Po ile kilo koronawirusa na czarnym rynku?

Myślę, że dzisiejszy dzień jest równie dobry jak każdy z minionych kilkudziesięciu, i jak  równie każdy z kilkudziesięciu następnych, bym mógł zamieścić tu swoje najnowsze refleksje z „Warszawskiej Gazety” w sprawie – jak by inaczej – koronawirusa, jako artykułu handlowego. Zapraszam do rozmowy, a jednocześnie już teraz zapowiadam, że jutro, po aż nazbyt długiej przerwie, będziemy mieli okazję – niektórzy z nas po raz pierwszy – podziwiać samozwańczego duszpasterza tego miejsca, księdza Rafała Krakowiaka, starszym czytelnikom znanego pod imieniem Don Paddington. No ale to dopiero jutro. Dziś maski na nosy i noga do schronu.

      Dotychczas było tak, że teksty te, które przygotowuję w poniedziałek, gdy trafiają w piątek do Czytelnika, stanowią już tak zwaną melodię przeszłości. Dziś jednak nie mam wątpliwości, że gdybym nawet dzisiejszy felieton pisał z myślą o wydaniu kwietniowym, czy majowym, to on byłby nadal bardzo aktualny. Czemu tak? A no temu, że jego przedmiotem jest tak zwany koronawirus, który został nam sprezentowany przez światowy przemysł zarządzający kulturą popularną, w dodatku tą jej częścią, która została wprzęgnięta w globalną politykę, a to z kolei powoduje, że nim nie będziemy się zajmować jeszcze dzień, dwa, czy nawet tygodnie, ale najpewniej długie miesiące.

       Spójrzmy, z czym mamy do czynienia. Oto wirus, który wedle najbardziej wiarygodnych informacji, w 80 procentach przypadków przebiega nadzwyczaj łagodnie i przypomina bardziej zwykłe przeziębienie niż klasyczną grypę, wirus, który dotychczas na całym świecie zamieszkałym przez blisko 8 miliardów ludzi, zaatakował zaledwie 90 tysięcy osób, z czego zmarło niespełna trzy tysiące, a cały ów świat nie dość, że nie zna dziś ważniejszego tematu, to pogrąża się w panice, której nie zaznał chyba od II Wojny Światowej.

       Oglądałem w telewizji wypowiedź pewnego starszego pana, mieszkańca Włoch, który w stanie autentycznej cholery mówił do mikrofonu dziennikarki, że nawet wtedy, 80 lat temu, było znacznie spokojniej. A ja dziś wiem doskonale, co on miał na myśli. Pamiętam dzień,  w którym pojawiły się pierwsze informacje o owym wirusie. Oto idąc ulicą zaledwie odchrząknąłem i idąca obok mnie kobieta zaczęła autentycznie uciekać. Dziś w tramwaju, którym zwykle rano jadę do pracy, zawsze odpowiednio przepełnionym, jechało ze mną może 10 osób. Wczoraj na mszy w kościele, zawsze pełnym, połowa miejsc świeciła pustkami, tak że ci, do których w pierwszej kolejności były skierowane odczytywane przez księdza proboszcza słowa ministra Szumowskiego, że należy unikać kontaktu z osobami, które kaszlą i kichają, nawet nie mieli okazji ich wysłuchać.

       Piłkarskie mecze w całej Europie organizowane są bez obecności publiczności, wielkie od dawna zapowiadane imprezy są odwoływane Sejm z powodu rzekomej pandemii, wszystkie światowe media informują, że w Stanach Zjednoczonych zmarła pierwsza osoba, a nasz Sejm, pod auspicjami Prezydenta, urządza wielki polityczny happening, gdzie obie strony politycznego sporu przerzucają się argumentami mającymi albo podważyć kompetencje politycznego przeciwnika, albo pochwalić się własnymi sukcesami.

      A ja sobie myślę, że to jest jedyna dobra rzecz w tym całym szaleństwie. Otóż nie mam wątpliwości, że gdyby faktycznie istniał choćby ślad zagrożenia, oni wszyscy by się pochowali gdzieś po piwnicach i strychach, i ani by im w głowie było urządzać polityczne przepychanki. No i oczywiście korespondentka TVP Info Magdalena Wolińska Redi, opowiadając o kataklizmie, jaki spadł na Włochy, swoją relację prowadziłaby z hotelowego pokoju przez zamknięte okno, a nie z pełnego oczywiście zarażonych Włochów placu w środku któregoś z miast.