Projekt "Zaraza", czyli na jak długo można wstrzymać oddech?

      Przyznaję, że za pomysłem na dzisiejszą notkę stoją względy obrzydliwie partyklularne, a związane z tym, że wczoraj po raz drugi w życiu – pierwszy raz to było wtedy, gdy rodziła sie moja młodsza córka i obsługa porodu mnie do tego zmusiła – założyłem sobie na twarz tak zwaną „maseczkę”. Założyłem, to mało zresztą powiedziane; ja nie dość że ją założyłem, to przez okres dwa razy po godzinie usiłowałem w niej paradować po okolicy. I oto, proszę sobie wyobrazić, po raz pierwszy od wielu, wielu lat dostałem cholery na władzę, którą w taki czy inny sposób popieram od roku 1990. Rzecz w tym, że mnie ta maseczka przede wszystkim odbiera oddech, następnie kompletnie nie do zniesienia grzeje w twarz, a jak by tego było mało, sprawia że okulary mam nieustannie zaparowane. Krótko mówiąc, ja w tej maseczce z jednej strony nie jestem sobie w stanie wyobrazić, bym potrafił realizować na co dzień zalecenia podstawione przede mną przez mój rząd, a z drugiej mam wręcz desperacką nadzieję, że z tym swoimi fanaberiami należę do na tyle drobnej mniejszości, by nasza władza to co się może już niedługo stać wytrzymała.

       Szykuję się więc do kolejnego wyjścia na ulicę w zaciągniętej na usta i nos maseczce, a jednocześnie widzę i słucham ministra Szumowskiego, jak do mnie mówi, że mam się przygotować na to, że przez może i najbliższe dwa lata nie będę mógł jej z twarzy zdjąć, a za to poświęcenie on mi gwarantuje, że prawdopodobnie już nigdy nie będzie tak jak było przed epidemią. A w tej sytuacji, przepraszam bardzo, ale ja mam naprawdę wielką trudność, by zachować dotychczasową lojalność i nie wracać do moich refleksji sprzed tygodnia, kiedy to nieustannie zadręczała mnie myśl, że ta cała pandemia, to prawdopodobnie jakiś projekt, którego żródła i celu nie znamy.

       Mam nadzieję, że się dobrze rozumiemy. Ja jestem jak najbardziej otwarty na to by popierać ten rząd z całych swoich sił, ale naprawdę byłoby mi znacznie łatwiej, gdyby minister Szumowski – zwłaszcza w sytuacji gdy faktycznie wspomnianych wątpliwości z biegiem czasu wcale nie ubywa – na pytanie, kiedy będziemy mogli żyć normalnie, znalazł sposób by nam powiedzieć parę miłych słów, zamiast ograniczać się do informacji, że mamy przestać marzyć i się pogodzić z tym, że lepiej już było. Bo z tymi zaparowanymi okularami i szmatą, która uniemożliwia oddychanie nie bardzo jestem w stanie zachowywać lojalność.

      A teraz pozwolę sobie przedstawić tekst, przyznaję, że dość długi, który znalazłem na Facebooku, tekst, przyznaję, że budzący pewne wątpliwości, niemniej uważam, że byłoby bardzo dobrze, gdyby nie tylko minister Szumowski, ale i może sam Premier, czy Prezydent mieli świadomość dyskusji, jaka się tu i ówdzie toczy i jej nie lekceważyli, nawet jeśli jest fałszywa i głupia. Bo ona tak czy inaczej trwa, i jeśli cała ta gadka o tym, jak to będziemy się musieli nauczyć nowego życia, jest na poważnie, to owa dyskusja ją bardzo skutecznie przykryje a następnie równie skutecznie zadusi. Proszę zatem o uwagę:

       Każdego dnia w Polsce na raka umiera 270 osób. Każdego roku 100 tys. Polaków zapada na choroby onkologiczne. Na świecie to 10 milionów ludzi. To jest realna epidemia, o której media i politycy nie mówią tak głośno. Co więcej, każdego roku grypa zabija na świecie 600 tys. osób. W samej Polsce w tym roku odnotowaliśmy 150 ofiar i 3 miliony chorych. Gruźlica zabija rocznie na świecie prawie 2 miliony ludzi, malaria 1,2 mln, AIDS ponad 1 mln, cholera ponad 100 tysięcy. Obecne „straszydło w koronie” nie mieści się nawet w pierwszej setce największych zagrożeń dla zdrowia i życia człowieka.

