O lawinie, która zakleja oczy

       Poprzednie wybory regionalne miały miejsce 16 listopada 2014, czyli  w czarnych jeszcze bardzo czasach i, jak pamiętamy, Prawo i Sprawiedliwość osiągnęło w nich wynik całkiem nienajgorszy. Jednak – co nam się dziś przypomina aż nazbyt często i z odpowiednią satysfakcją – nawet jeśli mieliśmy to tu to tam do czynienia ze zwycięstwem, to owe zwycięstwa najczęściej były jak psu na budę, bo i tak niemal w całej Polsce władzę wciąż trzymała Platforma Obywatelska z PSL-em.  Napisałem tu wówczas króciutki tekst, zatytułowany „Lawina”, w którym wyraziłem wiarę w to, że nawet jeśli wciąż jeszcze tym szubrawcom władzy nie odbierzemy, to lawina już ruszyła i oni przed nią już nie dadzą rady uskoczyć.

       Ów listopad to był również czas, kiedy Prawo i Sprawiedliwość przedstawiło swojego kandydata w wyborach prezydenckich w maju 2015 roku, mianowicie Andrzeja Dudę. Podobnie jak wielu z nas ze smutkiem przyjmowało przejmowanie kolejnych sejmików w kraju przez koalicję Platformy z PSL-em, a gdzieniegdzie i z SLD, tu również – i kto wie, czy nawet nie więcej osób i z jeszcze większym smutkiem – przyjmowało tę pozornie tak kurozalną propozycję, a ja wciąż wierzyłem, że to co słyszę to odgłos wspomnianej lawiny, której już nic nie zatrzyma.

     Wtedy również swoje refleksje przedstawiłem na naszym blogu, pisząc między innymi tak:

     „Oto Prawo i Sprawiedliwość wystawia do tej walki Andrzeja Dudę i wszyscy wybuchają perlistym śmiechem. Przepraszam bardzo, ale z jakiego to powodu? W czyją to stronę ów śmiech jest skierowany? Czy naprawdę w stronę Dudy? A niby z jakiego powodu? Powiedzieliśmy już sobie, że, obiektywnie rzecz biorąc, od Komorowskiego lepszy jest każdy, a więc oczywiście też Duda. Tu jednak mamy coś więcej: Duda, obiektywnie rzecz biorąc, jest lepszy od wielu, wielu innych chętnych do tego, by kandydować w tych wyborach, a już na pewno od prof. Nowaka, który tu i ówdzie był aż nazbyt poważnie proponowany do tej roboty. Z tego co wiem, Duda wygląda nienajgorzej, jest bardzo elokwentny, inteligentny, jak się zdaje stosunkowo uczciwy, politycznie bardzo kompetentny, krótko mówiąc prezentuje się jako ktoś, przy kim wielu kandydatów w normalnej demokratycznej walce nie miałoby szans. A my tu mówimy o Bronisławie Komorowskim? Przepraszam bardzo, ale w jaki sposób Komorowski jest w stanie wygrać z Dudą, jeśli przyjmiemy, że te wybory, podobnie jak poprzedzająca je kampania, będą uczciwe? Ktoś powie, że nie będą. Ktoś powie, że propaganda Systemu Dudę rozbije w proch. No i zgoda. Ja to bardzo poważnie biorę pod uwagę, tyle, że kogo nie rozbije? Nowaka? A czemu niby Nowak byłby się jej w stanie oprzeć, skoro w lipcu roku 2010 oni pokazali, co są w stanie zrobić z samym Jarosławem Kaczyńskim?

Sprawa polega na tym, że przede wszystkim – podkreślam, z tego co o nim wiem – Duda jest dobry. Po prostu. To nie jest George Clooney, nie jest to też Ronald Reagan, czy Margaret Thatcher, ale jest dobry. Przede wszystkim jednak, jak już wcześniej się umówiliśmy, na Komorowskiego dobry jest każdy, tyle że nam nie jest potrzebny każdy, ale ktoś przynajmniej na te smutne czasy – adekwatny. Jeśli System uzna, że dość już tych oszustw, Duda wygra i to wygra w pierwszej turze. Jeśli nie, nie wygra ani Jarosław Kaczyński, ani nikt, kogo sobie wymyślimy. Jedno powinniśmy pamiętać, by nie dać się aż tak zaczarować. Trzymajmy się rzeczywistości. Spójrzmy na to zdjęcie i pamiętajmy – to nie oni są naszym przeciwnikiem. To są eksponaty z ruskiego gabinetu figur woskowych. Wystarczy, że temperatura wzrośnie choćby o jedną kreskę, oni się roztopią i nie zostanie z nich nawet kupka kupy. I to wcale nie dlatego, że wosk nie zamienia się w gówno”.

      Oglądałem wczoraj fragment obrad Sejmu, podczas których Agnieszka Dudzińska wreszcie została wybrana Rzecznikiem Praw Obywatelskich, a jednocześnie posłowie opozycji urządzili wręcz obłąkany harmider, by uczcić pojawienie się na sali nowego prezydenta Warszawy, Rafała Trzaskowskiego i jestem pewien, że i tym razem wielu z nas zrobiło się smutno tak jak kiedyś, widząc jak to kłamstwo ma się wciąż tak bardzo dobrze.

     A ja wciąż powtarzam to, co powiedziałem już wtedy. Ta lawina już pędzi i zabiera wszystko co stanie na jej drodze. A my sobie stoimy nieco z boju i patrzymy z zachwytem. A to i tak wciąż jest dopiero początek, a przed nami dwa kolejne wyborcze terminy i nie mamy żadnego powodu, by się lękać.

     Na koniec pewne, na szczęście stare już zdjęcie, pokazujące być może ten dzień kiedy to się tak naprawdę zaczęło.