O zawiści, jako szaleństwie i metodzie

      Zdaję sobie naturalnie sprawę z tego, że nadmierne przeciaganie jednego tematu może wywołać znudzenie, lub, co gorsza, wzruszenie ramion, tak jednak wyszło, że wczoraj napisałem tekst, w którym przedstawiłem sposób, w jaki działa tak zwany „rynek książki”, a na to pojawił się pewien kręcący się tu od jakiegoś czasu czytelnik i napisał co następuje:

      „Rynek odrzucił treści z Krzysia i Gabrysia, stąd frustracja, zazdrość i żółć, która was, prowincjonalni literaci, zalewa”.

      A ja, choć oczywiście mógłbym, i kto wie, czy nie powinienem, zlekceważyc owe pretensje, uważam, że ten jeden raz wypada mi właśnie im poświęcić nieco uwagi. Rzecz bowiem w tym, że one w żaden sposób nie są jakoś szczególnie egzotyczny, a wręcz przeciwnie, pojawiają się w dokładnie tej samej wersji niemal od pierwszego dnia, kiedy zacząłem prowadzić ten blog, a więc od pamiętnego ataku na Rafała Ziemkiewicza. To wtedy bowiem po raz pierwszy usłyszałem, że jeśli ja kieruję pod adresem Ziemkiewicza jakiekolwiek nieprzyjazne uwagi, to wyłącznie przez to, że mu zazdroszczę i chciałbym być taki jak on.

     Zarzut ten, jak mówię, wracał do mnie dziesiątki, a może i setki razy, a ja nawet nie mam siły by na niego odpowiadać. Czemu zatem dziś postanowiłem postapić tak oryginalnie, szczerze powiedziawszy, nie wiem, no ale myślę, że dobrze się stało, bo przynajmniej tę jedną kwestię będziemy mieli raz na zawsze załatwioną.

     Otóż przede wszystkim, mam bardzo mocne przekonanie, że ludzie, którzy podejrzewają mnie o to, że zazdroszczę rzekomego sukcesu Ziemkiewiczowi, Twardochowi, Stasiukowi, czy nawet Zbigniewowi Zamachowskiemu, sami przeżywają swoje życie, zazdroszcząc stale i wszystkim: temu, że ma ładną żonę, tamtemu, że ma duzo pieniędzy, innemu, że ma ładny samochód, jeszcze innemu, że jest przystojny, a całej reszcie, że w ogóle im się bardziej niż jemu w życiu powiodło. Oni najpewniej do tego stopnia uważają zazdrość za stan naturalny, a niekiedy może nawet za swego rodzaju zaletę, która czyni z nich osoby  ambitne, że nie są w stanie uwierzyć, że zyją na świecie ludzie, którzy nikomu nie zazdroszczą niczego, ludzie, którzy nawet jeśli nie do końca są zadowoleni z tego co mają i starają się to zmienić, czynią to wyłącznie na swój własny rachunek. Więcej. Owi ludzie są głęboko przekonani, że nawet jeśli ktoś ma zdrowie, kochającą rodzinę, przyjaciół, dobrą pracę i parę solidnych codziennych przyjemności, to i tak go wciąż prześladuje myśl, że ktoś tam ma więcej i lepiej. Skąd to przekonanie? No stąd własnie, że oni sami tacy właśnie są i bardzo nie chcą się czuć jacyś wyjątkowi.

       Przychodzi więc oto ów wspomniany na początku czytelnik i sugeruje mi, że kiedy ja piszę, że sukces Twardocha to sukces pozorny, to ja to robię właśnie dlatego, że świetnie wiem, że jest odwrotnie, tylko mi moja pożółkła z wściekłości zawiść nie pozwala tego przyznać. Ja chciałbym umieć pisać jak Twardoch, chciałbym mieć tyle co on czytelników, chciałbym występować w telewizji, chciałbym udzielać wywiadów dla gazet, chciałbym otrzymywać literackie nagrody, jeździć na wakacje do Toskanii, no i wreszcie chciałbym mieć tyle co on pieniędzy, ale ponieważ wiem, że to jest niemożliwe, zapluwam się w tej swojej bezradności i tym samym wystawiam się na śmieszność.

       Ktoś pewnie teraz ode mnie oczekuje deklaracji, że ja nie zazdroszczę i że jestem z tego jak żyję i z tego, co to życie mi przynosi, bardzo zadowolony i ani mi w głowie ryzykować jakiejkolwiek zmiany. Otóż nic z tego. Jestem pewien, że wiekszość stałych czytelniików tego bloga, a więc ludzi, którzy zdążyli mnie wystarczająco dobrze poznać, wiedzą to wszystko doskonale. Chciałbym natomiast wyrazić obawę, że ci wszyscy, którzy tu przychodzą tylko po to, by ze mnie drwić, robią to wyłącznie dlatego, że zazdroszczą mi tych tekstów, tych czytelników, tych książek, tej niezależności, tych wszystkich dobrych słów, które każdego dnia spotykają mnie ze wszystkich stron; zazdroszczą mi żony, dzieci, przyjaciół, pogody ducha, radości z życia, zdrowia, a kto wie, czy i nie zmartwień, których im wszystkim tak bardzo brakuje. Mam wrażenie, że oni są trochę jak ci księża, którzy pewnego dnia odchodzą z Kościoła, bo nie mogą znieść trywialności ludzkich grzechów.

      Za tym ich szyderstwem, a często i nienawiścią, stoi zatem czysta zawiść, jeden z siedmiu grzechów głównych.

      Nie polecam. To już znacznie lepiej jest nażreć się za bardzo.

Z tego co wiem, już niedługo, w ramach przewietrzania magazynu, to co zostało z nakładu „Marek, dolarów, bananów”, oraz „Rock and rolla” zostanie przesunięte do do mnie do Katowic, a zatem oba tytuły będą wysyłane do czytelnika z osobistą dedykacją autora, co niektórym z nas może się zapewne spodobać. Dam znać, kiedy już wszystko ruszy, a tymczasem zapraszam do księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl.