WOŚP, czyli zaznaczanie terenu

       Nie planowałem już więcej pisać na temat Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, jednak dwie rzeczy mnie do tego zachęciły. Przede wszystkim, jak się okazuje, dwa ostatnie teksty, jakie owemu tematowi poświęciłem, spotkały się tu ogromnym zainteresowaniem, generując za każdym razem niemal 3 tysiące unikalnych odsłon, a to świadczy o tym, że temat żyje. Poza tym, to że atmosfera, jaka przy tej okazji kreowana jest rok w rok przez ów moralny terror, jakiemu poddawani są nawet ludzie, którzy w tę styczniową niedzielę jedyny kontakt jaki mają ze światem, to wyjście rano do kościoła na Mszę, znów nie wytrzymałem. Oto dziś z samego rana media podały informację, że wiceprezydent Białegostoku na swoim Twitterze zamieścił zdjęcie, na którym w towarzystwie innych osób świętuje kolejny sukces Jerzego Owsiaka i ktoś natychmiast zauważył, że w tej rozradowanej grupce, tuż obok wiceprezydenta stoi człowiek, który dziesięć lat temu, podczas wpychania penisa do odbytu, pragnąc wzmocnić wspólne erotyczne wrażenia, przy pomocy sznurka, udusił swojego homoseksualnego partnera. Przyznaję, że owa wiadomość zrobiła na mnie podwójne wrażenie i to wcale nie z Jerzym Owsiakiem w roli głównej. Przede wszystkim, przypomniał mi się znakomity film Friedkina „Cruising”, który przez to, że w sposób niezwykle graficzny prezentował środowisko homoseksualne z tej właśnie perspektywy, został skazany na wieczną publiczną niesławę, no a poza tym zacząłem sobie myśleć o owym mordercy, który zamiast zdychać w więzieniu dziś zadaje szyku w pierwszym rzędzie festiwalu WOŚP w Białymstoku. I o nim właśnie chciałem dziś napisać parę słów.

      Otóż zastanawia mnie czemu on wziął wczoraj udział w tej zabawie i to w tak spektakularnym stylu. Czy podczas pobytu w więzieniu – myślę, że coś tam jednak odsiedział; w końcu w roku 2009 sędziowie nie mieli jeszcze powodu, by terroryzować społeczeństwo z którym są w stanie wojny – doznał nawrócenia i uznał, że od tej chwili będzie już tylko czynił dobro? A może już po odbyciu wyroku doszedł do wniosku, że najpewniejszą drogą do resocjalizacji będzie nawiązanie kontaktu z ludźmi o czystych sercach i dobrych intencjach? Może wreszcie, całkiem przeciwnie, wpadł na pomysł, że to tam, podczas tych corocznych finałów będzie mógł wyszukiwać kolejnych partnerów do seksualnych orgii, tyle że takich, którzy mu nie będą od razu walić kity od głupiego sznurka?

        Może tak to właśnie było? Przypominam sobie książkę Vonneguta „Galapagos”, której jednym z bohaterów jest psychopatyczny morderca i jak najbardziej gej, który regularnie zakładał sweter na drugą stronę, tak by metka była na zewnątrz, wychodził na miasto i w ten sposób prowokował do zaprzyjaźniania się swoje kolejne ofiary. To ta metka właśnie służyła mu jako znak rozpoznawczy i jednocześnie przynęta. Przypominam sobie ową vonnegutowską metkę i zastanawiam się nad funkcją serduszek, które lata temu Jerzy Owsiak zaczął rozprowadzać po całym świecie. Ja oczywiście nie sugeruję, że to nadzwyczaj miłe i porządne małżeństwo z trójką miłych i porządnych dzieci, którzy mieszkają w pobliżu i których często spotykam w kościele podczas mszy, a którzy wczoraj solidarnie i dumnie demonstrowali swoje dobre serca, w ów dziwny sposób się dekorują, by zakładać sznurki na szyję Bogu ducha winnym gejom. A może, ktoś powie, że moim zdaniem oni dają sobie przylepiać te serduszka po to, by każdy wiedział, że oni są dobrymi ludźmi, którzy poszczą, odmawiają różaniec i dają jałmużnę? Też nie. Im by w życiu nie przyszło do głowy by trąbić w trąby, kiedy czynią dobro; w końcu z cała pewnością co wieczór czytają Pismo Święte. W moim rozumieniu, w każdej z opisanej sytuacji chodzi zawsze o to samo, a mianowicie o to, by się członkowie w gruncie rzeczy sekty wzajemnie rozpoznawali. I to, moim  zdaniem, stanowi największy biznesowy sukces Jerzego Owsiaka; nie te ukradzione pieniądze, nie to moralne i intelektualne zepsucie, z którym mamy do czynienia na organizowanych przez niego eventach, nie wreszcie ta sława i kto wie, czy nie wreszcie od lat wyczekiwana Nagroda Nobla, ale to, że jemu udało się z tak nieprawdopodobną skutecznością, dzięki tym serduszkom, zaznaczyć teren i podzielić Polskę na dwie osobne części.

      I tu widzę podobieństwo. Jeśli bowiem wczoraj w kościele podczas Mszy jedna połowa modliła się z przylepionymi do piersi czerwonymi sercami, a druga bez, to tak naprawdę wcale nie chodziło o to, by każdy wiedział, że jedni są dobrzy, a drudzy źli, ewentualnie, że jedni są głupi, a drudzy mądrzy, ani tym bardziej o to, by uczestnicy owej modlitwy się rozpoznawali i czuli ze sobą więź, która nie ma nic wspólnego ze znanymi nam celami. Tu nawet nie chodzi o to, że ci wszyscy, którzy odmawiają Ojcze Nasz, składając dłonie na owsiakowym serduszku, w ten sposób deklarują, że w majowych wyborach zagłosują na każdego, byle nie Dudę, a pozostali to ciemny PiS. Nic podobnego. Tu mamy do czynienia wyłącznie z kwestią przynależności do organizacji, której nazwę, kształt i zadania zna chyba tylko Owsiak, a kto wie, czy nawet i on. To znaczy, gdy chodzi o mnie, to ja pewne podejrzenia mam i myślę, że jestem na dobrym tropie, no ale to jest już temat na osobny felieton.

 

Trzy kwestie na koniec. Przypominam, że ci wszyscy którzy pragną mieć możliwość komentowania na tym blogu powinni swoją chęć zgłosić pod adresem k.osiejuk@gmail.com. Druga rzecz to ta, że ci którzy, choć zapowiedzieli chęć komentowania do końca miesiąca nie pokażą, że to było na poważnie, zostaną z listy usunięci. No i wreszcie coś z zupełnie innej beczki. Własnie się dowiedziałem, że w księgarni Kliniki Języka zostało już tylko ok. 170 egzemplarzy mojej ostatniej książki o Imperium Brytyjskim. Jak znam Gabriela, dodruku, przynajmniej na razie, nie będzie. Zainteresowanych zachęcam albo do zamawiania książki pod adresem basnjakniedzwiedz.pl, ewentualnie do kontaktu bezpośredniego. Mam tu też pewną liczbę egzemplarzy z osobistą dedykacją.