Fotościanka, czyli jak zdobyto Dziki Zachód

        Jak już tu wielokrotnie deklarowałem, wręcz z zasady nie lubię ani polskiego filmu, ani polskiego aktorstwa, ani w ogóle współczesnej polskiej twórczości artystycznej. Moja niechęć do owej produkcji jest tak silna, że ja już właściwie nawet nie muszę podejmować kolejnych prób walki ze swoimi uprzedzeniami, by wiedzieć, że tu akurat nie mam na co liczyć. A przyznać muszę, że przy mojej wręcz wyssanej z mlekiem matki wierze w człowieka, ta nadzieja, że może jeśli ten jeden jeszcze raz spróbuję, to okaże się, że jednak coś się tam dzieje, jest naprawdę duża. Oczywiście, nie mam tu na myśli takich gwiazd jak Patryk Vega, Małgorzata Szumowska, czy Wojciech Smarzowski, bo tu akurat sprawa jest zamknięta od dawna, natomiast jeśli już weźmiemy takiego Pawła Pawlikowskiego z takimi filmami jak „Ida”, czy, ostatnio zwłaszcza, „Zimna wojna”, to łapię się na tym, że odczuwam pewien niepokój, związany z ową nadzieją, że może tym razem faktycznie nastąpił cud i powstało autentyczne dzieło.

      No ale, jak mówię, to są tylko chwile niezdrowego zwątpienia, po których przychodzi owo mocne bardzo przekonanie, że i tym razem nic z tego nie będzie. Ani pod względem reżyserii, ani gdy chodzi o scenariusz, ani wreszcie w wymiarze czysto aktorskim. A zatem nie ma co się trudzić.

      A więc to już wiem. Natomiast przyznaję, że mimo iż bardzo się staram znaleźć choćby częściową odpowiedź na pytanie, czemu tak się dzieje, że oni wszyscy są tak dramatycznie słabi, wciąż pozostaję bezradny. Czemu oni nie potrafią wymyśleć jednej prostej, wzruszającej historii, nakręcić ją w taki sposób, by to się dało ogladać, no i zagrać tak, by człowiek nie musiał się za tych aktorów wstydzić. Przecież to niemożliwe, żeby oni byli aż tak nieutalentowani, czy tym bardziej, żeby im brakowało odpowiedniego zawodowego wykształcenia. Oczywiście coś tam mi chodzi po głowie, jednak zawsze ostatecznie stwierdzam, że ta nędza pozostaje zagadką niewyjaśnioną.

      Ostatnio, jak wiemy, swój wielki triumf przeżywa wspomniany Paweł Pawlikowski ze wspomnianym filmem „Zimna wojna”. Pojawiają się głosy, że on ma wielkie szanse już nie tylko za „film obcojęzyczny”, ale jako reżyser niemal równie wybitny co Spike Lee, czy Damienne Chazelle. Co więcej, wraz z nim swój czas –  kto wie, czy nie jeszcze bardziej eksponowany – przeżywa aktorka Joanna Kulig, o której się pisze, że ona jest już murowaną kandydatką do Oscara, obok takich gwiazd jak Nicole Kidman, Viola Davis czy Amy Adams. No i znów, choć ja nie widziałem tego filmu, ani nie miałem okazji śledzić aktorskich zdolności owej Kulig, wiem, że z tego nic nie będzie i wiem też, że nie umiem wyrazić słowami, czemu uważam, że film Pawlikowskiego jest tak samo przeciętny – i to w najlepszym wypadku –  jak dziesiątki filmów produkowanych każdego roku w Niemczech, Francji, Holandii, Bułgarii, Grecji, Włoszech, czy Serbii, a Joanna Kulig jest aktorką tak samo wiarygodną jak cała reszta tego towarzystwa z Krakowa, Warszawy, czy Wrocławia. A tym bardziej, czemu jest jak jest. 

      I oto, proszę sobie wyobrazić, wczoraj komentator marcin d. podrzucił mi link do informacji, że wspomniani Pawlikowski i Kulig święcą właśnie triumfy w Nowym Jorku na tamtejszym festiwalu filmowym, gdzie oczywiście ich film budzi wręcz falę zachwytów, a dowodem na to, jest fakt, że oni nie tylko robili zdjęcia słynnym aktorom, ale sami osobiście zapoznali tam aktorkę Jodie Foster, a ta zapozowała z nimi do paru wspólnych zdjęć, które Kulig oczywiście natychmiast wrzuciła na swojego Instagrama. Proszę rzucić okiem:

       Mam nadzieję, że nie muszę już mówić nic więcej. Moim bowiem zdaniem, tu właśnie jest odpowiedź na dylemat, o którym wspomniałem wyżej. Czemu oni nie mają żadnych szans? Otóż właśnie dlatego. Oni nie mają żadnych szans właśnie dlatego. Znów wprawdzie nie umiem tego wyrazić słowami, ale, jak mówię, mam nadzieję, że to zdjęcie mówi wszystko. Wszyscy pamiętamy, jak Oscara za film nieanglojęzyczny udało się załatwić dla „Idy” i okazało się, że podczas ogłoszenia tej nagrody, aktorek Kuleszy i Trzebuchowskiej nie było na sali, bo siedziały w barze i piły darmowe wino. Tu mamy tę Foster – właśnie taką, jak na tym zdjęciu – a obok Kulig i tego pajaca, którzy wyglądają, jakby właśnie wsadzili łby w tę dziurę w kawałku tektury, na którą można czasem trafić w wiejskich lunaparkach.

      Przepraszam bardzo, ale to są ludzie, dla których jedyny realny sukces zaczyna się i kończy na telewizyjnym występie w programie Kuby Wojewódzkiego. I wyżej już nie będzie.

     „Za szybą Wars wita nas”.

A propos tego, czego już nie będzie, nie będzie kolejnych moich książek. Kiedy te zejdą, na tym ta przygoda się skończy. Wczoraj sprzedał się ostatni egzemplarz „Tego Który…”. Co do reszty, proszę zamawiać w księgarni pod adresem basnjakniedzwiedz.pl, ewentualnie pytać przez maila k.osiejuk@gmail.com.