O Krzyśku i jego przyjaciołach

       Zmarł Krzysztof Leski, a ja nie widziałem najmniejszego powodu, by tę śmierć komentować. Ponieważ jednak inni nie mają tu najmniejszych skrupułów, uznałem, że co mi właściwie szkodzi.

      Gdyby ktoś nie wiedział w czym rzecz, krótko wspomnę, że Krzysztof Leski w latach 80 pisał w prasie tak zwanej „podziemnej”, na początku lat 90 był jednym z najważniejszych dziennikarzy „Gazety Wyborczej”, a potem, z powodów nikomu nieznanych z tego towarzystwa wypadł i zaczął działać jako dziennikarz niezależny, czyli krótko mówiąc bloger. Tak się złożyło, że kiedy ja zacząłem się udzielać w Internecie, a dokładnie rzecz biorąc w Salonie24, Krzysztof Leski był tam pierwszą gwiazdą. Ponieważ tak jakoś wyszło, że i ja tam miałem swoją pozycję, Leski natychmiast się o mnie dowiedział i przez pewien czas wymienialiśmy się uwagami. Oczywiście, on był ode mnie wielokrotnie ważniejszy, więc nie można mówić o żadnych bliższych relacjach, ale, owszem, tyle wszystkiego, że mieliśmy świadomość swojego istnienia.

       Nie lubiłem Leskiego i tego co on pisał – podobnie zresztą jak on tego co pisałem ja –  z powodów, które tu nie są istotne, niemniej jednak znaliśmy się i staraliśmy się nie wchodzić w sobie w drogę. Spotkaliśmy się dwa razy w życiu. Raz przy okazji wydarzenia zorganizowanego przez zamordowanego w Smoleńsku Rzecznika Praw Obywatelskich, śp. Janusza Kochanowskiego, gdzie przywitaliśmy się i to tyle, oraz drugi raz, gdy Salon24 zorganizował uroczystość z okazji swoich trzecich urodzin, a ja go tam spotkałem, no i znów się przywitaliśmy i tyle. Pamiętam tamten moment szczególnie z tego względu, że tam się pojawił również bloger Grzegorz Wszołek.

       Tu muszę osobny akapit poświęcić Wszołkowi. Otóż kiedy ja zacząłem publikować w Salonie24, w tym samym mniej więcej momencie pojawił się tam też bloger o nicku gw1990, czyli wspomniany Wszołek, który był wówczas uczniem klasy maturalnej w którymś z krakowskich liceów. Ponieważ on, podobnie jak ja, wspierał Prawo i Sprawiedliwość, a ja mam swoje klasyczne nauczycielskie kompleksy, z Grzesiem się zakolegowałem i sobie trochę rozmawialiśmy, głównie o zbliżającej się maturze. Ponieważ on pisał ciekawie i nie najgorzej, bardzo byłem ciekawy, co to za dziecko, i w końcu przyszedł dzień, kiedy Igor Janke zorganizował spotkanie w Warszawie, ja tam pojechałem i jedną z pierwszych osób na jaką trafiłem był właśnie Wszołek. To co mnie z miejsca uderzyło, to fakt, że on był przede wszystkim dzieckiem nadzwyczaj grzecznym, ułożonym, no i, co uważam za dość istotne, bardzo ładnym, takim, co to starsze panie lubią mówić: "Jaki to ładny chlopczyk". Pogadaliśmy chwilę, oczywiście przy zachowaniu wszelkich zasad związanych z różnicą wieku, których, co warto podkreślić, Wszołek bardzo pilnował, no a potem, ni stąd ni zowąd zarówno on, jak i Leski gdzieś zniknęli i już nie wrócili. Jak o tym poinformował parę dni po fakcie sam Wszołek na swoim blogu, on się z Leskim zaprzyjaźnił i obaj poszli w miasto, kończąc gdzieś na wspólnej kaszance. Wspomnę tylko, że tę kaszankę do dziś pamiętam, bo jest to od zawsze moje ulubione jadło i powiem szczerze, że im wówczas tej kaszanki bardzo zazdrościłem.

      Dziś czytam wspomnienia przyjaciół Leskiego, między innymi właśnie Wszołka, i z nich wynika bezpośrednio to, że Leski to był człowiek, który, tak jak jedni lubią oglądać filmy, a inni grać w gry, a jeszcze inni siedzieć w domu i pić, uwielbiał się zaprzyjaźniać z przypadkowymi zupełnie ludźmi, co prowadziło do tego, że u niego w domu, w którym mieszkał z żoną i z dziećmi, pomieszkiwały wciąż dziesiątki mniej lub bardziej mu bliskich ludzi. Między innymi, jak on sam dziś przyznaje, Grześ Wszołek, chłopak z Krakowa.

      Czemu zdecydowałem się o tym napisać? Otóż stało się tak, że człowiek, który poderżnął gardło Leskiemu, mieszkał u niego od kilku miesięcy. Co to był z układ, jaka była między nimi relacja, czemu Leski – było nie było nie jakiś wesoły młodzian, który lubi się zabawić, ale człowiek w sile wieku – go u siebie gościł, tego nie wiemy i wiedzieć pewnie już nie będziemy. To co mnie jednak mocno zastanawia, to to, czemu ci co go znali znacznie lepiej niż ja, dziś publikują o nim wspomnienia, pisząc, jaki to był z niego wspaniały człowiek i ani się przy tym nie zająkną na ten oto temat, że z nim musiało być zdecydowanie coś nie tak.

       Ktoś się mnie spyta, co kogo obchodzi jakiś Leski. Otóż ja zdaję sobie sprawę z tego, że większość czytelników tego bloga nie ma pojęcia, o kim mi tu rozmawiamy. Rzecz jednak w tym, że był czas, kiedy Krzysztof Leski zadawał w mediach szyku jak dziś nie przymierzając Tomasz Lis, czy Michał Rachoń, a jeśli nagle przestał, to warto byłoby się nam naprawdę zastanowić, dlaczego. I skoro dziś się nagle okazuje, że on przez ostatnie lata był w stanie kompletnego upadku, który to stan podsumował jakiś dureń z nożem, to myślę, że warto się zastanowić, o co poszło. W końcu nie mówimy o jakimś Romku z Kalisza, ale o osobie swego czasu jak najbardziej publicznej.

      Ja wiem, że filmu o Leskim, tak jak o starym Beksińskim i jego dziecku, nie nakręcą, ale przynajmniej ja zaznaczę tu to co się stało. W sumie, nie aż tak byle co.

Przypominam, że jeśli ktoś ma życzenie komentować na tym blogu, powinien najpierw do mnie napisać na adres k.osiejuk@gmail.com. Zapraszam.