O tych co stawiają oczy jak złodziej

       W ostatnich dniach po Facebooku, czy może Twitterze, zaczęło krążyć najnowsze zdjęcie Donalda Tuska, na którym wygląda jak nie przymierzając ów pamiętny menel, lansowany swego czasu przez ogólnopolskie media jako Hubert H. – prześladowany przez Lecha Kaczyńskiego i jego służby prosty człowiek. Ja nie mam bladego pojęcia, czemu Donald Tusk, człowiek, co by jednak o nim nie mówić, dość gładki, by nie powiedzieć obślizgły, postanowił się aż tak zapuścić, i szczerze powiedziawszy mało mnie to interesuje, jeśli jednak dziś o tym wspominam, to po to, by zwrócić uwagę na fakt, że od pewnego czasu ów lans na menela robi niespodziewaną i dla mnie kompletnie niezrozumiałą karierę. Ja to zauważyłem już jakiś czas temu, gdy pierwszą gwiazdą publicystyki w publicznej telewizji został Witold Gadowski, a zaraz po nim na scenie zaczęły się pojawiać takie gwiazdy jak Wojciech Wybranowski, Piotr Lisiewicz, Stanisław Janecki, Krzysztof Feusette, Jerzy Targalski, Otoka-Frąckiewicz, Andrzej Potocki, czy Samuel Pereira, natomiast przyznaję, że kiedy ten ostatni ni stąd nie zowąd ostrzygł się, ogolił, uczesał, a przez to zaczął wyglądać, jakby się też przy okazji wreszcie umył, wydawało mi się, że za nim pójdą inni. Niestety, nic podobnego. Pereirze oddaję należny mu szacunek, co do reszty jednak, sprawa przedstawia się coraz bardziej dramatyczniej.

          W tej sytuacji, zdjęcie Donalda Tuska w nowym anturażu oczywiście wywołało we mnie miły dreszcz satysfakcji, z drugiej strony jednak pomyślałem sobie z lękiem, że co jeśli to faktycznie jest jakiś nowy trend i on w ten sposób szykuje się do spektakularnego powrotu na naszą polską scenę polityczną? Ktoś mnie zapyta, czemu ja się tak tym przejmuję. Co mnie obchodzi, jak się prezentują ludzie, którzy nie są nawet moimi znajomymi, a których obecność w przestrzeni publicznej najwyraźniej w żaden sposób nie wpływa na mój osobisty los? Otóż, mimo że rzeczywiście, jak dotychczas, nie zauważyłem, by oni w jakikolwiek sposób byli mnie w stanie dotknąć, to jednak mam poważne obawy, że owego menelstwa, jako stylu, a podejrzewam, że również charakteru, powinniśmy się wystrzegać zgodnie z zasadą, jaką swego czasu sformułowała moja świętej pamięci ciocia, kiedy to oglądając Donalda Tuska w telewizji, powiedziała – cytuję – „On stawia oczy jak ten złodziej”.

         A ja sobie to wszystko przypomniałem ledwie co wczoraj, gdy najpierw obejrzałem nieogolonego i najwyraźniej od paru dni nie myjącego się i nie zmieniającego ubrań Donalda Tuska, a chwilę później trafiłem na pewien tekst na portalu wpolityce.pl, który pozwolę sobie tu wkleić:

      To co mnie w nim zainteresowało to dwie rzeczy. Pierwsza to informacja, że pracownik tygodnika „Sieci” oraz portalu wpolityce.pl red. Andrzej Potocki, jako pierwszy na świecie, zwrócił uwagę na fakt, że wobec ewidentnych fałszerstw dokonywanych przez Rafała Trzaskowskiego i jego ludzi, Państwowa Komisja Wyborcza może wprowadzić nowy kształt odpowiednich formularzy i w ten sposób tamte podpisy będzie można wyrzucić do kosza, a druga, że on to zrobił już 27 maja. Rzecz w tym, że ja na tym blogu zaproponowałem tę możliwość dokładnie dzień wcześniej, co można jak najbardziej sprawdzić TU, i w związku z tym nie mam najmniejszych wątpliwości, że Potocki swój tekst napisał, jako jeden ze wspomnianych wcześniej meneli, którzy zwyczajnie pasożytując na tych, którzy mają to czego oni albo nigdy nie mieli, albo z różnych przyczyn stracili, uznali, że skoro nie dają, to można im zabrać.

       I niech broń Boże nikt nie myśli, że ja Potockiemu skąpię. Niech bierze stąd co chce. Wystarczy na niego spojrzeć – a każdy kto ogląda stację TVP Info widzi wyraźnie, że jemu się zdecydowanie nie przelewa – by mu tę kradzież odpuścić. Rzecz jednak w czymś innym. Otóż to co zrobił właśnie Potocki, nie jest wcale aż tak oryginalne. Ja do dziś pamiętam jak jeszcze wiele lat temu na tym blogu opisałem, jak to postanowiłem policzyć wszystkie banki, jakie ze wszystkich stron oblepiły okolicę w której mieszkam, i wyszło mi ich jakieś 10, czy 15. Nie minęło kilka dni, a dokładnie czas przygotowania kolejnego numeru tygodnika „Do Rzeczy” – czy gdzie to wówczas pisał jeden z naszych dzisiejszych bohaterów Rafał Ziemkiewicz – jak on się podzielił dokładnie tą samą refleksją, z tą różnicą, że policzył banki w Warszawie.

        Skoro niespodziewanie po latach zgadało się nam na temat Ziemkiewicza, chciałbym mu przy tej okazji oddać honor i przyznać, że dzięki czerwonym spodniom, które go mocno upodabniają do Jurka Owsiaka, on już tylko od góry wygląda na menela. I zupełnie niespodziewanie stanowi autentyczną nadzieję Dobrej Zmiany. Co możemy uznać, jako bardzo pozytywne zakończenie dzisiejszego felietonu.