Wtem ktoś nagle drzwi otwiera, wpada Paris, jak Pantera

      Być może część z nas jeszcze sobie przypomina kampanię przeprowadzoną parę lat temu przez którąś z przykościelnych fundacji pod hasłem „Nie ma miłosierdzia dla osób żyjących w związkach niesakramentalnych”. Rozwieszone w całym kraju billboardy przedstawiały parę dłoni, splecionych, zamiast ślubnej obrączki, wężem, a podpis głosił: „Konkubinat to grzech – nie cudzołóż”. Bezmyślna drastyczność owej kampanii, a jednocześnie ów ton świętoszkowatej pewności siebie, autoryzowany, jak się okazało, przez pewnego księdza nazwiskiem Drąg, a do której ja akurat pogardę wyssałem z mlekiem matki, sprawił, że poświęciłem wspomnianej kampanii osobną notkę, w której napisałem słowa, które pozwolę sobie tu dziś przypomnieć, jako z każdym dniem coraz bardziej aktualne:

      „Ja wiem, że z księżmi nie ma sensu dyskutować, a publicznie to już zwyczajnie nie wypada, ponieważ jednak mam głębokie przekonanie, że za projektem, którego tak pięknie broni ksiądz Drąg, stoi ktoś zupełnie inny, komu jest znacznie bliżej do wydawnictwa ‘Czarne’, niż do Kościoła, chciałbym Księdzu zwrócić uwagę na fakt, że przeróżnych grzechów, poza cudzołóstwem jest cała kupa, w tym takie, o których znaczna większość z nas myśli jak najgorzej. A więc nawet ludzie, którzy z Kościołem nie chcą mieć nic wspólnego, wiedzą, że nie należy kraść, kłamać, zabijać, być niedobrym dla swoich rodziców, obżerać się, wybuchać gniewem, lenić się, zazdrościć, pysznić się, wstrzymywać zapłatę. Tak się też składa, że, jak to pięknie określa ksiądz Drąg, ‘od pewnego czasu obserwujemy wzrost’ większości z nich. Na przykład, jestem pewien, że nawet ksiądz Drąg, który najwidoczniej najbardziej dziś jest przejęty tym, że pary, zamiast się żenić, żyją w wolnych związkach, zauważył, że coraz więcej ludzi, szczególnie młodych kobiet, nieumiarkowanie się obżera. Zauważył on też zapewne, że wielu z nas nie czci tak jak należy dnia świętego. Jestem przekonany, że ksiądz Drąg widzi, jak ostatnio często wielu z nas popełnia grzech wołający o pomstę do nieba, polegający na wstrzymywaniu zapłaty. Myślę również, że musiał ksiądz Drąg zauważyć, jak ostatnio coraz częściej ludzie kłamią i oszukują. Mam też silne podejrzenie, że zaobserwował też ksiądz Drąg gwałtowny wzrost osób, które z różnych powodów popadają w rozpacz, a która, jak wiemy, jest grzechem niezwykle ciężkim. Widząc to wszystko, on postanowił jednak nie wyjść do ludzi z paskudnym wężem na billboardzie i hasłem: ‘Weź się w garść – rozpacz jest grzechem’, lub ‘Zapłać pracownikowi i nie żyj w grzechu’, lecz wszcząć na całą Polskę kampanię przeciwko ludziom, którzy postanowili żyć w tak zwanym konkubinacie. Bo ich jest coraz więcej, a konkubinat, jak wiemy, to cudzołóstwo”.

       Skąd dziś ten temat? Czyżby papież Franciszek znów rozjuszył część naszych lokalnych uczonych w piśmie, prosząc o miłosierdzie dla osób, którzy nie dali sobie rady z życiem i dziś są poza Kościołem? Nie. Z tym na razie jest spokój, natomiast, owszem, ze strony tych właśnie specjalistów od świadomej pobożności, tym razem, jak się okazuje, z dwóch stron posypały się kamienie w jego kierunku zarówno za pedofilię w Kościele, jak i za to, że on śmiał za nią przepraszać. Jeśli już mam się trzymać tak zwanej „naszej” strony sceny, najpierw nasza koleżanka Pantera wrzuciła – swoją drogą nadzwyczaj interesujący i bogaty w informacje – tekst, zatytułowany mocno i w punkt „’Pedofilia w Kościele’, czyli ostateczne rozwiążanie kwestii katolickiej”, w którym bardzo solidnie pokazała to, z czym od pewnego czasu mamy do czynienia, jako niezwykle agresywny i z gruntu zafałszowany atak na Kościół jako taki. Nie atak motywowany moralnym odruchem wobec zła, ale atak, gdzie pedofilia nie jest w żadnej mierze wrogiem, ale bardzo cennym sojusznikiem. I pewnie nie zawracałbym Czytelnikom głowy tymi uwagami, gdyby wszystko zostało tak jak to wyżej opisałem, jednak stało się tak, że do dyskusji włączyła się ze swoim unikalnym wręcz wdziękiem komentatorka Paris, pisząc tak:

      „Skoro w senacie amerykanskim przechodzi  zbrodnicza i zlodziejska ustawa  447, o ktorej  ten  ZDRAJCA  i  FOLKSDOJCZ  Gorny wraz z ‘naszymi’ presstytutkami nawet sie nie zajaknal, kiedy byla procedowana... przypominam, ze jeszcze za zycia tego calego  HIPOKRYTY  McCaine'a, po ktorego wlasnie przyszla kostucha... ‘naszego  sojusznika’  i  pSZyjaciela... jakim go obwolala ta merdiana  ‘nasza’ TARGOWICA  wczoraj...

