A teraz, Panowie i Panie, rżymy w języku angielskim

W ostatnich dniach miałem okazję zaglądać częściej do Salonu24, z którym się żegnam, żegnam i pożegnać nie jestem w stanie. Poszło o to, że, ponieważ nie znam sposobu, by swój blog stamtąd ostatecznie usunąć, poprosiłem Administrację o tę ostatnią już przysługę. Na to jakaś pani zwróciła się do mnie, bym na pożegnanie machnął tam parę słów, to oni po paru dniach mnie stamtąd skreślą. Machnąłem, parę dni minęło, a ten mój biedny, porzucony blog jak sterczał tam, tak wciąż sterczy. Lubią mnie, cholera! Ciekawe tylko za co?

Zajrzałem więc na Salon i wczoraj, by sprawdzić, co słychać, patrzę, a tam mój stary kumpel Sadurski popisuje się jak zwykle, tyle że tym razem znajomością języka obcego. Tak na marginesie, jeśli on czyta ten tekst – a w końcu, jak jego i jemu podobnych znam, oni mój blog czytają nałogowo – od razu zwracam się do niego z uprzejmą prośbą, by się nie rzucał o tego „kumpla”, bo będę go i tak, podobnie jak Wybranowskiego, Śmiłowicza, Leskiego, Warzechę i całą tę bandę podpiętych pod tak zwaną blogosferę dziennikarzy i takich tam, nazywał w ten sposób do końca dni moich. Dlaczego? Bo tak. Just because – że sobie też przyszpanuję. Bo mam taką chęć mówić na nich, że są moimi salonowymi kumplami. Mój kumpel Kuczyński. Mój kumpel Osiecki. Ja ich nie prosiłem, żeby wchodzili na mój blog. Sami się wepchali. To niech teraz mają.

Patrzę więc, a tu, jak mówię, mój kumpel Sadurski – profesor, panie! – zadaje szyku po angielsku. Ja z Sadurskim, jak niektórzy może pamiętają, miałem ostatnio do czynienia, kiedy jakiś czas temu rzucił się na mnie, że ja nie znam języka. Wytłumaczyliśmy mu wówczas, wspólnymi siłami, żeby się lepiej nie odzywał w tematach, w których jest kompetentny-inaczej, i skoro już musi robić show, to niech może lepiej pisze o włoskich winach, bo tu mu z całą pewnością będzie dużo łatwiej. Nie posłuchał i mamy co mamy – napisał Sadurski tekst w języku angielskim, i to nie taką zwykłą maturalną formę typu „zgubiłeś torbę; napisz jak wyglądała, co w niej było, i jak się z tobą skontaktować”, ale poważny tekst, jaki to niby piszą do siebie poważni ludzie w poważnych sprawach.

Czytelnicy tego bloga są ludźmi wrażliwymi, więc z całą pewnością zauważyli, że dziś będę się z Sadurskiego śmiał. Oczywiście mają rację, jednak tylko trochę. Bo ja się będę śmiał z Sadurskiego, ale nie tylko. Ja mam dziś zamiar pośmiać się też z całej bandy podobnych jemu bęcwałów, którzy nagromadzili sobie na kontach pełno jakichś strasznie mądrych tytułów, którzy napisali pełno strasznie mądrych tekstów, rzekomo naukowych, którzy wreszcie patrzą na otaczający ich świat wyłącznie z góry, tylko dlatego, że ktoś im kiedyś powiedział, że to jest ich nowa perspektywa, a oni w tę plotkę głupio uwierzyli. I nie będę się, wbrew pozorom, śmiał z nich przez to, że oni nie znają języków obcych. Bo oni je akurat pewnie i często znają. I to stosunkowo dobrze. Tyle że znają je dokładnie tak, jak znają całą resztę, a więc na poziomie wyłącznie, że tak powiem, kanapowym.

O czym mówię? Pamiętam jak kiedyś miałem okazję być w komisji egzaminacyjnej na rozszerzonej maturze z języka angielskiego w jednym z bardziej ambitnych katowickich liceów. I wówczas przyszedł pewien chłopak, i zaczął wygłaszać tzw. speech. To było autentycznie nie do zniesienia. On nie był w stanie jednego zdania powiedzieć normalnie. Od samego początku było widać, że to jest ktoś, dla kogo w nauce języka jedyną ambicją było zebranie jak największej liczby długich, trudnych i rzadko używanych wyrazów i wyrycie ich na pamięć. Oczywiście, on popełniał przy tym zwykłe błędy, bo to akurat jest często nie do uniknięcia, ale nie o te błędy chodziło. On najzwyczajniej w świecie nie potrafił mówić po angielsku.

