Czy TVP staje do walki o Kościół w dniach ostatecznych?

       Przyznam zupełnie uczciwie, że z wielorakich względów, których nie mam ochoty tu dziś wspominać, programu Jana Pospieszalskiego „Warto rozmawiać” zwyczajowo nie oglądam. Był oczywiście czas, kiedy, jeszcze przed wielu laty, kiedy telewizja była najpierw w rękach ludzi Jarosława Kaczyńskiego, a nawet przez pewien czas, gdy ów interes został przejęty przez kompletnie nowe towarzystwo, owszem, chętnie tam zaglądałem, no ale po pewnym czasie, po tym jak TVP przestała mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie, również wciąż tam obecny jakimś niezbadanym wyrokiem władzy Jan Pospieszalski przestał dla mnie istnieć. I tak już praktycznie zostało do dziś, kiedy stał się on jedną z głównych gwiazd publicznej telewizji. Czemu tak, jak już powiedziałem, jest to temat zarówno osobny, jak i nieinteresujący.

      To co muszę jednak dziś przyznać, to fakt, że gdy chodzi o samego Jana Pospieszalskiego, on jest w pewnym sensie moim kolegą. To znaczy, oczywiście, nie spotykamy się, nie odwiedzamy, ani nawet do siebie nie dzwonimy i nie ślemy maili, natomiast jak najbardziej jesteśmy na ty i ile razy przyjdzie się nam na siebie trafić, zamieniamy parę niezobowiązujących słów. I to jest akurat też powód, dla którego uznałem już jakiś czas temu, że choć Pospieszalski w ostatnich latach zachowuje się moim zdaniem jak kompletny bałwan, w dodatku bałwan z bardzo poważną nutą cynizmu, nie będę się tu nim zajmował i w ogóle najchętniej w ogóle nawet o nim nie będę wspominał. Niedawno wprawdzie złamałem tę obietnicę tekstem, gdzie przyszło mi opisać jego telewizyjny występ w obecności czterech ściągniętych do studia los cataros, którzy jak jeden mąż wezwali nas do pokuty, jałmużny i modlitwy różańcowej na rzecz wyrwania papieża Franciszka z sieci szatańskiego zniewolenia, no ale po jego opublikowaniu obiecałem sobie, że nigdy więcej.

      I oto dziś łamię dane sobie słowo... na szczęście jednak nie do końca, gdy chodzi o samego Pospieszalskiego, którego akurat od dziś zamierzam tu traktować jako pierwszego podejrzanego, bo on w tym wszystkim, choć zajmuje tu pewne wyjątkowo parszywe miejsce, pozostaje w gruncie rzeczy bez znaczenia dla sprawy, którą uważam za ważną. Otóż, jak się ledwie co wczoraj miałem okazję dowiedzieć, do najnowszego wydania wspomnianej audycji „Warto rozmawiać”, zaprosił Jan Pospieszalski pewnego emerytowanego arcybiskupa, Jana Pawła Lengę, jak informuje Wikipedia, „marianina, arcybiskupa ad personam, administratora apostolskiego Kazachstanu w latach 1991–1999, biskupa diecezjalnego Karagandy w latach 1999–2011, od 2011 biskupa seniora diecezji Karagandy”, którego w dniu 5 lutego 2011, gdy ksiądz arcybiskup ledwie co skończył 60 rok życia, papież Benedykt XVI z nieznanych nam powodów odwołał z urzędu i wysłał na emeryturę, a ten wrócił z Kazachstanu do Polski i zamieszkał w domu księży marianów w Licheniu Starym.

        Powstaje oczywiście natychmiast pytanie, jaki interes ma Jan Pospieszalski do wspomnianego arcybiskupa. Otóż, jak się okazuje, abp Jan Paweł Lenga jest pogrążony w ciężkiej obsesji w temacie papieża Franciszka, którego uważa za zdrajcę Chrystusa oraz masona, o którym nie mówi inaczej jak Bergoglio i, jak można wywnioskować z jego wypowiedzi do mikrofonu Jana Pospieszalskiego, gdyby jakimś cudem przyszło mu się zagapić i użyć słowa „Papież”, czy nie daj Boże „Ojciec Święty”, to by zwyczajnie zszedł na zawał serca. A ten rodzaj zbłąkania Pospieszalskiemu bardzo pasuje do tematu kolejnej audycji, bo choć rozmawiać oczywiście warto, to jeszcze lepiej jest gadać.

      A ja dziś już wiem, choćby z wcześniejszych audycji reżyserowanych przez Jana Pospieszalskiego, że Lenge się tam znalazł wyłącznie z tego jednego powodu, że i Pospieszalski jest głęboko przekonany, że papież Franciszek to żaden papież, ale podstępny satanista, którego piekielne hordy zesłały nam do Watykanu, by pokazać Jezusowi, że cała ta Jego gadka o bramach piekielnych jest funta kłaków warta. I w tej sytuacji mamy przed sobą dwóch beznadziejnie opętanych Strażników Kościoła W Dniach Ostatecznych”, a ja przyznam szczerze, że zarówno ich, jak i ich szaleństwo, mam głęboko w nosie. To co mnie natomiast martwi bardzo mocno i w sposób oczywisty sprawia, że piszę dziś ten tekst, to fakt, że ten rodzaj antykościelnych demonstracji toleruje polska telewizja państwowa. Ja wiem, że warto rozmawiać i, mimo pewnych wątpliwości, przeciwko tym często kompletnie pustym gadkom nie mam absolutnie nic, kiedy jednak widzę, że tu nie ma żadnej rozmowy, a jedynie antykościelna propaganda, udająca ludową pobożność, to ja przepraszam, ale protestuję. Ludowa pobożność bowiem nie ma nic wspólnego z systemowym atakowaniem księży, biskupów, a przede wszystkim papieża; ludowa pobożność to posłuszeństwo, codzienna modlitwa i pysk zamknięty na kłódkę.

       Ale jak mówię, nie chodzi mi najbardziej o Księdza Arcybiskupa, który jest już być może wyłącznie szalonym staruszkiem i ma w związku z tym swoje prawa, ani o Pospieszalskiego, który, co widzimy bardzo wyraźnie, jest zwykłym durniem, ale o TVP. Jeśli oni, teoretycznie, jak rozumiem, nadzwyczaj skoncentrowani na tak zwanej misji, pozwalają na to, by ludzie którym płacą, i to, jak rozumiem, płacą nie najgorzej, uprawiali antykościelną propagandę, to ja niniejszym oświadczam, że oczekuję, by od najbliższego tygodnia Telewizja Polska zlikwidowała program „Warto Rozmawiać”, a w jej miejsce wrzuciła internetowe jaja Jerzego Urbana. Przynajmniej nikt się nie da nabrać.

      I już na sam koniec, refleksja końcowa. Otóż proszę sobie wyobrazić, że ostatecznie obejrzałem rozmowę Pospieszalskiego z abp. Lenge od początku do końca i nie mogłem nie zauważyć, że przez cały ten czas na dolnym pasku ekranu pojawiały się komentarze internautów, niemal wszystkie w jednym i niezmiennym tonie: Kościół Rzymsko-Katolicki to kłamstwo. I tu zatem mam zarówno do Pospieszalskiego, jak i do TVP jedno tylko pytanie, jak oni sądzą, ile osób po obejrzeniu owego antykościelnego szczucia uznają, że trzeba się za Kościół modlić, a ilu wybierze drogę znacznie prostszą i przystąpią do Zielonoświątkowców, Adwentystów Dnia Siódmego, albo do Diabeł jeden wie kogo?