Polska po wyborach, Polska po 10 kwietnia

Przebieg i zakończenie lokalnych wyborów, cały kontekst w jakim one się odbywały, ich wyniki, i wreszcie to co po nich zostało, budzą we mnie smutek… i właściwie tylko smutek. Oczywiście ktoś mi może natychmiast powiedzieć, że trudno się po mnie dziś spodziewać czegokolwiek innego, skoro moja ukochana partia Prawo i Sprawiedliwość dostała w tych wyborach oczywiste lanie. Muszę jednak od razu na taką sugestię odpowiedzieć, że owszem, ale nie do końca. Powiem więcej – wcale nie. Tu o PiS oczywiście trochę chodzi, jednak w bardzo małym stopniu. Jestem pewien, że gdybym dziś dowiedział się, że Prawo i Sprawiedliwość osiągnęło lepszy wynik w wyborach do Sejmików i zdobyło w więcej stanowisk prezydenta, nie byłbym ani trochę bardziej wesoły.

Oczywiście, można powiedzieć, że takie gdybanie nie ma sensu, bo gdyby akurat PiS wygrał – lub chociaż osiągnął wynik, o którym można by było powiedzieć, że był dobry – świadczyłoby to lepiej i o Polsce i o nas samych. A zatem, gdyby spojrzeć na sytuację od tego akurat końca, niewykluczone, że człowiek nazwiskiem Małkowski otrzymałby wówczas na przykład zaledwie 5% głosów, a w Wałbrzychu nie wygrałby ten skorumpowany peowiec, ale ktoś inny. Ktokolwiek inny. Tymczasem jest jak jest. PiS wypadł marnie, a my jeszcze marniej. O politykach nie mówię, bo o nich akurat ostatnio powiedziałem chyba wszystko, co powiedzieć trzeba było.

Odbyły się te wybory, do których poszło tradycyjne 30, 40, czy gdzieniegdzie 50 procent mieszkańców, i wybraliśmy władze lokalne na kolejne lata. Eksperci od nauk społecznych i politycznych cieszą się, że ludzie, jak zwykle „pokazali czerwoną kartkę partiom” natomiast wybrali przedstawicieli takich ugrupowań, jak Czas Gospodarzy, Kocham Moje Miasto, Szczecin dla Pokoleń, Miasto dla Pokoleń, Patrzmy w Przyszłość, Zasługujemy na Więcej, czy może nawet i Serce dla Mojej Dzielnicy. Ja natomiast widzę, że w Sopocie wygrał Jacek Karnowski – człowiek, wobec którego podejrzenia były tak wielkie, ze w pewnym momencie odsunęła się nawet jego własna partia. W Olsztynie bardzo dobry wynik uzyskał typ, którego jeszcze nie tak dawno mieszkańcy miasta usunęli z urzędu z powodu ciężkich zarzutów kryminalnych. W Wałbrzychu wygrał bohater największej ostatnio afery korupcyjnej. W Mysłowicach do drugiej tury wyborów wchodzi człowiek, którego nazwisko niczym żart znane jest już w całej Polsce, pokonując zarówno PiS, jak i Platformę Obywatelską. W Stalowej Woli prezydentem zostaje człowiek, który cztery lata temu wygrał, jako człowiek Prawa i Sprawiedliwości, a dziś jest kimś, kto bardziej by pasował do Ruchu Przyjaciół Janusza Palikota; i ci sami ludzie co wówczas, głosują na niego i dziś.

Czytam dziś w Sieci, że Opolem od 16 lat rządzą prezydenci z zarzutami. Właśnie w tym mieście na kolejną kadencję został wybrany aktualny prezydent miasta, niejaki Zembaczyński. Czytam dalej, że jeśli ów Zembaczyński przez kolejne lata pozostanie bez wyroku, który nad nim od lat wisi, będzie prezydentem Opola już 12 lat, a samo Opole będzie rządzone przez osoby z prokuratorskimi zarzutami od 20 lat. Wirtualna Polska – bo to tam czytam te wieści – zastanawia się, jak to się dzieje, że ludzie głosują na ludzi aż tak podejrzanych. I odpowiedzi nie znajduje. Bo trudno nazwać wyjaśnieniem kompletnie chaotyczne spekulacje zawodowych mądrali, zaczynające się od słów: „Być może mieszkańcy…”.