... to pewnie mysli ta banda bandytow, ze i z Kosciolem sie uda... ale sie nie uda  !!!”

     Ja w prawdzie z Paris zasadniczo nie rozmawiam, jednak ow fragment, w którym ona wyraziła ową satysfakcję z faktu że McCain został ostatecznie zabity przez nowotwór, odpisałem Paris krótkim komentarzem: „Brawo śmierć!” i się zamknąłem.

     I tu niestety doszło do zdarzenia, które ostatecznie sprawiło, że piszę tę notkę. Oto w roli adwokata Paris wystąpiła Pantera pisząc tak:

     „Każdy może oczywiście obchodzić żałobę po polityku, ale [podkreślenie moje] akurat katoliccy dziennikarze winni wiedzieć, że akurat ten ‘drogi zmarły’  miał wpadkę ‘względem matrymonium’. Kiedy bowiem siedział w wietnamskej niewoli, jego małżonka co tydzień jeździła przez te 5 lat na pocztę i nadawała paczkę dla ukochanego małżonka. Aż jednego razu, chyba w 4-tym roku niewoli małżonka, jadąc z paczką na pocztę miała wypadek i to w Wigilię Bożego Narodzenia, w efekcie czego przez wiele miesięcy była w gipsie a ostatecznie po wyjściu ze szpitala musiała chodzić o kulach.
      Ukochany małżonek wrócił z niewoli, popatrzył na żonę i początkowo zwiększył ilość delegacji służbowych a potem znalazł sobie śliczną, młodą i bardzo posażną blondynkę  a małżonce dał ‘zwolnienie  z pracy’. […] Niech mu tam ziemia lekką będzie. Swoje przeszedł w tym Wietnamie i biorąc pod uwagę, w  jakim stanie psychicznym byli więźniowie obozów po uwolnieniu, to kariera polityczna, gdzie jest wiele stresów, była najgorszym możliwym wyborem”.

      Tekst jak każdy tego typu paszkwil, gdzie wszystko się właściwie zgadza, pomijając te fragmenty, które są czystą manipulacją. Jednak pewnie i on by mnie nie zainteresował, gdyby nie dwie rzeczy, a mianowicie owo podkreślone przeze mnie „ale”, oraz „wpadka ‘względem matrymonium’”. To jest bowiem to, co mnie doprowadza do furii: przede wszystkim to nieśmiertelne zakłamanie, typu „każdy może, ale”, po to aż pociekające równie nieśmiertelnym fałszem „matrymonium”. W wieku 28 lat McCain poślubił 26- letnią, rozwiedzioną modelkę z dwojgiem dzieci, Carol Shepp. Ponieważ niemal natychmiast trafił do wojska, najpierw ze swoją młodą żoną widzywał się tylko w weekendy, a następnie został wysłany na wojne do wietnamu, gdzie trafił do niewoli w wieku 31 lat, zostawiając Carol daleko w Ameryce. Siedział w tym Wietnamie ponad pięć lat, dzień w dzień znosząc najbardziej okrutne tortury, z powodu których niemal nie popełnił samobójstwa, przez ten czas jego głupia żona słała do niego listy i paczki z żywnością, które jego oprawcy albo niszczyli, albo osobiście zżerali, a kiedy wrócił do domu był niemal wrakiem człowieka, na którego czekała w gruncie rzeczy kompletnie obca mu kobieta, w dodatku już, podobnie jak on, poruszająca się o kulach.

      I ja oczywiście rozumiem, że żonę trzeba kochać, trzeba jej być wiernym i w ogóle należy trzymać fason, zwłaszcza gdy się jest tak zwanym „bohaterem wojennym”. I ja sobie o tym mogę porazmawiać z każdym, w każdej chwili. Co innego jest jednak sytaucja, gdy ktoś zaczyna się zwyczajnie dopieprzać do kogoś kto właśnie zmarł po straszliwej chorobie, za to, że przed wielu, wielu laty zdradził żonę, a następnie się z nią rozwiódł, i traktując ten fakt jako argument na rzecz prawa każdego do traktowania zmarłych w wybrany przez siebie sposób.

      Przypomnę na koniec, że ja nie mam ochoty dyskutować z Panterą, ani tym bardziej Paris, moje podejrzenia co do której zaczynają się ostatnio wręcz poruszać i wydawać dźwieki, na temat tego, czy McCain był człowiekiem dobrym, czy złym i czy Pan Bóg mu wybaczył, czy jednak uznał owo „matrymonium” za grzech McCaina dyskwalifikujący. Nie chcę nawet się odnosić do kwesti, czy McCain, skoro wrócił z Wietnamu taki poraniony, miał wchodzić w politykę, czy tak jak uważa Pantera, zachować się bardziej rozsądnie, a więc żyć na łonie rodziny z żołnierskiej, zapewne w tym wypadku bardzo solidnej, emerytury i pisać wspomnienia. To w ogóle nie jest moja sprawa. Moją sprawą jest natomiast to, że wśród moich znajomych są ludzie, którzy się zachowują tak jakby uważali, że zostali właśnie przez Pana Boga zatrudnieni w roli Jego osobistych sekretarzy. A ich liczba przyrasta ostatnio w tempie geometrycznym.

     A teraz, proszę bardzo, możemy sobie na ten temat porozmawiać.

PS. Przy okazji gorąco polecam wspomniany artykuł Pink Panther. Bardzo cenne refleksje.

Przypominam, że moje książki są do kupienia w księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, no i jak najbardziej tu na miejscu. Kontakt mailowy: k.osiejuk@gmail.com.