Bing, czyli tuż za zakrętem

      Jak wie już zapewne zdecydowana większość czytelników tego bloga, wszedłem w posiadanie trzech wnuczek, które – czego jeszcze do niedawno nie byłem w stanie sobie wyobrazić – wypełniły moje życie oraz moje emocje do tego stopnia, że chyba po raz pierwszy w życiu poczułem, jak to jest nie bać się śmierci. Przez to głównie jednak, że one są w nieco różnym wieku i kontakt z nimi odbywa się na różnym poziomie, tak wyszło, że najlepiej dogaduję się z najstarszą z nich, a owo dogadywanie się często sprowadza się do wspólnego przeżywania animowanej brytyjskiej produkcji zatytułowanej „Bing”. Wnuczka moja na punkcie tego Binga oszalała do tego stopnia, że kiedy ja osobiście przezywam kolejną wersję „Dazed And Confused” Led Zeppelin, czuję szczery wstyd z powodu swojego braku artystycznej wrażliwości. O co chodzi z tym Bingiem – bo on jest tematem dzisiejszej notki – już tłumaczę.

        Otóż jest to cały wieloodcinkowy cykl, w sumie sześć sezonów, przedstawiający kilka zaprzyjaźnionych rodzin, gdzie relacje między nimi, są tak idealne, że my akurat o nich moglibyśmy jedynie marzyć, ale które od nas różnią się tym, że choć prowadzą dokładnie takie same życie jak my, to z tą różnicą, że oni nie są ludźmi. A więc przede wszystkim są dzieci, czyli przede wszystkim króliczek Bing, jego przyjaciółka słoniczka Sula, ich wspólny kolega miś panda o imieniu Pando, nieco starsza koleżanka Coco, również królik, i wreszcie dzidziuś – też królik – Charlie. Są też jednak dorośli, czyli ich wszystkich rodzice, lub może raczej opiekunowie. I tu jest pierwsza ciekawostka. Owi opiekunowie, choć absolutnie bez zarzutu, mądrzy, opiekuńczy, pełni poświęcenia, to są, jak sądzę, bez wyjątku mrówki, znacznie mniejsze od tych dzieci. Ale to są rodzice – względnie opiekunowie – a więc ich rola, gdy chodzi o prowadzenie tych dzieci jest absolutnie podstawowa.

        W czym rzecz? Czy może chodzi o to, że pojawiła się jeszcze jedna tak zwana „bajka” dla przedszkolnych dzieci, która jest zwyczajnie dobra? Otóż nie. To co mnie w niej najbardziej zafrapowało, to to, że ja tam nie widzę jednego elementu, który mógłbym zakwalifikować jako element znanej nam wszystkim propagandy narzucanej nam przez tak zwaną „polityczna poprawność”. Oglądam z moją wnuczką te filmy od miesięcy, ostatnio już praktycznie po raz trzeci, czy czwarty i ani razu nie zdarzyło mi się tam zauważyć śladu owej ideologicznej agresji. Tam – pomijając akurat fakt, że to faktycznie nie są pełne rodzin, a ojciec Binga, mrówka Flop, zamiast pracować  i zarabiać na życie, cały swój czas z pełnym oddaniem poświęca temu królikowi, i robi to tak, że żaden ojciec na całym świecie nie jest w stanie się z nim równać – wszystko odbywa się dokładnie wedle tych samych schematów, jakie ustaliliśmy sobie choćby tu my, czytelnicy tego bloga. Tam dziewczynki ubierają się na różowo, i przebierają się za księżniczki, chłopcy bawią się autkami, a ostatnio nawet miałem okazję zauważyć, jak Flip z Bingiem miksują koktail z banana i przez tego banana wykonują piękny egzotyczny taniec powtarzając w kółko frazę „Banana, Banana”. Czyż to nie jest przypadkiem rasizm. Swoją drogą, tak już na marginesie, tam nie ma ani jednego Murzyna.

       Ale film pod tytułem „Bing” ma coś jeszcze, co moim zdaniem jest zupełnie niezastąpione. Niedawno na tym blogu przedstawiłem tekst Peggy Noonan o tym jak ona stara się wychować swojego syna na gentlemana. Otóż w filmie, który mnie i moją wnuczkę tak zachwycił, trwa w najlepsze wychowanie dzieci na gentlemanów oraz gentleladies. I to wedle najbardziej tradycyjnych wzorów. Mało tego. On uczy najbardziej podstawowych umiejętności: cierpliwości, rozwagi, współczucia, uprzejmości, wybaczenia, współpracy; tam jednymi z najczęściej powtarzających się słów są „dziękuję”, „przepraszam”, „proszę” i to wszystko ma zdecydowany charakter edukacyjny.

        Któż powie, że film „Bing” to typowa masońska robota, gdzie zamiast chrześcijańskiej miłości – to prawda, tam ani Boga, ani śladu jakiejkolwiek religii, poza oczywiście świąteczną choinką, zwyczajnie nie ma – proponuje się tak zwany „humanizm”, nową religię ludzi, którzy tak naprawdę dążą do tego, by człowieka uczynić zaledwie jedną z ożywionych części ziemskiej materii. I to jest oczywiście całkiem możliwe, choć uważam, że jeśli tak rzeczywiście jest, to fakt, że oni nie uznali za stosowne odwołać się do owej jak najbardziej ziemskiej idei miłości, która ostatnio zwłaszcza atakuje nas z każdej możliwej strony, budzi zainteresowanie. No ale jest coś co sprawia, że ja ten film kupuję z całym dobrodziejstwem inwentarza. On bowiem uczy tego wszystkiego, czego ja starałem się uczyć swoje dzieci, a dziś moją wnuczkę, jak choćby tego, że przed szaloną zabawą warto się wysikać, albo że cały sens niespodzianki polega na tym, że jest to niespodzianka i nie trzeba się wściekać, jeśli ona nie jest taka, jak byśmy chcieli. No a poza tym, to jest naprawdę fantastyczna produkcja.

        Jest jednak coś jeszcze, zupełnie akurat nie związane z tym co nas wszystkich bez wyjątku może zainteresować. Otóż to jest, jak już wspomniałem, produkcja brytyjska i choć na youtubie można oglądać jej polską, bardzo zresztą udaną, wersję, to są tam też do obejrzenia odcinki w wersji oryginalnej i muszę powiedzieć, że dawno nie słyszałem języka angielskiego w tak fantastycznej, tak naturalnej odmianie. Jeśli ktoś się językiem interesuje, a może jeszcze dodatkowo się go uczy – a kto wie, czy nie ma wnuków, którymi się od czasu do czasu opiekuje – i pragnie ćwiczyć wraz z nimi brytyjską wymowę, to „Bing” jest w tym wypadku najlepszy.

        Na koniec jednak, zachęcając oczywiście wszystkich do oglądania, proszę o opinie krytyczne. Cały czas niezmiennie chodzi mi po głowie myśl, że czegoś istotnego tu nie zauważyłem, a powinienem.