Czy te oczy mogą kłamać?

Wprawdzie już tu w tym tygodniu przemknęła przez nasz blog kwestia oczu Donalda Tuska, jednak osobną refleksję poświęciłem im w swoim cotygodniowym felietonie dla „Warszawskiej Gazety”, który dziś z prawdziwą przyjemnością tu powtarzam, wraz z bardzo pięknym filmikiem, który właśnie odkryłem na Youtubie. Bardzo proszę.         

      Nie wiem, czy miałem wcześniej okazję wracać do tamtego wspomnienia, dziś jednak, niezależnie od wszystkiego, wróciły do mnie słowa mojej świętej pamięci cioci, kobiety prostej, acz szeroko otwartej na otaczający ją świat, wypowiedziane w chwili gdy ujrzała ona w swoim telewizorze w pełnej okazałości, wówczas jeszcze nieszczęśliwie nam panującego, premiera Donalda Tuska, i jego obecność w swoim wiejskim domu skomentowała następującymi słowami: „Popatrz na niego. On stawia oczy jak złodziej”.

       Ja do dziś pamiętam te słowa i ile razy widzę tego człowieka, w dowolnej zresztą sytuacji, myślę sobie, że cokolwiek by o nim nie mówić, jedna rzecz pozostaje całkowicie jednoznaczna: on stawia oczy jak złodziej.

       Gdy pojawiła się kontrowersja dotycząca dalszych losów Donalda Tuska po upływie kadencji przewodniczącego owej Rady Europy, czy może Rady Europejskiej – w końcu jeden diabeł – część z nas zaczęła obstawiać jego powrót do Kraju i podjęcie walki o wyprowadzenie nas z pułapki faszyzmu, inni zaś – w tym i ja – optowaliśmy za tym, by Donald Tusk już do śmierci nie pokazywał się tutaj, a to z tego powodu, że byłoby nam wszystkim bardzo ciężko znosić sposób, w jaki on stawia swoje oczy.

      Dziś, z odpowiedniej już perspektywy, widzimy, że wprawdzie udało nam się go od siebie skutecznie odsunąć, co jednak nie zmienia faktu, że on się nadal, jakimś niepojętym cudem, czuje się Polakiem i uznaje za stosowne nam o sobie od czasu do czasu przypominać. Oto w obliczu nadchodzących szybkim krokiem majowych wyborów prezydenckich, pojawił się ów dziwny człowiek w Białymstoku i na tak zwanym Festiwalu Dyplomatycznym, przemawiając do miejscowych studentów oraz grupy licealistów, ogłosił co następuje:

„W Polsce dzieje się zło. Obawiam się, że starania opozycji nie wystarczą. To ludzie muszą mieć poczucie, że miara zła w jakimś sensie się wypełnia. Trudno nie zauważyć, jak daleko posunęła się degrengolada ludzi władzy. Ludzie na całym świecie łapią się za głowy i zastanawiają, co się tutaj u nas dzieje. To są ludzie, którzy nie myślą źle o Polsce i Polakach, tylko dokładnie odwrotnie. Oni nie są w stanie zrozumieć – i w jakiejkolwiek stolicy jestem, jest ta sama reakcja – jak to jest możliwe: Polacy, kapitalni ludzie, którzy przez tyle lat pokazywali całemu światu, że można piąć się w górę błyskawicznie, Polska, która była takim symbolem sukcesu europejskiego – jak to jest możliwe, że nagle jakaś grupa ludzi dostała władzę w swoje ręce i robi rzeczy, które są nie do zrozumienia nigdzie. Przed Polakami jest wielkie sprzątanie, po tym, co oni tutaj”.

      Otóż tu mamy ów Festiwal Dyplomatyczny, z drugiej strony tego idiotę, który od lat nie potrafi inaczej, jak „stawiać te oczy jak złodziej”, a dalej już tylko informację, że nic więcej nie ma znaczenia. Tyle wszystkiego, że Budka by tak ładnie nie potrafił.