O kurze i jajkach, czyli żeby już do szkoły

        Mam nadzieję, że przynajmniej ci z nas, którym udało się choć na chwilę przestać się rozglądać za wirusem, który nieoczekiwanie wyskoczy na nich zza rogu i ich zabije, zwrócili uwagę hejt jaki spadł na grupkę warszawskich nauczycieli, którzy zgodzili się zamienić klasę szkolną na telewizyjne studio i tym samym dokonali czegoś na kształt środowiskowego harakiri. Mam też nadzieję, że przynajmniej części z nas udało się obejrzeć choć część wspomnianych występów i na tyle dobrze wiedzą, co mam na myśli mówiąc o harakiri, że nie będę musiał opisywać tego nieszczęścia, z którym mieliśmy do czynienia. A nadzieja moja związana jest przede wszystkim z tym, że nie mam najmniejszego zamiaru znęcać się nad tymi biednymi nauczycielami i dołączać się do szyderstw, których dziś już jest wokół dużo za dużo, ale zwrócić uwagę na coś, co mogło stać się dziś tematem numer dwa – koronawirus pozostaje oczywiście niepokonany – niestety jednak zostało skutecznie przysypane kolejnymi popisami tych, którzy na temat stanu w jakim się znalazła polska szkoła – a o tym, że nie tylko polska wiem stąd, że miałem do czynienia z nauczycielami z Francji, Niemiec, Węgier, Hiszpanii i innych miejsc w Europie i wszystkiego doświadczyłem osobiście – nie mają bladego pojęcia, a co gorsza, sami się owego pojęcia przez swoje zgnuśnienie skutecznie pozbawili, i którzy jedyne co dziś wiedzą, to to, że oto PiS przedstawił właśnie publicznie swoje kadry.

       Przyznaję, że sam z przygotowanych przez TVP lekcji miałem okazję jedynie obejrzeć lekcję języka angielskiego. W dodatku – ze względu na obawę, że każda kolejna chwila tego czegoś spali mnie ze wstydu – zaledwie kilka pierwszych jej minut do momentu pojawienia się owej pszczoły. Natomiast przede wszystkim dotarły do mnie wszystkie ciekawsze relacje ze wspomnianego wydarzenia, a poza tym mam swoje osobiste doświadczenie, więc co mam wiedzieć to jak najbardziej wiem. A wiem choćby to, że jeśli poziom zaprezentowany przez owe telewizyjne nauczycielki w jakikolwiek sposób odbiega od poziomu, który ja jako nauczyciel od lat siłą rzeczy znam, to tylko w tym zakresie, że one nie dłubią podczas lekcji w nosie i mają ambicję wymyślić coś ponad to co jest w podręczniku, w tym wypadku tę nieszczęsną pszczołę. Problem bowiem polega na tym, że poziom zawodowy – ale i nie tylko ten – prezentowany przez dzisiejszych nauczycieli jest bliski mułu, a kto wie, czy nie skalistego dna. Jak mówię, oglądałem tylko fragment lekcji języka angielskiego i ze wstydu nie byłem w stanie tego doświadczenia dłużej kontynuować, natomiast wiem, że ta biedna kobieta przynajmniej się starała; ona coś na tę lekcję przygotowała; ona przez cały ten czas stawała na głowie, by te dzieci, które jej słuchały jakoś zainteresować. Czy ich czegoś nauczyła? Oczywiście że nie, ale przepraszam bardzo, czego dziś nasze dzieci uczą się od swoich nauczycieli gdy na świecie nie szaleje pandemia?

        Od kilkunastu lat jestem egzaminatorem maturalnym i jak dziś pamiętam jak to wszystko dopiero się zaczynało i musieliśmy zdać egzamin kwalifikacyjny. Dostaliśmy odpowiednie arkusze maturalne oraz zadanie poprawnego ich ocenienia i proszę sobie wyobrazić, że te wszystkie nauczycielki – ja tam byłem chyba jedynym mężczyzną – najzwyczajniej na świecie od siebie odpisywały. Prowadząca egzamin pani wciąż je upominała, by nie zgapiały – bez efektu. One wciąż, wbrew podstawowemu poczuciu wstydu, łypała za ramię, by sprawdzić, jak daną kwestię rozwiązała koleżanka, a ta z kolei odwrotnie. Od tego czasu – jak mówię od kilkunastu już lat – sprawdzam tę matury, rok w rok mam do czynienia z tymi nauczycielkami, które wówczas uzyskały stopień egzaminatora i widzę, jak one sobie radzą, no i, co nie najmniej ważne, co to za ludzie. I w związku z tym wiem wszystko.

        Mam troje dzieci, z których każde przeszło w swoim życiu szkolny – czy też uniwersytecki – kurs języka angielskiego; mam uczniów, którzy zdają mi relację z tego, co się wyprawia na lekcjach w ich szkole; mam znajomych nauczycieli, którzy przynoszą mi anegdoty ze zdarzeń jakich oni z kolei byli świadkami. I wniosek z tego mam jeden: nawet wykładowcy uniwersyteccy z tytułami doktorskimi mają mniejsze kompetencje niż ta biedna kobieta od pszczoły, którą TVP wystawiła na pośmiewisko.

       (Jeden z moich uczniów – co warto zauważyć uczeń jednej z najbardziej renomowanych szkół w mieście – poinformował mnie właśnie, że ich pani od historii notorycznie popełnia błędy, które regularnie dostrzegają nawet ci mniej zainteresowani tematem uczniowie, tyle że nie mają odwagi, by jej zwracać na nie uwagę).

        Dziś, kiedy przeglądam komentarze w Internecie, widzę że te nieszczęsne nauczycielki nie mają życia, a co gorsza, jeszcze nawet telewizja im za tę ich kompromitację nie zapłaciła. To co mnie jednak najbardziej w tej reakcji porusza, to fakt, że większość z komentujących nawet nie dopuszcza do siebie myśli, że ich dzieci, spędzające całe dnie w szkole na lekcjach, ale też po lekcjach na tak zwanych „korkach”, są niezmiennie wystawieni na ten sam rodzaj oszustwa. I to jest coś, co bym proponował jako temat ogólnopolskiej debaty, a nie jakieś urojone kompromitacje publicznej telewizji.

        Na koniec mam pewne wspomnienie.  Otóż swego czasu trafiłem na matematyczno-fizyczną zagadkę polegającą na tym, by odgadnąć jaką grubość będzie miała zwykła higieniczna chusteczka złożona pięćdziesiąt razy. Znałem w życiu kilka nauczycielek matematyki i dwóm z nich zadałem ową zagadkę. Jedna z nich wzięła do ręki kalkulator i obliczyła, że to będzie odległość od Ziemi do Słońca, druga natomiast uznała, że odpowiednią odpowiedzią będzie osiem metrów. To są zaledwie dwa egzemplarze z całej tej sfory, jednak nie mam najmniejszych wątpliwości, że ja tu akurat miałem wyjątkowe szczęście, bo mogę przynajmniej uznać, że sytuacja jest pół na pół.