Czy Robert Biedroń zadusi III RP?

       Obiecywałem, że przed weekendową przerwą wrzucę tu swój najnowszy felieton z „Warszawskiej Gazety”, a następnym razem zobaczymy się po niedzeli,  i słowa dotrzymuję, bo faktycznie następnym razem zobaczymy się już w poniedziałek. Niestey nie wyszło z felietonem, bo zaskoczyły mnie sprawy bieżące i przyszło mi dziś pisać o czymś, co by mi jeszcze wczoraj nawet do głowy nie przyszło. Ale może zacznijmy od początku.

        Otóż bardzo dobrze pamiętam, jak jeszcze chyba w złotych  latach 90., kiedy Polska dopiero dołączała do wielkiej rodziny krajów europejskich i wszystko było prowadzone ze znacznie większą niż dziś ostrożnością, nagle doszło do prawdziwej rewolucji i w przestrzeni medialnej pojawiło się trzech tak zwanych „gejów”: Murzyn z Koniakowa Krystian Legierski, długowłosy intelektualista z Warszawy Szymon Niemiec, oraz takie milusie ciasteczko z Rymanowa pod Przemyślem, Robert Biedroń. Mimo że wydawałoby się, że najlepiej z tamtych czasów powinienem zapamiętać Murzyna, w pamięci pozostał mi Robert Biedroń, a to z tej okazji, że trafiłem kiedyś w telewizorze na jakąś z nim rozmowę i uderzyło mnie to, że on wystepował na tle plakatu z gołym chłopem. Pomyślałem sobie wtedy, że to jest bardzo dziwne, że on się zdecydował na tego typu dekorację, z tego względu, że jest chyba oczywiste, że gdyby ktokolwiek z nas, osób heteroseksualnych, wystąpił w telewizji i za swoimi plecami powiesił plakat z gołą babą, to chyba każdy by uznał nas za zboczeńca, a co najmniej ciężkiego onanistę. A tu, proszę. Mamy tego Biedronia, na ścianie goły facet i cała sala śpiewa.

      No ale to już jest historia. Rzecz w tym, że lata mijały, w środowisku – tak samo zresztą, jak to się dzieje w polityce – doszło do przetasowań, Niemiec ściął włosy, otworzył swój własny kościół i został księdzem, czy może nawet biskupem, Murzyn poszedł, jak się zdaję w biznesy, no i na scenie został ów człowiek z plakatem, czyli Robert Biedroń. Otóż muszę od razu przyznać, że ja z tego rozwoju zdarzeń jestem bardzo zadowolony, bo Biedronia zwyczajnie lubię. Oczywiście nie znam go osobiście, ale jeśli mam go oceniać jako osobę, którą spotykam w telewizji i czasem słyszę jak mówi, to ja mu daję zdecydowane osiem punktów na dziesieć, a te dwa mu zabieram wyłącznie dlatego, że jest zboczony i się w dodatku z tym obnosi. Poza tym, on jest dla mnie bez zarzutu. Czemu go lubię? Tak naprawdę z jednego powodu. To jest bardzo miły człowiek. Na tyle na ile go mogę ocenić z tej odległości, on ma wszystko, co trzeba mieć, by być uważanym za człowieka uprzejmego, wesołego i sympatycznego. Ja lubię oglądać Biedronia, lubię jego uśmiech, lubię słuchać jak mówi. A zatem, krótko mówiąc, wśród wielu polskich polityków, Biedroń jest dla mnie jednym z najsympatyczniejszych.

     I z tego co wiem, nie jestem w tym wrażeniu odosobniony. Znam naprawdę dość dużo osób, które czują do Biedronia podobną sympatię. Znam ludzi, którzy polityką zajmują się o tyle o ile, na ruchy LGBT patrzą co najmniej z dystansem, na temat politycznej wojny między PiS-em, a Platformą nie mają zbyt wiele do powiedzenia, z którymi przy okazji różnych spotkań można rozmawiać naprawdę o wszystkim, nawet nie zahaczając o politykę, i którzy mi mówią, że gdyby mogli, to głosowaliby na Biedronia jako przyszłego polskiego prezydenta. Dlaczego? Odpowiedź jest jedna. Bo to jest bardzo miły i fajny człowiek. Może coś jeszcze? Nic. Tylko to. Biedroń jest super. Poza tym nie ma znaczenia nic. Czy on będzie kłamał, kradł, czy z Polski urządzi kraj płynący miodem i mlekiem, czy rują i poróbstwem, a może w ogóle on się Polską zajmować nie będzie, a zarząd przekaże w ręce tych, którzy plan mają? To nie jest w ogóle temat. Tematem nie jest nawet to, że on jest zboczony.

     Gdy Biedroń niespodziewanie ogłosił, że rezygnuje z kolejnej kadencji jako prezydent Słupska, pojawiły się głosy, że za tą decyzją stoi strach przed porażką, która nad Biedroniem wisi od czasu gdy mieszkańcy Słupska zorientowali się, że on jest patentowanym bałwanem i leniem, pod którego okiem miasto gnije. A ja sobie natychmiast pomyślałem, że celem tego niespodziewanego manewru wcale nie musi być powrót na z góry upatrzone pozycje, bo Biedroń, gdyby wystartował w wyborach, zachowałby swoje stanowisko z palcem w nosie. Jest wręcz przeciwnie, ruch Biedronia to atak na pozycje dotychczas zajęte przez tę bandę nieudaczników, którzy nazywają siebie „opozycją totalną” i wyparcie ich ze sceny. Kiedy Biedroń po raz pierwszy ogłosił brak zainteresowania lokalnymi wyborami, byłem niemal pewien, że on może jeszcze nie szykuje się do walki o prezydenturę kraju, ale o to by stanąć na czele głównego lewicowego ugrupowania i wejść z odpowiednim hukiem do Parlamentu – bo czemu nie?

      I oto, proszę sobie wyobrazić, zwróciłem w tych dniach uwagę na Biedronia dwukrotnie. Pierwszy raz parę dni temu, kiedy on się pokazał w TVP Info w ekskluzywnym wywiadzie dla Michała Rachonia i przez te paręnaście minut nie zrobił jednego fałszywego ruchu, nie popełnił jednego choćby drobnego błędu. Mimo tego że Rachoń nie był w stanie ukryć wyrazu obrzydzenia na twarzy, mimo nieustannych z jego strony zaczepek, Biedroń był jak zawsze grzeczny, sympatyczny, uśmiechnięty, wręcz radosny. No i, jakby tego było mało, wczoraj media poinformowały, że w wypowiedzi dla tej szczujni TOK FM, zapowiedział stworzenie nowej, prawdziwej lewicowej siły, która wyprze ze sceny Platformę i Nowoczesną, a wraz z nimi tych wszystkich dawnych bohaterów nowoczesnego socjalizmu, którzy dali się im „wytresować”. 

      No i się zaczęło. Atak jaki jest w tym momencie prowadzony przeciwko Biedroniowi z tamtej strony jest rzekomo spowodowany tym, że on mówiąc o „tresurze” miał na myśli Barbarę Nowacką i w ten sposób okazał się podłym szowinistą i chamskim pedałem, który nienawidzi kobiet.  Jednak nie oszukujmy się, Nowacka jest tu wyłącznie pretekstem, a tak naprawdę za tą agresją stoi wyłącznie świadomość, że oto Biedroń zapowiedział właśnie ich koniec, i to koniec znacznie bardziej spektakularny niż ten, który od pewnego czasu już zapowiadają kolejne sukcesy Dobrej Zmiany.

     Jak mówię, Robert Biedroń nie szykuje się na urząd Prezydenta RP, a przynajmniej jeszcze nie tym razem. Nie sądzę, by on liczył też na to, że w najbliższych wyborach odsunie PiS od władzy.  Cokolwiek by bowiem o nim nie mówić, on nie robi wrażenia głupiego. Natomiast, owszem, z pewnością doskonale czuje, że przyszedł moment, kiedy to on stanie na czele opozycji. Dla Platformy Obywatelskiej i całej tej hałastry jest to wiadomość zdecydowanie ponura. A dla nas? Na najbliższy czas wręcz znakomita, przez to, że gwarantująca nam uzyskanie w najbliższych wyborach parlamentarnych większość konstytucyjną. A potem? To się zobaczy. W każdym razie jedno jest pewne. Wszystko jest w naszych rękach. Im nie zostało już nic, poza ewentualnie naszymi błędami.

Jak już zapowiadałem, wyjeżdżamy do Zakopanego na weekend i wracamy w niedzielę. Do tego czasu proszę korzystać z pięknego końca pięknego roku i do zobaczenia w poniedziałek. Jak ktoś ma chwile, niech sobie kupi którąś z moich książek. Jak to zrobił, tłumaczyłem ostatnio parokrotnie.