Kłamstwo ich wyzwoli

Mamy piątek, w piątek ukazuje się kolejny numer tygodnika „Warszawska Gazeta”, a w nim kolejny mój felieton. Ja wiem, że wypadałoby może jeszcze poczekać, ale ponieważ, nomen omen, diabli wiedzą, czy jutro ktoś jeszcze będzie pamiętał o tym filmie, już dziś zachęcam do czytania.     

       Miałem nadzieję, że nie będę musiał zabierać głosu w sprawie filmu Wojciecha Smarzowskiego pod tytułem „Kler”, jednak dwie rzeczy sprawiły, że nie mam wyjścia. Otóż przede wszystkim trafiłem na youtubie na wypowiedź nieznanego mi księdza o nazwisku Barańczak, który obejrzał ów film i podzielił się z nami refleksją, którą pozwolę sobie sparafrazować:

       „Takiego Kościoła i takiego kleru, jaki został przedstawiony w filmie osobiście nie znam. Słyszałem o nim z mediów oraz z rozmów kuluarowych, ale osobiście nie znam. Podobnie nie znam żadnego arcybiskupa, który odpowiadałby postaci zagranej przez Janusza Gajosa i mam nadzieję, że takich biskupów nie ma. Jednak jest mi wstyd za tych wszystkich z nas, którzy swoim zachowaniem doprowadzili do tego, że jesteśmy tak odbierani, tym bardziej, że film jest dobry, dobrze zagrany i trzymający w napięciu. Chciałbym też podkreślić znakomitą grę aktorską Janusza Gajosa. Janusz Gajos wymiata. Panie Januszu, wielki szacun za pańską rolę”.

       Druga ze wspomnianych rzeczy to ta, że jak donoszą media, w ciągu pierwszego tygodnia od premiery film „Kler” obejrzało milion widzów, co sprawia, że dotychczasowy rekordista, a mianowicie film „Botoks” Patryka Vegi, został właśnie pobity. 

       A teraz moja w tym temacie refleksja. Otóż wygląda na to, że społeczny problem, z jakim mamy do czynienia, a który Smarzowski postanowił eksploatować, jest taki, że, podobnie jak ksiądz Barańczak, Polacy wprawdzie nigdy nie widzieli księdza pijaka, dziwkarza, złodzieja, czy tym bardziej pedofila, natomiast z mediów i z rozmów ze znajomymi wiedzą, że tacy księża są. I oto wreszcie, kiedy ich frustracja zaczęła siegać zenitu, pojawił się Smarzowski ze swoim „Klerem” i obiecał im, że jeśli kupią bilet i obejrzą ów film, zobaczą na własne oczy to, co im tak przez całe życie umykało i w ten sposób otrzymają bezpośredni dowód na to, że to o czym dotychczas tylko słyszeli, jest jednak prawdą. I stąd właśnie te tłumy w kinach.

      Ale stąd też reakcja księdza Barańczaka, który wstydzi się za swoich kolegów pedofilów, ale też owego anonimowego widza, który podczas jednej z internetowych dyskusji przyznał, że po wyjściu z kina miał ochotę dać w mordę pierwszemu napotkanemu księdzu, a pierwszą spotkaną zakonnicę zwyczajnie opluć.

      Wspomniałem film „Botoks”, gdzie zamiast do księży pijaków, złodziei, dziwkarzy i pedofilów, strzela się do dokładnie tego samego elementu, tyle że zatrudnionego w charakterze ratowników medycznych. Film wzbudził podobne do „Kleru” emocje, jednak przyznaję, że nie słyszałem by któryś z ratowników medycznych oświadczył, że on wprawdzie nie zna takich ludzi, jakich przedstawił Vega, ale o nich słyszał i się dziś za nich wstydzi. I dlatego też pragnę oświadczyć, że ja się za ratowników medycznych nie wstydzę, natomiast owszem, dzięki niezwykłemu świadectwu księdza Barańczaka, wstydzę się za niektórych księży. I to bynajmniej nie z powodu ich rzekomej pedofilii.

Zachęcam wszystkich do kupowania moich ksiażek, albo w księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, albo ewentualnie tu u mnie. Mój adres mailowy: k.osiejuk@gmail.com.