nawet dziś jeszcze, kiedy piszę te słowa, zwłoki tamtego samolotu wciąż przykrywają te nigdy niepochowane duchy zmarłych. I nic. Cisza. A świat cały unosi się za wzgardą nad tą kaźnią.

I na to wszystko przychodzi ten przedziwny Żyd, wyciąga swój palec i mówi: „Spójrzcie na siebie i niech wasze twarze pokryją się wstydem!” A za nim przychodzą już sami Polacy, kiwają w zadumie głowami i powtarzają: „O tak! Jakże to my, niegodni, możemy w tej sytuacji o cokolwiek prosić?”

Co za podłość! Co za parszywe kłamstwo!

Przed chwila przyszła moja starsza córka i powiedziała ni stąd ni z owąd coś takiego. Jakież to straszne, że nikt z nich nie przeżył. Wyobrażasz sobie, jakby to było, gdyby choć jeden z nich ocalał i mógł nam dziś opowiedzieć o tych ostatnich chwilach? Co to się wtedy działo? Biedne dziecko. Cóż ona wie? Coś my wiemy? Z najnowszych informacji dowiadujemy się, że jest całkiem możliwe, że to odbyło się na zwykłym, najbardziej prymitywnym i podłym poziomie. Zebrało się trzech Ruskich i pomyśleli sobie: „A tam psia ich mać, Poljaki! Niech zdychają”. I zrzucili w to smoleńskie błoto ten biedny, porzucony samolot. Samotny, biedny samolot, o którym nikt nawet nie miał ochoty myśleć. Wysłany w tę ostatnią podróż w sposób, w jaki wedle ich – ich! – przekonań, zasłużył. Jak się dziś dowiadujemy, nawet informacje o pogodzie zostały polskiemu prezydentowi przyniesione nie w formie oficjalnego komunikatu, lecz zaledwie zasłyszanej plotki. I polskie państwo wysłało tam ten nieszczęsny samolot na jego zatracenie, prosto w ręce trzech, tworzących tę czarną powitalną delegację, miejscowych. Jakaż to nędza, jakaż rozpacz!

I niech nam tylko nie przychodzi do głowy użalać się nad sobą, bo nam ktoś coś o nas opowie. Tak żeby nam w pięty poszło