      Tak naprawdę nie wiemy, czy w Polsce ktokolwiek umarł w związku z zakażeniem koronawirusem. Brak brak publikacji medycznych na ten temat. W mediach podano, że osoby, które zmarły, chorowały na poważne schorzenia, a do szpitala trafiały w ciężkim stanie. Media w Wielkiej Brytanii poinformowały, że wśród ofiar śmiertelnych w kraju nie było osób nieobciążonych innymi chorobami. We Włoszech opublikowano analizę, z której wynika, że jedynie w przypadku 1,2% zmarłych nie wiadomo, by chorowali na inne choroby.

      [Gdy chodzi o Włochy] ogólna liczba zgonów w 2020 roku, do 21 marca włącznie, wynosi 135 589. Jeśli podzielimy liczbę zgonów przez 81 dni, które upłynęły od 1 stycznia, daje nam to 1 674 zgony dziennie, 50 218 miesięcznie. W 2018 roku w miesiącu umierało średnio 52 tys. osób. Średnia miesięczna w 2020 roku to tylko 50 tys. (i to w trakcie pandemii).

      Zastanawia brak informacji w mediach o liczbie zgonów na inne choroby i z przyczyn naturalnych. Można więc odnieść wrażenie, że Włosi przestali umierać na inne choroby i z przyczyn naturalnych. Umierają już tylko na koronawirusa. W liczbie zgonów nie widać żadnej wartości dodanej (tych 4,5 tys., które mamy teraz). Spójrzmy na inne źródło. Jak się okazuje, we Włoszech średnia wieku ofiar to 79 lat. Prawie wszystkie ofiary, czyli 98%, miały poważne choroby współistniejące. A przecież ludzie ciężko chorzy i bardzo starzy zawsze umierali – głównie na jakieś infekcje. Ten wirus jest potencjalnie groźny, tak jak każda inna infekcja, dla osób z deficytem immunologicznym.

      Według szacunków ICL nawet 80% wszystkich zakażonych nie ma żadnych objawów COVID-19. Największa liczba zainfekowanych zakaża się właśnie od osób bezobjawowych. Nie ma szans na powstrzymanie transmisji wirusa obecnie stosowanymi metodami. Podsycająca panikę powszechna izolacja doprowadzi do destrukcji państwa i ogromnych szkód gospodarczych. Ten wirus nie jest groźny dla osób ze zdrową immunologią.

      Dlatego bardziej niż wirusa, powinniśmy bać się paniki i załamania gospodarki. Powszechna izolacja nie tylko sprzyja panice, ale jest błędem. Nie ma szans na osiągnięcie zakładanych celów. Za to gwarantuje rozmontowanie państwa oraz spowodowanie ogromnych szkód w gospodarce, a tym samym tragedie wielu ludzi. Kolejne decyzje rządu nakręcają panikę. Fatalną rolę wypełnia tu GIS.

      Należy zatem natychmiast zamienić dotychczasową strategię na izolację selektywną, skierowaną do osób zagrożonych. Osoby te należy wyselekcjonować na podstawie kryteriów opisowych: wiek powyżej 80 lat, pacjenci po przeszczepie, po leczeniu onkologicznym w ciągu ostatniego roku itp. Dodatkowo należy wykorzystać metody oceny odporności komórkowej u tych osób, takie jak wskaźnik CD4/CD8. Wobec tych osób należy wdrożyć etapowo kolejne stopnie izolacji, aż do pełnej izolacji. W szczególności osoby mające jakikolwiek kontakt z tymi osobami powinny być badane testem na obecność koronawirusa. Takie działanie będzie znacznie bardziej efektywne.

      W całej tej retoryce wokół wirusa mamy dwa główne cele. Pierwszy, by chronić ludzi, dla których ta infekcja (jak również inne) może być groźna, przez zmianę strategii na izolację selektywną oraz zintensyfikowanie działań Systemu Opieki Zdrowotnej w stosunku do tych osób.

      Drugi to minimalizowanie szkód gospodarczych. Niewiele pomogą dotacje i źle zaadresowane ulgi. Jedyna szansa na skuteczną obronę przed katastrofą gospodarczą to natychmiastowy powrót zdrowych ludzi do pracy i normalnego życia. Pomoc państwa powinna im to ułatwiać. Jednak aby cele te zostały zrealizowane, niezwykle ważne jest zwalczanie dezinformacji i paniki.

      A ja już tylko, łapiąc się tej myśli jak pijany płotu, mam tylko życzenie, by już jak najszybciej było po majowych wyborach, bo wierzę, że już na drugi dzień po ogłoszeniu wyników wszyscy cudownie ozdrowiejemy. Przynajmniej tu. Ameryka będzie musiała jeszcze kilka miesięcy poczekać.