Patrzę na tę wyborczą mapę Polski, i Bóg mi świadkiem, że w ogóle nie myślę o Prawie i Sprawiedliwości. To natomiast co mnie dręczy, to ów socjologiczny obraz tego co się dzieje w moim kraju. A więc przede wszystkim, po co ludzie chodzą w ogóle do wyborów, dlaczego do nich nie chodzą, i oczywiście, co mają w głowach, kiedy podejmują swoje decyzje. I z tych moich myśli już po chwili zaczyna wyłaniać się tak okropny chaos, że myślę sobie, że jak to dobrze, że są gdzieś w Polsce miejsca, gdzie istnieją jeszcze ślady choćby marnego porządku. Gdynia, Gdańsk, Katowice, Wrocław, Poznań, czy mała Bogatynia, nagle w tym całym nieszczęściu jawią się jak oazy rozsądku, a nawet jeśli nie rozsądku, to przynajmniej jakiegoś w miarę stałego poczucia kierunku. Weźmy takiego prezydenta Gdańska Adamowicza. Z tego co o nim wiem, to jest ktoś, kogo ja bym nawet nie chciał na swojego dozorcę. Natomiast zakładam, że mieszkańcy Gdańska kiedyś go wybrali, uznali, że on jest po prostu świetny, lubią na niego patrzeć i słuchać jak do nich gada, są do niego przyzwyczajeni, w dodatku jeszcze cieszą się, że on jest z Platformy, którą oni uwielbiają, i że jest przy okazji kumplem Tuska, który z ich punktu widzenia jest w porządku gościem - i koniec dyskusji. Jestem pewien, że gdybym miał okazję rozmawiać z jakimś mieszkańcem Poznania, Wrocławia, czy Gdańska i spytał ich, dlaczego oni głosowali na tych swoich prezydentów, jestem pewien, że każdy z nich spojrzał by na mnie zdziwiony i zapytał: „A niby czemu nie? Przecież oni są najlepsi”. I miałby oczywiście głęboką rację.

Powiem więcej. Jestem przekonany, że gdybym nawet zapytał jakiegoś Warszawiaka, dlaczego on wolał, żeby prezydentem jego miasta była dalej ta nieszczęsna kobieta, a nie ktoś choćby i nawet minimalnie tylko kompetentny, jak Czesław Bielecki, a on by mi odpowiedział, że „to jest przecież nasza pani Hania, a poza tym nienawidzę PiS-u”, to za tym też by stała jakaś myśl, czy choćby emocja. Jeszcze więcej. Gdyby w moim mieście naprzeciwko Piotra Uszoka stanął mąż Barbary Blidy i by z Uszokiem wygrał, to też bym umiał dojrzeć w tym szaleństwie jakiś sens. No bo wiadomo – Blida to niemal Święta Barbara - Patronka Górnego Śląska, w dodatku męczenniczka za swoje umiłowanie tej ziemi, a jej mąż w tej sytuacji to prawie jak Józef. Natomiast, co mi może odpowiedzieć mieszkaniec Opola, który głosował na tego, wspomnianego wyżej Zembaczyńskiego, czy jakiś obywatel Wałbrzycha, głosujący na tego specjalistę od Dominikany, jeśli będę chciał się dowiedzieć, co im chodzi po łbach? Co się dzieje w głowach mieszkańców Stalowej Woli, którzy najpierw zrobili człowieka prezydentem za to, że jest łagodnym konserwatystą, a cztery lata później wybrali go ponownie za to, że tak pięknie walczy z Polską i Krzyżem? Przecież z ich ust może wypłynąć wyłącznie jakiś grzechot.