Podobna sytuacja jest z Sadurskim. On postanowił, że zabłyśnie na dwóch na raz frontach. A więc przede wszystkim, pokaże wszystkim jaki niego satyryk, ale przy okazji zabłyśnie znajomością języków obcych. I teraz ktoś mnie może zapytać, skąd ja wiem, że on, pisząc ten swój tekst, nie chciał sparodiować urzędowego stylu dyplomatycznych wymian? No, takiej możliwości raczej nie ma. Gdyby jemu chodziło o to, to by przyjrzał się, jak był napisany list Camerona do Kaczynskiego, zaczynając od tego „Dear Jarosław”, a kończąc na zamykającym wszystko „David”, i napisał coś podobnego. Problem jednak jest taki – i tu zakładam wersję łagodniejszą dla Sadurskiego – że on przede wszystkim listu Camerona nawet nie czytał, bo mu się nie chciało, tyle że zwykłego tekstu w języku angielskim napisać nie potrafi. On bowiem prawdopodobnie pisze, jak mówi. A więc bełkocze. Jak 90 procent jego kolegów intelektualistów z bożej łaski. W czym ta wersja jest łagodniejsza? No w tym, że jeśli to nie jest jedyna przyczyna tego, ze jemu wyszło coś takiego, to druga musi być dla niego bardziej bolesna. Otóż możliwe, że on list Camerona do Kaczyńskiego przeczytał, ale go nie zrozumiał. Że jemu się, w jego typowym dla tego gatunku ludzi umysłowym lenistwie, nawet nie chciało zastanowić, z czym ma do czynienia. Dowiedział się czegoś od kolegów i walnął to swoje jajo. A więc, kiedy żartował, to nawet nie wiedział z czego żartuje.

Jak widać, nie cytuję tekstu Sadurskiego? Dlaczego? Przede wszystkim, nie mam po co tego robić, bo on jest zbyt językowo trudny, żeby większość tu czytających była w stanie rzecz właściwie oceniać. Po drugie, oczywiście, nie mam też najmniejszego powodu, żeby zaśmiecać ten blog tanim kabaretem. Jak ktoś koniecznie chce, niech sobie zajrzy na blog Sadurskiego w Salonie i się odpowiednio zabawi. Nie będę też cytował tu błędów językowych, jakie on zrobił, bo akurat to on ma tu kompleksy, a nie ja. A jest tych błędów – jeśli komuś ta informacja sprawi przyjemność – wcale niemało. Natomiast, żeby przekazać to co Sadurski napisał w taki sposób, żeby wszyscy to zrozumieli, zadam sobie trud i przetłumaczę to coś na język polski. Trochę się pośmiejmy z jeszcze jednego napuszonego balwana z tytułem profesorskim.

Szanowny Panie Kaczyński!

W imieniu rządu Jej Królewskiej Mości, pragnę przekazać Panu najgoręciejsze i najszczersze gratulacje z powodu Pańskiego bohaterskiego aktu niezaakceptowania kondolencji składanych przez premiera Putina. Mój rząd, wszystkie jego służby, a szczególnie Ministerstwo dla Zagranicy, jak również i ja osobiście, śledzimy z wielką atencją i zainteresowaniem Pańskie działania, z których nieakceptowanie kondolencji składa się być może na najbardziej emblematyczną i znaczącą egzemplifikację. W rzeczy samej, śmiem twierdzić, że jakakolwiek kwestia nie jest kwestią o większym znaczeniu dla strategiczno-politycznej równowagi w Europie, niż decyzja podjęta przez lidera głównej opozycyjnej partii, w odniesieniu do tego, od kogóż to owe kondolencje pochodzą, i czyjeż to kondolencje wolno nam akceptować.

To, niechże zechce Pan mi pozwolić, stanowić może kamień węgielny naszej polityki zagranicznej i naszych relacji strategicznych z Rosją, a Pańska rola w rzeczonych relacjach jest centralna. Ale też istotność Pańskiego momentalnego aktu niezakceptowania kondolencji nie może ulec przeszacowaniu. Jeśli wolno mi być absolutnie szczerym, pojawił się moment w trakcie kampanii poprzedzającej wybory prezydenckie, kiedy to co poniektóre elementy naszej polityki zagranicznej, musiały wyrazić niejaki niepokój spowodowany faktem, że przyjął Pan ekscesywnie koncylatoryjne podejście w stosunku do potężnego i niebezpiecznego sąsiada ze Wschodu. Znalazło to swoje miejsce w czasie, kiedy to wystąpił Pan w telewizji z expose skierowanym do Rosjan. Od tego jednakowoż czasu, doznałem niejakiej ulgi, odnotowując fakt, że Pańskie akcje należało było raczej przypisać przedawkowaniu leków.

