Wezwani do Kory

Po dłuższej nieco przerwie przedstawiam kolejny odcinek krótkich kawałków, jakie regularnie pod tytułem "Wezwani do tablicy" publikuję w magazynie „Polska Niepodległa”. Dziś głównie ku pamięci piosenkarki Kory i ku chwale jej przyjaciół.

Poprzedni odcinek „Wezwanych” w całości został poświęcony różnym bardzo wydarzeniom, które łączy jednak jeden wspólny element, ten mianowicie, że ich jednym i tym samym bohaterem jest tak zwany „świr”. Dziś oczywiście ów świr się znów się pojawi, tym razem jednak w ramach tylko jednego wydarzenia, a mianowicie śmierci popularnej piosenkarki Kory. Od razu przy tym muszę uprzedzić Czytelników, że ją samą zostawimy tu w, zgodnie z życzeniem osób bliskich, nieświętym spokoju, natomiast owymi bliskimi zajmiemy się z najwyższą radością. Swoją drogą to jest bardzo ciekawe, jak oni wszyscy się łączą w stada. Umiera taka Kora, która, co by o niej nie mówić, coś tam w życiu osiągnęła, a tu się okazuje, że celem tego projektu była przez cały czas wyłącznie hodowla bałwanów.

***

Weźmy choćby takiego Kamila Sipowicza, człowieka bez jednego choćby talentu, o którym świat by nawet nie usłyszał, gdyby nie fakt, że on przez ponad 40 lat, z wymuszanymi towarzysko przerwami, był tak zwanym partnerem Kory, a w ostatnich latach nawet jej mężem. To on zatem musiał wziąć na siebie beznadziejne przecież zadanie stworzenia dla tego co się stało oprawy, która by pozwoliła znajomym Kory uwierzyć, że śmierć to jednak nie koniec, ale zaledwie początek, nawet jeśli umiera ktoś, dla kogo życie jest niczym więcej jak bezprzytomną zabawą. No i ostatecznie wymyślił ów bon mot, który przez ostatnie dni powtarzał gdzie tylko mógł, nie wykluczając samego pogrzebu, że Kora, choć odmówiła przyjęcia ostatniego namaszczenia, wcale nie była tępą racjonalistką, bo „wyznawała religię słońca, wiatru i kwiatów”. Z punktu widzenia tak zwanych humanistów, bardzo to przekonujący argument, niemal tak samo dźwięczny, jak pamiętny tekst na pogrzebie Wisławy Szymborskiej, gdzie któryś z jej znajomych powiedział, że ona teraz siedzi gdzieś w kosmosie obok Elli Fitzgerald i słucha jak ta śpiewa „Summertime”.

***

Ja rozumiem, że ktoś teraz powie, że mogłem się bardziej postarać i sobie do swoich szyderstw znaleźć coś lepszego, niż mądrości Sipowicza. Dla nich więc specjalnie przedstawiam, po raz kolejny zresztą, prawdziwą czarownicę, czyli profesor Uniwersytetu Warszawskiego, Magdalenę Środę, która, owszem, również zaprodukowała się na wspomnianej uroczystości pogrzebowej i wygłosiła coś takiego. Proszę się trzymać foteli:

„Trudno mówić o Korze, której nie ma, ale o której wiem, że wszystko słyszy. Nie dlatego, bym wierzyła w jej wieczne życie, ale dlatego, że ta ilość energii którą w sobie miała, którą była, nie mogła tak po prostu rozproszyć się i zniknąć. […] Właściwie trudno spobie wyobrazić, co stałoby się ze światem, gdyby jej potężna energia nie znajdowała ujścia w koncertach, w śpiewaniu, w pisaniu i wreszcie w walce z chorobą. A na tym polu była naprawdę zaciekłą wojowniczką. […] Ktoś powiedział, że Kora była eksterytorialna jak państwo Watykan. I jak Watykan była bogata wewnętrzenie. Jej twórczość była rzeczywiście eksterytorialnym państwem, gdzie wszyscy czuli się równi, wolni, ubogaceni, solidarni”.

Przepraszam bardzo ale tym razem Środa przebiła nawet, równie nieświętej co Kora pamięci, telewizyjnego redaktora Grzegorza Miecugowa, który, kiedy jeszcze kipiał życiem zechciał się podzielić refleksją, że, jego zdaniem, po śmierci, człowiek nie znika zupełnie, lecz zamienia się w coś pożytecznego, jak na przykład krzesło.

***

No a tu jeszcze mamy ten Watykan, gdzie wszyscy czują się równi, wolni, ubogaceni i solidarni. Jak na kogoś, kto wręcz zawodowo przedstawia się, jako satanistka i ogłasza Watykan jako gniazdo wściekłych żmij, to porównanie robi wrażenie kompletnego odjazdu. Jak poinformowały media, prof. Środa należała do najbliższych przyjaciół Kory oraz Sipowicza. Kiedy się o tym dowiedziałrem, pomyślałem sobie, że to jednak są dwa tak różne światy, że trudno mi sobie wyobrazić, że to nie jest fejk. Po wysłuchaniu przemówienia Środy podczas uroczystości na Powązkach uznałem, że wszystko się jednak zgadza. U Sipowiczów prawdopoodbnie można było dostać najlepszy towar w mieście. Inaczej to równanie mi zwyczajnie nie wychodzi.

