Czy samolot może poślizgnąć się na skórce od banana?

     Już myślałem, że w natłoku przeróżnych zdarzeń, ten moment nigdy nie nastąpi, ale jakoś się udało i wreszcie mam okazję odnieść się do tekstu, który tu zamieściłem w minioną sobotę, a więc analizy Katastrofy Smoleńskiej przedstawionej przez prof. Marka Czachora. Otóż to, co z jednej strony u Czachora podziwiam od lat, a z drugiej, to co tak naprawdę sprawiło, że oddałem tu mu miejsce na pełne dwa dni, to to, że on – oczywiście przy wszystkich różnicach, jakie nas dzielą pod względem nie tylko zawodowym, ale zwyczajnie intelektualnym – podobnie jak ja, nigdy nie odważył się choćby zasugerować swojej własnej teorii odnośnie tego, co tak naprawdę stało się w Smoleńsku. Wie Czachor, że sprawa śmierdzi na kilometr, zna doskonale ów kontekst, który ów smród w pierwszej kolejności uruchomił i do dziś nie pozwala mu ustąpić, a mimo to, ile razy zabiera głos w sprawie, która od ośmiu już prawie lat w znacznym stopniu wypełnia jego życie, każdą refleksję kończy zdaniem: „Nie wiem, co się stało w Smoleńsku”.

      A teraz to, co, stwierdzam bardzo nieskromnie, nas łączy… niech będzie że tylko duchowo. Możliwe, że ktoś, spośród tych tysięcy tekstów, jakie tu w ciągu niemal już 10 lat wrzuciłem, znajdzie i taki, gdzie ja, w jakimś szczególnym uniesieniu, faktycznie zasugerowałem, że jednak wiem, jednak prawda jest taka, że jedyne co ja kiedykolwiek wiedziałem, gdy chodzi o Katastrofę Smoleńską, to to, że nawet jeśli to była zwykła katastrofa, gdzie leci sobie samolot i nagle, czy to przez tragiczną awarię, czy pogodę, czy też błąd pilotów, spada, i ludzie giną, to na jej początku stała czyjaś bardzo paskudna intencja, by nie powiedzieć modlitwa. I proszę mi nie mówić, że to wciąż jest tylko opinia, bo to akurat jest fakt. Nie moja opinia, ale obiektywny, bardzo łatwy do zweryfikowania, fakt. O śmierć Lecha Kaczyńskiego modliło się przez cały okres jego prezydentury, a kto wie, czy i nie wcześniej, wystarczająco dużo osób, by owe modlitwy dotarły tam gdzie dotrzeć miały i tam właśnie, na miejscu, zostały wysłuchane.

      Napisałem tu kiedyś tekst pod tytułem „Psikus w kolorze krwi”, w którym pokazałem, w jaki sposób zwykłe życzenie, nawet jeśli wyrażone w formie zwykłej szczeniackiej psoty, może się zamienić w coś przeraźliwie realnego, a dziś, kiedy prof. Czachor publikuje swoją kolejną analizę, powtarzając niezmiennie, że wie tylko tyle, co mu wiedzieć jest dane, ja również powtarzam też tylko to, co wiem na pewno. Otóż gdyby nie ta nienawiść i tamto życzenie śmierci, tamtej katastrofy by nie było. Inaczej mówiąc – i tu pozwolę sobie odnieść się do przykładu, który nam tak pięknie przedstawił Czachor – wystarczyło nie zostawiać na schodach tej skórki od banana. A ktoś ją zostawił, i ja już mam tylko nadzieję, że za to zostanie ukarany. Obojętne – tu, lub dopiero tam.

Zapraszam wszystkich do ksiegarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, gdzie są do kupienia moje książki. Bardzo zachęcam.