Starość radość

      Nie wiem dziś, czy wspominałem o tym na tym blogu, czy może w jakiejś wymianie na Facebooku, ale sytuacja jest taka że ile razy idę na spacer z moim psem, mijam często bardzo ładne dziewczyny, które zamiast na mnie, patrzą na mojego psa, a niekiedy nawet się do niego uśmiechają. Ponieważ jestem już starszym panem, sytuacja ta wywołuje we mnie z jednej strony w pełne zrozumienie, a jednocześnie wprawia mnie w głęboki smutek, związany ze świadomoscią, że, jak to głosi kultowy dzis już żart, lepiej już było. W takich sytuacjach zawsze przypominam sobie słynną piosenkę „A Girl from Ipanema”, gdzie jej autora, człowieka pewnie zaledwie parę lat ode mnie młodszego ode mnie, spotyka podobna historia, tyle że on idzie bez psa, a ta śliczna dziewczyna, zamiast na niego, patrzy prosto przed siebie.

      Kiedy myślę o tej piosence, przypominam sobie coś jeszcze, a mianowice rozmowę z pewnym moim szkolnym kolegą, który swego czasu prowadził tu w okolicy pewien punkt sprzedażowy, a jego ogólna sytuacja, w związku z sytuacją rodzinną, na każdym możliwym poziomie była wręcz tragiczna. Mieliśmy obaj w tamtym czasie po pięćdziesiątce, a kiedy on mi się skarżył, że do domu wraca tylko po to, by mieć gdzie spędzić noc, poradziłem mu, by, jako mężczyzna wybitnie przystojny, wykształcony i inteligentny, znalazł sobie coś co mu zapewni bieżący spokój, on mi odpowiedział co następuje:

     „No wiesz, mam tu taką pracownicę, taką Zosię, bardzo miłą, inteligentną i ładną dziewczynę i kiedyś zapytałem ją, tak niby od niechcenia, ‘Pani Zosiu, czy ma pani chłopaka’, na co ona odpowiedziała: ‘Nie mam, panie kierowniku, i to jest coś strasznego. Ja już jestem tak zdesperowana, że gotowa jestem brać cokolwiek. Niechby i był stary. Może być nawet po trzydziestce”.

      Ktoś się zapyta, skąd ten temat. Otóż wczoraj na tej części mojego bloga, gdzie się spotykaja internauci, a zatem toczy się dyskusja, czyli na portalu szkolanawigatorow.pl, doszło do awantury między dwiema komentatorkami, a mianowice Eską i Danae. Ponieważ uznałem, że warto zainterweniować, zainterweniowałem dzieląc się spostrzeżeniem, że oto pokłóciły się dwie starsze panie, na co – swoją drogą, znana mi osobiście – Danae oburzyła się, że ona absolutnie nie życzy sobie, bym ją nazywał starszą panią, bo to jest chamstwo. A ja powiem, że moim problemem nie jest ani Eska, ani tym bardziej Danae, natomiast, owszem, problem tak zwanego dojrzewania mnie jak najbardziej obchodzi. I ja naprawdę nie rozumiem, dlaczego niektórzy z nas – w tym nawet i nasze koleżanki – tak bardzo się bronią przed tą niepokonaną prawdą, że czas mija, a my też nie stoimy w miejscu. A jeśli to co napisałem, komuś nie wystarcza, to powiem coś dla mnie zupełnie oczywistego: starzejemy się już w momencie narodzin i to jest, z każdym kolejnym rokiem, coś absolutnie fantastycznego. A kto tego nie akceptuje, ten ćwok.

     I teraz, jeśli ktoś przyjdzie i się spyta, po ciężką cholerę dziś ten akurat ten tekst, odpowiem najlepiej jak umiem. Po nic. Po tych dziesięciu latach stać mnie i na to.

Książki, jak zawsze, są do kupienia na stronie www.basnjakniedziedz.pl i tu u mnie pod adresem k.osiejuk@gmail.com.