***

Wszystko natomiast się zgadza w momencie, gdy na scenę wszedł dziennikarz Wojciech Mann i, jak to mówią młodzi, nie opieprzając się, wygarnął politycznie:

„Przyszło jej żyć w okresie różnych faz naszego kraju. Najpierw był komunizm, potem był komunizm z ludzką twarzą, potem były różne turbulencje, potem była Solidarność, stan wojenny, demokracja, a wreszcie parodia demokracji. I przez wszystkie te okresy Kora szła z podniesioną głową i z jasnymi poglądami. Wypowiadała je śmiało, nie patrząc na koniunktury, nie łasząc się do kolejnych sekretarzy, ministrów, dyrektorów, prezesów – robiła swoje”.

I to akurat, w wykonaniu kogoś takiego, jak Wojciech Mann, jeden z najwybitniejszych pieszczochów komuny, musi robić wrażenie. Zwłaszcza gdy skupimy się na tym fragmencie z „różnymi turbulencjami”. O tak! To by było bardzo ciekawe dowiedzieć się, co to były za turbulencje, że taki specjalista od polityki jak Wojciech Mann nie był w stanie znaleźć dla nich odpowiedniej nazwy.

***

Jednak jest w tej jego żałobnej wypowiedzi coś jeszcze ciekawszego. Otóż w pewnym momencie red. Mann wypowiada następujące słowa:

„Warto też powiedzieć, że pełniła też rolę, nazwijmy to, pedagogiczną. Występując w programie telewizyjnym, potrafiła też uczyć widzów, i nie tylko widzów, ale też uczestników, szacunku dla publiczności, tępiła taniochę, tępiła tandetę, tępiła amatorszczyznę, i znowu, dzięki temu budowała swoją osobowość otoczoną szacunkiem ludzi”.

W tym właściwie momencie wypadałoby pewnie powiedzieć, że źle bardzo zrobił Mann, że zaufał swojej ćwiczonej przez lata elokwencji i nie napisał sobie tego przemówienia, jak choćby prof. Środa na kartce, jednak my tu mamy inną refleksję, dotyczącą samej Zmarłej i wspomnianego szacunku. Otóż ja bardzo dobrze pamiętam program telewizyjny program „Must be music”, gdzie pewnego dnia wystąpił tam naprawdę bardzo zdolny chłopak, uczeń szkoły muzycznej w Sanoku, i nadzwyczaj profesjonalnie zaśpiewał piosenkę o tym, że Polska jest naszą ojczyzną, że jest piękna i nie warto z niej uciekać, po czym został przez jury do spodu wyszydzony. Kiedy śpiewał, jury siedziało z demonstracyjnie spuszczonymi ze wstydu głowami, lub zasłoniętymi twarzami, a na koniec Kora, która była tam przewodniczącą, z zażenowaniem oświadczyła, że ona „prawie umarła”, na co reszta zarechotała długo i przeciągle, dowcipnie radząc chłopakowi, by „nie szedł tą drogą” i „wracał do Polski”. No tak. Szacunek to podstawa. I nikt jak Kora tego nie wiedział.

***

No ale nie miało być o Korze, więc spójrzmy może na całą tę menażerię, która się tam na Powązkach zgromadziła i zastanówmy się, co się dzieje w tych głowach. Otóż proszę sobie wyobrazić, że, jak poinformował wspomniany na początku Kamil Sipowicz, przed swoją śmiercią Kora miała dwa życzenia. Pierwsze z nich to te, by jej zdjęcia, jakie gdy ona już umrze będą publikowane w mediach nie były czarno-białe, lecz kolorowe, drugie natomiast takie, by na jej pogrzeb wszyscy również przyszli ubrani na kolorowo. Oglądałem transmisję z tej uroczystości i co, ciekawe, jedyną ekstrawagancją, jaką udało mi się zauważyć, było to, że Kamil Sipowicz wystąpił w kapeluszu, którego nie zdjął ze łba nawet wtedy, gdy urna z prochami jego, było nie było, żony była składana do grobu. Poza tym, wszyscy uczestnicy byli ubrani albo na czarno, albo prawie na czarno. Nawet Kuba Wojewódzki, który tam też się znalazł nie zrobił z siebie zwyczajowego pajaca i wystąpił w zwykłej szarej koszuli. Bardzo to ciekawe. Wygląda bowiem na to, że choćby oni nie wiadomo jak się starali, by być naprawdę nowocześni i undergroundowi, pewnych nawyków, wyrastajacych wprost z kultury chrześcijańskiej, nie pokonają. Jest pogrzeb – jest żałoba. Ależ oni są pogubieni!

***

Swoją drogą ciekawe, że tam nie pojawił się Zbigniew Hołdys – w końcu swego czasu główny konkurent Maanamu do miana pierwszego artysty stanu wojennego – a przynajmniej nie na tyle wyraźnie, by go pokazały kamery TVN-u. Czy to możliwe, że ta cała gadka o kolorach to była tylko taka gadka-szmatka właśnie, a na samą myśl, że tam miałby się pokazać Hołdys oni wszyscy jednocześnie krzyknęli: „Nie, tylko nie ten wariat!”? I my to oczywiście rozumiemy. To by bowiem dopiero był figiel, gdyby to dziwadło wlazło przed mikrofon w kwiecistej koszuli i zaczęło wrzeszczeć: „Kaczyński ch***j!”

Zachęcam wszystkich do kupowania moich książek, dostępnych w księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, ale też i tu na miejscu przez kontakt mailowy k.osiejuk@gmail.com.