Jeszcze raz, panie Kaczyński, proszę przyjąć moje najbardziej z głębokości serca płynące gratulacje z powodu Pańskiego mężnego aktu niezaakceptowania kondolencji, ale także samo proszę zachować przekonanie, że może Pan zawsze liczyć na nasze pełne i bezwarunkowe poparcie w tym, a także samo w odniesieniu do wszelkiego tego typu braku akcji w przyszłości.

Proszę pozwolić mi na skorzystanie z tej możliwości, panie Kaczyński, by życzyć Panu i Pańskiej Partii wszystkiego najlepszego z okazji zbliżającej się Gwiazdki.

Z poważaniem,

David Cameron

I znów, ktoś może powiedziec, że to nieprawda. Że ja przesadzam. Że Sadurski zna język angielski na wyższym poziomie, niż to co można przeczytać powyżej. Że ja jestem nieuczciwy. Otóż nie. Tłumaczenie tekstu Sadurskiego przeprowadziłem najuczciwiej i najwierniej jak tylko potrafiłem, kierując sie jednocześnie całą moją wiedzą. W moim odczuciu Sadurski mówi po angielsku właśnie tak. To jednak nie jest takie ważne. Jak już wcześniej wspomniałem, to nie ja mam kompleks, lecz on. Problem polega na tym, co się kotłuje w głowie takiego Sadurskiego i jemu podobnym. Przypomnijmy sekwencje zdarzeń. Jarosław Kaczyński, na zakończenie wywiadu dla Newsweeka – jak się okazuje nawet nie autoryzowanego – w reakcji na bardzo konkretne pytanie wspomniał o tym, że David Cameron pogratulował mu postawy w Smoleńsku 10 kwietnia. Żeby dostarczyć na to jakiegoś dowodu, opublikował ten list, z podkreślonym słowem „dignity”. Czemu to zrobił? Też nie wiem. Domyślam się, ze jedno i drugie było reakcją na zarzuty, że w Smoleńsku zachował się jak wiejski burak. I że cały świat o tym wie. I że się z niego śmieje. I co się dzieje teraz? Ktoś taki jak Sadurski wspina się na wyżyny swojego dowcipu i erudycji, żeby Kaczyńskiego wyśmiać. Za co? No, nie bardzo wiadomo. Staram się do tego dojść, ale jedyne co mi do głowy przychodzi, to to, że on źle zrozumiał słowa Camerona. Że zareagował przesadnie. Że wziął do siebie coś, czego nie było.

Ktoś powie, że Sadurski chciał przy okazji też wykpić Camerona. Że sam Cameron pisze, jakby był idiotą. Myślę jednak, że tej koncepcji obronić się nie da.

Pozostajemy przy liście Camerona, stracie Jarosława Kaczyńskiego i samopoczuciu jednego intelektualisty z tytułem. W pewnym momencie swojego listu – oryginalnego tym razem – Cameron pisze tak: „Nie ma słów, by wyrazić ból, jaki musisz czuć z powodu straty swojego brata bliźniaka, swojej bratowej, i tylu przyjaciół i kolegów. Godność i odwaga, z jaką się zachowałeś zarówno w Rosji, jak i podczas uroczystości w Warszawie, zrobiły na mnie autentyczne wrażenie.”

Z litości dla Sadurskiego wcześniej założyłem, że on listu Camerona nie czytał. To go ratuje. Nienawidzi Kaczyńskiego – jego sprawa, jego mózg. Jeśli jednak czytał, i przeczytał te słowa, i je zrozumiał, to jego reakcja robi wrażenie jeszcze większe niż mogło nam się dotychczas wydawać. Bo przeczytać te słowa, zrozumieć je, i wybuchnąć czystym, ordynarnym rżeniem, to wyczyn nie lada. Mniej więcej taki, jak zamiast powiedzieć „jestem idiotą” człowiek jest w stanie z siebie wydusić jedynie „zaobserwowałem u siebie niejakie zakłócenia na poziomie intelektualnej percepcji i umiejętności jej emocjonalnego przetworzenia”.