No i próbuje znaleźć odpowiedź. Jedna jest optymistyczna, druga mniej. Najpierw ta wesoła. Jest całkiem możliwe, że miejscowi – a już z całą pewnością ci, którzy interesują się życiem w okolicy – świetnie sobie zdają sprawę z tego, kto jest kto. A więc, kiedy mieszkańcy Opola z jednej strony mają tego Zembaczyńskiego, a z drugiej całą resztę, to wiedzą świetnie, że owa cała reszta, to banda idiotów, nie warta nawet splunięcia. I powiem szczerze, że ja nawet nie wiem, czy ten Zembaczyński to jest komunista, PSL-owiec, czy ktoś z PO, czy może jeden z tych "lokalnych niezwiązanych". A może to jakiś przedstawiciel mniejszości niemieckiej. Wiem, że z całą pewnością on nie jest z PiS-u, ale też wiem, że jest wcale niewykluczone, że PiS wystawił przeciwko niemu jeszcze większego cymbała. I ludzie to dobrze czują. Możliwe też, że ludzie wiedzą, że zarówno Jacek Karnowski, jak i ten jego niby rywal, to podejrzane typy, ale jeszcze lepiej się orientują, że PiS tam wystawił jakiegoś kompletnego durnia i dla nich sytuacja jest taka, że każdy, byle nie on.

To może być. I jeśli tak jest, to dobrze. Ład społeczny jest bowiem ważny przede wszystkim. Obawiam się jednak, że ja sobie tylko tak wmawiam. Obawiam się, że sytuacja jest taka, że nawet ci prezydenci Poznania i Gdańska nie zostali prezydentami, bo ludzie myślą i mają swoje plany. Dowodem na to jest i Łódź, gdzie Waszczykowski był o niebo lepszy od całej tej kupy nieudaczników, a mieszkańcy Łodzi go wysłali w cholerę. Dowodem na to jest Warszawa z Gronkiewicz i z Bieleckim. Dowodem może być tu nawet Kraków z Dudą i tymi dwoma. Mam bardzo poważne podejrzenia, że ludzie kierują się czymś zupełnie innym, niż uczciwością, rozumem i sercem. Obawiam się, że po 10 kwietnia , wbrew nadziejom formułowanym na tym blogu również, jako Polacy dramatycznie się obsunęliśmy. Myślę sobie, że to zło, jakie wówczas zaistniało, było tak ogromne, tak straszne, tak wyjątkowe, że ono zatryumfowało. A wszyscy wiemy, w jaki sposób przede wszystkim zło tryumfuje. Otóż ono zaraża grzechem. Jak wirus. Jak jakaś straszna dżuma. I to właśnie to zło, którego byliśmy wszyscy świadkami w tamten sobotni poranek i przez kolejne dni po nim, zniszczyło cały ten czas, który nastąpił już potem.

Po raz pierwszy przyszło mi to do głowy, kiedy dwa tygodnie temu stałem przed drzwiami lokalu wyborczego, w którym sam głosowałem i czytałem wyniki głosowania. Pisałem o tym na blogu. Patrzyłem na ten absurdalny dokument ludzkiego upadku, a obok mijali mnie ludzie, wszyscy pozornie dokładnie tacy jak ja, moi sąsiedzi, czasem i moi znajomi. A ja bezradnie patrzyłem na te mokre od pluchy kartki i nie wiedziałem co powiedzieć. I dziś nie wiem, co powiedzieć, kiedy czytam wyniki wyborów w całej Polsce i wiem, że tam już dziś wszędzie też wiszą jakieś ogłoszenia, stanowiące dokument właśnie tego, co nas spotkało 10 kwietnia. Myślę że przede wszystkim właśnie tego.

Rymkiewicz mówi, że nie należy się martwić. Wręcz przeciwnie. Że skoro mamy Jarosława Kaczyńskiego i te pięć, dziesięć, piętnaście, czy – dzięki Ci Panie! – dwadzieścia procent ludzi, którzy odwrócili się plecami do ucisku, jesteśmy już szczęśliwi. Już jesteśmy wybrani. Może ma rację. Mam nadzieję, że ma rację. Ale pomodlić się i tak nie zaszkodzi.

Tekst w miniony piątek opublikowany w Warszawskiej Gazecie.